Sam Baker in het Achterhoekse Het Nieuwe Dijkhuis
Zaterdagavond 18 januari is Het Nieuwe Dijkhuis de locatie van het optreden van de Amerikaanse singer-songwriter, dichter en schilder Sam Baker. De 66-jarige linkshandige zanger-gitarist tourt door ons land, als onderdeel van zijn Europese tour die tot begin februari duurt. Daarna gaat hij weer terug naar de States. Sam Baker komt al meer dan 15 jaar regelmatig in ons land optreden en zijn schare fans groeit met het jaar. Zijn manier van zingen is bijzonder, want het is een combinatie van zingen en spreken, waarbij hij zich begeleidt op elektrische gitaar.
Het Nieuwe Dijkhuis in het Achterhoekse Doetinchem is gevestigd in de voormalige Baptistenkerk ‘Predik het Evangelie’ in het culturele hart van de stad, dichtbij het al drie keer tot beste theater van Nederland uitgeroepen Amphion, het kleine theater annex jongerencentrum De Gruitpoort en de VUE bioscoop, allemaal binnen 50 meter van elkaar.
Sinds enkele jaren worden er in Het Nieuwe Dijkhuis concerten en andere culturele activiteiten georganiseerd, naast maaltijden voor minima, activiteiten voor ouderen, etc., allemaal door vrijwilligers. Het gebouw is enkele maanden geleden gekocht door een nieuwe eigenaar, die inmiddels begonnen is om de voormalige kerkzaal (met zowel banken als stoelen met maximaal 200 zitplaatsen) intern te renoveren.
Het is nog niet bekend of de hiervoor genoemde activiteiten na de zomer kunnen doorgaan, maar omdat ondergetekende inmiddels enkele gedenkwaardige concerten heeft bijgewoond is daar zeker hoop op. De akoestiek in de zaal is heel goed, met een klein beetje galm, die de uitgevoerde muziek net dat beetje extra geeft.
Omdat Sam Baker behoorlijk doof is, heeft hij duidelijk niet weggewerkte gehoorapparaten in zijn oren. Getooid met een sjaaltje en een honkbalpetje begint Sam na de aankondiging zijn concert met de song Same Kind Of Blue. Na het applaus verschijnt zijn pianist Radoslav Lorković, die hij ‘Rad’ noemt. Dit is een klassiek geschoolde muzikant, die zowel een uitstekend begeleider is, als ook mooie solo’s speelt. Samen spelen ze de song Grace en het publiek (ca. 70 bezoekers) applaudisseert luid nadat de laatste klanken zijn weggestorven, iets wat gedurende het hele concert gebeurt.
Sam vertelt voorafgaand aan de te spelen songs meestal waarover deze gaan, en soms gaat het vertellen ineens over in zingen op zijn eigen manier. Sam heeft veel gereisd en was onder meer in Peru, waar hij, onderweg naar Machu Picchu, getuige was van een bomaanslag, gepleegd door de Communistische terreurorganisatie Lichtend Pad. Hierbij kwamen verschillende mensen om, waaronder een Duits echtpaar. Hun zoon zag dit gebeuren en werd even later ook dodelijk getroffen. Sam kwam er zwaargewond van af, en deze gebeurtenis heeft, begrijpelijk, zijn leven veranderd.
Hij vertelt ook over een vliegtuigongeluk in Texas, waarbij veertien migranten omkwamen, wat in een lokale krant slechts twaalf regels opleverde, omdat ‘het maar buitenlandse werknemers’ waren. Hierna zingt hij de indrukwekkende song Migrants. Als laatste song voor de pauze speelt hij Prairie Storm, waarbij Rad gaat staan en zijn kleine accordeon bespeelt, je kunt de emoties bij het publiek gewoon voelen!
Na de pauze beginnen ze met Button By Button, in een wat Sam noemt ‘cabaret’ sfeer versie. Zo nu en dan moet hij zijn gitaar stemmen en dat zorgt er dan voor dat hij soms even de draad van zijn verhaal kwijtraakt, maar niemand die daar aanstoot aan neemt! Na de song Snow pakt hij een tablet (of e-reader) en leest een gedicht voor, wat me al snel bekend voorkomt… blijkt in elk geval het eind een tekst van Pete Seeger te zijn, die vooral door The Byrds bekendgemaakt is: Turn Turn Turn!
Hierna een mooi verhaal over een getatoeëerde vrouw, toepasselijk Tattooed Woman getiteld. Verderop een song over autorijden, al weet ik niet of het hier gaat om Drive On of Lincoln Duncan. Om nog even in dit thema te blijven spelen ze de klassieker Six Days On The Road, ooit geschreven door Dave Dudley en gecoverd door onder andere The Flying Burrito Brothers, Steve Earle en Freddy Fender.
Tegen het eind van het bijna twee uur durende concert vertelt hij dat hij geen toegift gaat geven, gewoon een laatste song en daarna kan iedereen die dat wil hem aanspreken. Dit laatste lied is het mooie Go In Peace. Een lange staande ovatie luidt het einde van een mooie avond in, jammer dat het niet drukker was… thuisblijvers hebben echt iets bijzonders gemist!
Tekst en foto’s: Harry Pater
