Maggie’s Flock – Party at the Cemetery – Album review
Nadat vanaf januari tot november 2020 maandelijks een nummer via de socials werd vrijgegeven, valt in december het debuutalbum Party at the Cemetery van Maggie’s Flock op de deurmat. Het eerste dat opvalt is het mooie artwork; een Keltische begraafplaats op de cover en bij elke songtekst een passende afbeelding.
Voordat ik de CD in zijn geheel ga luisteren dim ik het licht, schenk een glas bier in en verbeeld mij dat ik in een Schotse of Ierse pub zit. Met de punk/rock opening van The Pogey Club is het meteen volle bak en wordt het thema van de plaat ook duidelijk: drank, plezier en vergeet even alle ellende.
De Keltische folk hoor ik terug in The Battle Song, Drunken Train en de titelsong Party at the Cemetery. Hier komen vooral de typische folkinstrumenten terug als accordeon, banjoline, mandoline, de Ierse bouzouki en fluit. Travelling Laddie opent als een ballade, maar de refreinen zijn stevig up-tempo en de wisselende stemmen maken het leuk om naar te luisteren. “Forget all your worries and do as you please”, maar Amsterdam blijkt daar niet de beste plek voor volgens het verhaal. Naast elf songs zijn het dus ook elf verhaaltjes over drank, plezier, liefde, moord en soms ellende.
Set Ablaze en Lizzy’s Smile zijn meer popsongs. Delen van Set Ablaze – vergeet alles maar, steek de brand erin – klinken als een typisch jaren 80 bandje en met het begin van Lizzy’s Smile, na de vervormde openingsstem, lijken we even terug te gaan naar de Engelse bandjes uit het begin van de jaren 70.
Het album is onderhoudend en kent veel afwisseling. De rust van de ballade She Danced by the Water valt op het juiste moment. Tegen het eind van het album gaat het tempo weer omhoog met het punky Bored Beyond Death en de energieke afsluiter The Seven Deadly Sins. Het voorlaatste nummer is Maggie of the Moor, een typische folksong, waar ik extra geconcentreerd naar luister, want van Maggie of the Moor is de bandnaam afgeleid: “the liars and deceivers, the drunken rats, the lying rats, the beggars and aristocrats, she’ll add them to the flock”.
De teksten zijn briljant en op basis van de sound ben ik verbaasd dat ik naar een Nederlandse band (Arnhem/Nijmegen) zit te luisteren. In vergelijking met hun voorbeelden Flogging Molly of The Dropkick Murphies is de muziek soms nog een beetje recht-toe-recht-aan, maar dat geeft ruimte voor verdere ontwikkeling op een vervolg album. Want Party at the Cemetery smaakt naar meer. Maar vooral smaakt het naar live optredens. Ga ze zien zodra dat weer mogelijk is!
Tekst en foto’s : Guido Roncken
Website Maggie’s Flock
