Grote kapel Podium Roepaen decor van intiem akoestisch optreden
Vanmiddag vindt in de prachtige hooggewelfde kapel van Podium Roepaen in Ottersum een akoestisch optreden plaats van de Amerikaanse singer-songwriter Ben Taylor. Voor deze gelegenheid is de kapel slechts voor de helft gevuld met zitplaatsen die dicht op het podium opgesteld staan. Dit ‘bescheiden’ decor en de bijzondere akoestiek van de locatie zorgen voor een intense en intieme sfeer die past bij de muziek die Taylor ten gehore brengt.
Hoewel Taylor al in 2003 debuteerde met het album Famous Among The Barns geniet hij in Europa nog geen grote bekendheid. Dit in schril contrast met zijn wereldberoemde ouders. Ben Taylor is namelijk geboren in een muzikale wieg als zoon van singer-songwriter en muzieklegende James Taylor en zangeres Carly Simon. In zijn geval kan dan ook met recht gesproken worden van de bekende ‘paplepel’. Ben Taylor heeft van jongs af aan muziek door zijn aderen stromen.
Ontegenzeggelijk is deze achtergrond van grote invloed geweest op de muzikale vorming van Taylor. Hetgeen naar mijn idee dan ook in geen enkele beschrijving van zijn muziek zal ontbreken. Waarbij het maar de vraag is of de persoon in kwestie dit altijd als even prettig ervaart. Want zoals in veel vergelijkbare gevallen, wil Ben Taylor toch het liefst zijn eigen muzikale weg bewandelen. Los van dit streven valt ook vanmiddag voor het aanwezige publiek niet te ontkomen aan de associatie met zijn vader James Taylor.
Overigens bepaald geen ‘schande’ natuurlijk, maar eerder iets om ten volle trots op te zijn. Zowel in muziek als stemgeluid heeft Taylor veel weg van zijn vader. De nummers die hij vanmiddag ten gehore brengt – waarbij hij zichzelf begeleid op gitaar – zijn stuk voor stuk fraaie muzikale vertellingen zoals Worlds Are Made Of Paper en Burning Bridges, beide afkomstig van zijn meest recente album Listening uit 2012. Taylor leidt veel van zijn nummers in met een persoonlijke anekdote waarin hij vertelt welke ervaring tot een bepaald nummer hebben geleid.
Naast songs van het album Listening, waaronder de titeltrack en het nummer America – geschreven naar aanleiding van een betekenisvolle ontmoeting met een indrukwekkend mooie vrouw van Indiaanse origine – speelt Taylor ook ander werk, zoals Wicked Way en niet eerder uitgebrachte nummers als Rocket To The Moon en Turn On The Lights, naar eigen zeggen tot stand gekomen rondom de geboorte van zijn neefje. Maar hij speelt ook een gevoelige uitvoering van Stevie Wonder’s Isn’t She Lovely.
Als Taylor aan het eind van zijn optreden gaat staan en zijn gitaar terzijde legt, sluit hij zijn concert op speciale wijze af. Allereerst produceert hij zelf de nodige galm en echo op zijn microfoon – hetgeen zeker op deze plek resulteert in een bijzonder effect – en reciteert vervolgens het gedicht Skin Of A Drum van Saul Williams. Waarmee een einde komt aan een intiem en gevoelig optreden.
