‘Zoon van …’ treedt uit schaduw van legendarische vader
Vier dagen na het fraaie optreden van Justin Townes Earle is het opnieuw ‘een zoon van’ die bezit neemt van het Utrechtse Cloud Nine podium in TivoliVredenburg. Dit keer treedt Adam Cohen – zoon van de legendarische Canadese zanger en songschrijver Leonard Cohen – in de voetsporen van zijn vader. Een proeve van bekwaamheid waarvoor de 42-jarige Canadees glansrijk slaagt. Balancerend tussen het vertrouwde Cohen-geluid en een verfrissend eigen aanpak laat Adam Cohen zien dat de appel niet ver van de muzikale boom valt.
De zoektocht naar de muziek die het best bij hem past begint voor Adam Cohen in 1996 en duurt vijftien jaar en drie albums. Zijn debuutalbum Adam Cohen verschijnt in 1998: een met elektronica dichtgetimmerd werkstuk dat in niets doet denken aan het werk van zijn vader. In 2004 volgt het Franstalige en met filmische muziek gevulde Mélancolista. In datzelfde jaar gevolgd door – het onder de vlag van rockband Low Millions – opgenomen Ex-Girlfriends. Dan wordt het stil. Adam Cohen heeft het even helemaal gehad met de muziekwereld en neemt een sabbatical.
Stilte
Een stilte die pas in 2011 wordt doorbroken als Like A Man wordt uitgebracht. In september 2014 gevolgd door We Go Home. Dan blijkt ook dat Adam Cohen zich heeft herpakt en een nieuwe stijl heeft gevonden: intiem, sober en – vooral in instrumentaal opzicht – relatief klein. Cohen heeft zich neergelegd bij het feit dat hij in muzikaal opzicht nu eenmaal een zoon van zijn vader is. Met een stem en een blik op de wereld die lijkt op die van zijn vader, maar met daarnaast genoeg van zichzelf om diezelfde wereld zelfstandig te veroveren.
De twee laatstverschenen albums vormen de leidraad voor het optreden in TivoliVredenburg. Een concert waar ook voor de bezoekers die enkel zijn afgekomen op de naam Cohen veel valt te genieten. Niet alleen qua stem, maar vooral ook qua sfeer van het optreden, de specifieke nummers die worden gespeeld en de rolverdeling op het podium. Natuurlijk, Adam Cohen is het middelpunt. Hij bepaalt de richting van het concert, beslist of, en waar wordt afgeweken van de set-list en praat de nummers aan elkaar.
Maar de voornamelijk vrouwelijke bandleden die hem omringen – zijn begeleidingsband bestaat uit drie vrouwen en één man – zijn meer dan een ‘mooi plaatje’. Zij kleuren de nummers in met achtergrondzang, strijkers in de vorm van viool en cello, aanvullend gitaarwerk, percussie en toetsen. Terecht worden zij in Love Is – het voorlaatste nummer van de reguliere set – uitgebreid in het zonnetje gezet.
Een avond Adam Cohen betekent bijna onvermijdelijk herkenning met het werk van zijn vader. Soms via herinneringen aan zijn jeugd, zoals in het nummer Fall Apart (“In your house in Montreal, the walls talk back to me. And when I consult a mirror it’s both of us I see.”). Soms zit de herkenning in de sfeer van de nummers, zoals in het flirterig en in duet gezongen Sweet Dominique of in What Kind Of Woman. Doe bij laatstgenoemd nummer je ogen dicht en je zweert dat je de jonge Leonard Cohen hoort.
Soms ook bevatten de songs rechtstreekse verwijzingen naar het omvangrijke oeuvre van zijn vader. Zo horen we in het nummer Beautiful – waarin een hoofdrol is weggelegd voor de strijkers – een verwijzing naar So Long Marianne en begint het laatste nummer van de toegift – Uniform – met de tekstregel “They tried to take Manhattan”. Nergens clichématig, subtiel gedaan en mooi om te horen te zien.
Huize Cohen
De We Go Home tour bracht Adam Cohen eergisteren naar Parijs, vandaag in Utrecht, morgen naar België en daarna door naar Duitsland, Denemarken, Zweden en Polen. Om vervolgens in maart het vliegtuig te nemen richting ‘Down Under’ voor een tiental optredens in Australië. Het optreden in TivoliVredenburg laat zien dat Adam Cohen weer uitstekend in zijn vel zit. Adam is weer thuis in huize Cohen, het huis waar hij zich toch het prettigst voelt. De Cohen-dynastie kan gerust zijn waar het de opvolging van vader Leonard betreft; zijn zoon is er helemaal klaar voor.
Tekst en foto’s : Herman Sixma
