Amerikaanse zangeres en pianiste maakt indruk in Melkweg
Wie niet goed heeft opgelet en blindelings een kaartje heeft gekocht voor Amanda Palmer in de Amsterdamse Melkweg zou wel eens bedrogen uit kunnen komen. De Amerikaanse zangeres en pianiste heeft namelijk de handen ineengeslagen met haar grote idool Edward Ka-Spel van de avantgarde-synth-popband The Legendary Pink Dots. Samen namen zij dit jaar een album op met de titel ‘I Can Spin a Rainbow’. En dat is wel even andere koek dan wat we van de rebelse Palmer gewend zijn.
Hoewel de tour gericht is op de promotie van het eerder dit jaar opgenomen ‘I Can Spin a Rainbow’ openen Amanda Palmer & Edward Ka-Spel (vergezelt door de Italiaanse violist Patrick Q) met The Unlikely Event, een nummer van de The Legendary Pink Dots, de band waar Ka-spel al sinds de jaren ’70 deel van uit maakt. The Unlikely Event kent volop drama en het aandachtig luisterende publiek ziet een zeer geconcentreerde Palmer op piano.
Pulp Fiction
In tegenstelling tot de altijd energieke solo-performances, de shows met haar vorige band The Dresden Dolls (met Brian Viglione) en haar video’s op Youtube waarin we een excentrieke, stampvoetende theatrale vrouw in niets verhullende kledij aan het werk zien, lijkt de 41-jarige New Yorkse zangeres haar wilde haren kwijt te zijn. Vanavond dus ook geen covers meer van Nirvana of Beastie Boys. Of een indrukwekkende uitvoering van Institutionalized van de Suicidal Tendencies, een cover waar ondergetekende ooit totaal door omver geblazen werd.
Dat het roer om is, bewijst Palmer ook met het tweede nummer Pulp Fiction. Wat verder opvalt, is het voortreffelijke geluid. De zang is woord voor woord te verstaan en met zijn hese stem lijkt Ka-spel (63) een soort vaderfiguur voor Palmer. Iemand die zegt dat het allemaal goed komt. Aangevuld met het vioolspel van Q is alles in harmonie. En als Palmer zich met een dankwoord tot het publiek richt, blijkt dat een vaste groep fans met haar mee reist. Er zijn Britten, Noren en zelfs Amerikanen die speciaal voor haar optreden naar Amsterdam zijn gekomen.
Ook bij Shahla’s Missing Page is het muisstil in de zaal. Het publiek luistert aandachtig naar Palmer’s loepzuivere stem en met haar opvallende uiterlijk is ze ook nog eens een indrukwekkende verschijning om naar te kijken. De song Mrs O leidt meteen tot herkenning bij het publiek. Blijkbaar maakt dit nummer van The Dresden Dolls het nodige los bij zowel Palmer als de fans in de zaal. Het schept ook de verwachting dat het er vanaf nu wat wilder aan toe zal gaan.
Maar als er vervolgens de nodige rustige songs voorbijkomen met piano, belletjes en viool en onderwerpen als vastgebonden olifantjes, slaat de verveling toch lichtelijk toe. Mensen gaan bier halen en hier en daar begint men door het concert heen te praten. Wat blijft, is het spelplezier tussen de drie muzikanten en de duidelijk zichtbare bewondering die ze voor elkaar hebben. Maar Palmer heeft met haar bewogen verleden toch zeker wel andere onderwerpen om over te zingen?
Wat dat betreft heeft Palmer het nodige meegemaakt waar ze uit kan putten. Na een moeilijke jeugd blijft de ellende haar achtervolgen en moet ze afscheid nemen van haar doodzieke vriend. Kort daarop beviel ze van haar kind. Edward Ka-Spel maakt dit van dichtbij mee en moedigt haar aan om dit van zich af te schrijven. De samenwerking tussen de twee kwam jaren eerder al tot stand toen Palmer hem vroeg als voorprogramma in haar eigen punk-cabaret The Dresden Dolls.
Als Palmer het publiek in de Melkweg laat weten dat haar overleden vriend Anthony “complicated” was en een obsessie had voor “guns and knives”, is dat de opmaat naar Machete waarin ze zingt ‘What do I do with this stuff? It seems like yesterday I was in love / I didn’t know how to get them off …’ En ‘I have never liked the box of knives / I took it to the ocean side the day you died / I stood out on the dock / No matter how hard I tried, I couldn’t drop them in / I collapsed and cried: What do I do with this stuff? It seems like yesterday you were alive / And it’s as if you never really died’.
Dit is Amanda Palmer op haar best en dit is waar de fans voor gekomen zijn. Hier zingt ze met haar unieke en krachtige stemgeluid vanuit haar tenen een waargebeurd verhaal met alle sterke emoties die daar bij komen. Machete grijpt je bij de strot en bezorgt iedereen kippenvel. Hoewel dit geen nummer is van het samen met Ka-Spel opgenomen ‘I Can Spin a Rainbow’ (toch het album waar het bij deze tour om draait) is dit is absoluut het hoogtepunt van de avond.
Tekst: Mariska Lie A Ling || Foto’s: Cleem van den Burg
