De dag dat Jeremy Loops kwam, zag en overwon
Rond het middaguur lijkt Amsterdam Woods langzaam te ontwaken. Een tiental diehards kijkt in de Grote Eik naar de documentaire ‘The Ghost Of Pyramida’ van regisseur Andreas Koefoed, waarin drie leden van de Deense band Efterklang op Spitsbergen achtergrondgeluiden verzamelen voor hun nieuwe album. Bij het Spruit podium wacht Ivar de Jong bij de mud shirt stand op z’n eerste klant. ‘Koop hier je festival T-shirt, gedrukt met modder van dit festival, te wassen op 30 graden’. De ruimte voor het podium is aangekleed met strobalen, krukjes en tafeltjes. We zijn er klaar voor, klaar voor Dag 2 van het Amsterdam Woods Festival.
Aan de Amsterdamse band Kurt Rosa de eer om deze tweede festivaldag af te trappen op het opnieuw zonovergoten Spruit podium. En deze winnaar van de Popprijs Amstelland 2016 doet dit met verve. Noem het catchy rockmuziek, noem het harmonieus en gelaagd. Feit is dat het gewoon lekker klinkt zo midden op de zaterdag. ‘Gaat het goed in de zandbak?’, roept leadzanger Marc Jongma vanaf het podium. Jazeker, groot en klein geniet met volle teugen. Van de sfeer, van een ochtendbiertje, van het spelen in het zand.
We laten Pitou op het Spruit podium haar ding doen, eten een hapje en bewegen richting Onder de Sterren voor Jo Goes Hunting. Jo is eigenlijk de muzikale duizendpoot Jimmy Jo Hueting. Op de in 2015 uitgebrachte EP ‘Glow’ bespeelt hij alle instrumenten zelf. Vandaag staat er een vierkoppige band naast en achter hem op het podium; een band waarin met name de synthesizers overheersen. Maar het middelpunt blijft Jimmy Jo Hueting op drums. De bezieling is groot, de band is prima. Waar wellicht nog wat aan gesleuteld moet worden zijn de zang en de interactie met het publiek.
Het is 2011, als drie vrienden uit Twente met een passie voor psychedelische muziek uit de sixties en seventees elkaar vinden en PAUW oprichten. Als oefenruimte dient een oude varkensschuur waar ook de eerste demo’s worden opgenomen. Inmiddels zijn we vijf jaar, één EP, één volwaardig album en wat personeelswisselingen verder en beperkt de bekendheid van de band zich niet langer tot ons eigen Nederland. Terecht, want PAUW laat vanmiddag op het Grote Eik podium zien en horen dat het tot de top van de nationale rockscene behoort. Een heerlijk optreden.
We nuttigen een biologisch verantwoorde hap in afwachting van Jeremy Loops op het hoofdpodium. En het wachten wordt beloond. Eindelijk valt alles op zijn plek. De muziek van Jeremy Loops is misschien niet echt vernieuwend, maar wat een enthousiasme, wat een wisselwerking met het publiek. Jammer voor David Benjamin die op hetzelfde tijdstip op het Spruit podium staat, maar Jeremy Loops trekt als een magneet het publiek naar zich toe. En terecht. Eind oktober is hij terug in Nederland voor optredens in Eindhoven (24 okt en 28 okt), Utrecht (25 okt) en Amsterdam (30 okt). Een absolute aanrader voor muziekliefhebbers die van een feestje houden.
Het is 17:10 uur en op het Onder de Sterren podium staat alles klaar voor Annelotte de Graaf en haar band Amber Arcades. Maar geen spoor van de bandleden. Fileleed? Een gevalletje podiumangst? Vijf minuten later dan gepland gaat het dan toch beginnen en speelt Amber Arcades een energieke en mooie set met vooral nummers van hun recent verschenen (en terecht de hemel in geprezen) album ‘Fading Lines’. Wat klinkt vooral het langzame Constant’s Dream betoverend mooi. En die vertraging? ‘Ja, we moesten nog even naar de wc’ legt Annelotte wat later uit. ‘Gelukkig lieten een paar meiden ons voor gaan, anders had het nog langer geduurd. Dit nummers is voor hen.’
‘Een beetje vreemd, maar wel lekker.’ De reclameslogan voor Rivella uit de jaren ‘90, maar vandaag ook prima toepasbaar voor de band Liima, het samenwerkingsproject van de Finse percussionist Tatu Rönkkö en drie leden van de Deense band Efterklang, te weten Mads Brauer, Casper Clausen and Rasmus Stolberg. Waar Efterklang jaren knutselt aan zijn albums, gebeurt het bij Liima spontaan. Een week lang met elkaar optrekken, experimenteren en laten horen aan het publiek. Een berg elektronica, veel percussie, lekker rauw. Inderdaad, een beetje vreemd, maar smakend naar meer.
Wat doe je als het podium eigenlijk te klein is voor alle instrumenten en je zelf als zanger graag wat bewegingsruimte wilt hebben? Juist, je zet je microfoon en knoppendoos in het gras voor het podium. Alle ruimte voor een dansje – deels in zwembadpas – voor en door het publiek, een prima plek om als de zang even niet nodig is van een afstandje je bandleden te zien zweten. En zo pikken we na het elektronische geweld van Jeremy Loops en Liima, de laatste vijftien minuten mee van het optreden van Crying Boys Cafe op het Spruit podium. Ook een beetje vreemd, maar wel verfrissend.
Een programmering zoals bij Amsterdam Woods, waarbij altijd wel ergens een optreden plaatsvindt heeft z’n voor- en nadelen. Het voordeel: ‘Never a dull moment’. Maar ja, je moet ook af en toe aan de inwendige mens denken en de muziek verbannen naar de achtergrond. Dat in gedachten houdend, is het prima toeven op het terras bij het Onder de Sterren podium. Mensen kijken, een koel sapje drinken, een stevige 3-muntjes hap naar binnen werken en op de achtergrond de muziek van het Australische kwartet Husky. Een beetje soft, net als de tekst ‘Wrapped with Love’ achter op de blauwe badjas van leadzanger Husky Gawenda.
Phil Cook speelde tot voor kort vooral in dienst van anderen. Als bandlid bijvoorbeeld bij de bands Megafaun en de DeYarmond Edison, maar soms ook als voorprogramma van bijvoorbeeld The Tallest Man On Earth. Vanavond zien we Cook in twee gedaanten. Als solozanger met een mix van traditionele blues-, folk- en countrymuziek die lekker weg luistert, maar niet echt beklijft en als bandlid bij de laatste drie nummers van het optreden van Daniel Norgren. In die laatste setting klinkt het allemaal net wat steviger, net wat gevarieerder, net wat meer overtuigend.
Zet twee muzikanten met een gedeelde liefde voor de muziek van de Beatles, de Byrds en de Velvet Underground bij elkaar, voeg daar voor de live-optredens een drummer en een bassist aan toe en je hebt de Londense band Ultimate Painting. Denk aan een melancholische gitaarpop, met hier en daar een psychedelisch randje. De muziek van Ultimate Painting doet het prima in de inmiddels ingevallen duisternis bij het Onder de Sterren podium. Twee albums heeft de band inmiddels uit; een derde album met de titel ‘Dusk’ verschijnt op 30 september. Op 10 oktober staat de band in Paradiso Noord.
Tijd voor de afsluiter: een live dj-set van Palmbomen II. Dat betekent een uur lang chillen met de klanken die Kai Hugo uit zijn synthesizers en drummachines tovert. Donker, soms hypnotiserend, zeker in combinatie met de groene en paarse lichtflarden die door de tent waaieren.
Na een half uurtje houden we het voor gezien, maken de laatste muntjes op en gaan nog even buurten bij de ‘mud shirts’ stand. ‘Tegenvallend’, noemt Ivar de Jong de omzet over de twee dagen. ‘Ach, ik zie het maar als een investering in naamsbekendheid. En daarnaast, het was een heerlijk relaxte sfeer en ik heb leuke muziek gehoord.’ En dat vat Amsterdam Woods 2016 prima samen.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
Website Amsterdam Woods Festival
