Uitverkocht Paradiso geniet van dromerige indie-pop
In het kader van hun Depression Cherry Tour doet het succesvolle Amerikaanse indie-duo Beach House ook Nederland aan. Vanavond staat dit ‘dreampop’ duo op het podium van een uitverkochte poptempel Paradiso. Naast zangeres en toetsenist/gitarist Victoria Legrand en haar ‘partner’ gitarist Alex Scally wordt de band op deze tour verder aangevuld met gelegenheidsbassist Skyler Skjelset en drummer Graham Hill.
Een avondje Beach House is als een muzikale reis naar lange zwoele zomeravonden en herfstige namiddagen. De muziek van dit uit Baltimore (VS) afkomstige duo is nog het best te omschrijven als dromerige pop, oftewel dreampop. Repeterende, sfeervolle songs doorspekt met het rauwe en zalvende stemgeluid en de vage teksten van Legrand en ondersteunt door het bijzondere toetsenspel en de gitaar(effecten) van Scally. Ondanks het feit dat invloeden van The Cure en Fleetwood Mac bepaald niet worden geschuwd weet deze band haar unieke eigen geluid te behouden.
Volgens eigen zeggen grijpt Beach House met het dit jaar verschenen album ‘Depression Cherry‘ terug naar hun roots en ligt de focus, anders dan het grootse geluid op Bloom (2012), weer wat meer op de wat rauwer en kaler geproduceerde songs. Laatstgenoemd album is de succesvolle vierde plaat waarmee de band in 2012 definitief doorbrak bij een groter publiek. Opmerkelijk genoeg, werd dit succes de band een doorn in het oog. Terug naar de kleinere zalen was het devies.
Thank Your Lucky Star
Als klap op de vuurpijl volgde twee maanden na de release van Depression Cherry alweer een volgende album genaamd; met Thank Your Lucky Star. alweer een volgend album. Hoewel iets donkerder van tint heeft dit album dezelfde kenmerken als de voorganger. Twee albums in twee maanden tijd! Kom daar nog maar eens mee tegenwoordig.
De band begint de set van vanavond op sfeervolle wijze met het nummer Levitation, openingsnummer van het meest recente album Depression Cherry. Helaas blijkt dan meteen al blijkt dat de band kampt met geluidsproblemen. De drums zijn snoeihard in het zaalgeluid gemixed en ook de zang van Victoria Legrand staat hard en schel. Oordopjes zijn vanavond dan ook bepaald geen overbodige luxe. Ondanks deze malheur gaat het duo, begeleid door de twee extra bandleden en een mooie sfeervolle lichtshow, ‘vrolijk’ verder. Wel jammer dat Legrand bijna altijd in het donker staat, alleen de contouren van haar postuur en haar lange haren zijn zichtbaar.
Kort daarna, bij de inzet van het doorgaans prachtige Walk In The Park volgt het tweede minpuntje; gitarist Alex Scally zet het verkeerde nummer in waarna een kort excuus volgt. Niet echt een lekker begin dus. Gelukkig komt de band tijdens PPP langzaam op stoom. Het machtige geluid lijkt beter afgesteld en voor het eerst begint het voor een groot deel vrouwelijke Paradiso publiek langzaam te heupwiegen.
Het eerste echte hoogtepunt van de avond is het majestueuze 10 Mile Stereo, prijsnummer van het succesvolle album Teen Dream uit 2010. Met een prachtige sterrenhemel op de achtergrond neemt zangeres Legrand de zaal mee aan de hand tijdens een nachtelijke wandeling, de volgende zin dwepend; ‘they say we would go far but we don’t know how far we’d goooo’ Daarna volgt helaas toch weer een foutje als Scally wederom verkeerd inzet en Legrand dit vergoelijkt met een licht geïrriteerd “oh well go on”. Weer een gebrek aan concentratie welke de opgebouwde vibe van het optreden weer even afbreekt.
Gelukkig volgt daarna meteen het sensuele Master of None van het eerste album Beach House (2006) waarbij de interactie tussen het duo zich ontspint in een ‘stout onderonsje welke perfect past bij de opwindende én dansbare sfeer van het nummer. Beach House goes disco! Na het zalvende Wishes, een track van het pompeuze maar alom gewaardeerde album Bloom (2012) acht de band het tijd om wat meer te gaan rocken. Shoegeezer Sparks word ingezet gevolgd door One Thing van het laatste album Thank Your Lucky Stars (2015). Legrand heeft Tijdens dit nummer neemt Legrand ook een gitaar ter hand wat het bandgeluid extra vet en rauw maakt.
Myth
Maar het zijn toch vooral de repeterende structuren en zalvende teksten, één van de kwaliteiten van het duo, die goed tot hun recht komen. Afsluiter van de set is het prachtige Myth, een sprookjesachtig nummer dat de zaal voor een tweede keer in lichte extase brengt. Als de band terugkeert voor de toegift brengt het Saltwater ten gehore, het indie-miniatuurtje uit de begintijd van de band. Gevolgd door nieuw nummer Majorette.
Vaste afsluiter van deze tour is Irene, een uit diverse lagen opgebouwde kathedraal van een song met als absoluut hoogtepunt de constant resonerende en repeterende gitaarlagen van Scally die de voegen van het theatrale Paradiso doen steunen en kraken, waarna Legrand kreundend de veelzeggende conclusie trekt: ’Its a strange paradise’
Tekst: Menno Bruijns
