‘Beste album 2016’

Per toeval stuitte ik op een voor mij nog onbekende band. Hierbij viel ik niet voor de ietwat vreemde bandnaam (It It Anita) en ook niet voor de vreemde albumtitel ‘Agaaiin’. Ik werd wel getriggerd te luisteren door de korte muzikale uitleg; noiserock/postpunk. Ik ben namelijk niet vies van rock en hou ook wel van punk. En bij noise denk ik meteen aan Sonic Youth. Dus ik dacht: ‘kom maar op met die plaat’.

Het uit het Belgische Luik afkomstige It It Anita werd in 2012 opgericht door Damien Aresta (zang, gitaar) en Mike Goffard (gitaar, zang). Later voegden Mika Verbeeck (bas) en Bryan Hayart (drums) zich bij de mannen met als doel: ‘gewoon muziek maken, de 90’s rock omhelzen maar het toch een eigen draai geven. Zoals zij zelf beschrijven zijn ze beïnvloed door onder meer Fugazi (hoor ik zelf niet zo), Metz (trouwens ook een moddervette goede band met veel panic), At the Drive-in, Mogwai en inderdaad: Sonic Youth.

‘Drama meets Panic’

Voor de liefhebbers van venijnige riffs, felle gitaren en intrigerende zanglijnen is It It Anita een interessante band. Door het gitaargeweld, beukende drums en ronkende bas is daar toch steeds weer hét liedje, met een kop en een staart. Wat misschien op het eerste gehoor ‘gewoon’ noiserock lijkt, blijkt toch verstopte intense onderlagen te bevatten in de vorm van tweede gitaar, vocalen of onverwachte wendingen wat betreft akkoorden of overgangen. Inclusief distorted zang zoals in het eerste nummer 25 (From floor to Ceiling). Hiermee gaat de band hard van start en met overtuigende stops is dit retestrakke nummer vet gespeeld! ‘Drama meets Panic’.

Het tweede nummer Ginger (Ode to Decade) bevat een geweldig intro en een lekker slutty zangpartij. Alle clichés overboord. De herhaling van het woord ‘Ginger’ irriteert totaal niet en in het erg ’90’s geïnspireerde refrein zijn wat Nirvana invloeden hoorbaar. Een song met veel schoon/scheve akkoorden. Het refrein heeft melodie; er is niet alleen gitaargeweld! De spannende opbouw aan het eind doet mij verlangen naar een live-concert van deze band en wel zo snel mogelijk! Eurosonic, Le Guess who en Pukkelpop heeft hen al lovende recensies opgeleverd.

New York

Het derde nummer met de verpletterende titel III heeft eveneens een sterk intro zonder in herhaling te vallen. Snerpende gitaarnoise met vette drums en bas. Hoe kun je hier niet headbangend naar luisteren? Hier valt ook op hoe goed de plaat is geproduceerd, het geluid is fantastisch. It It Anita reisde hiervoor af naar New York en dook daar de Walter Music Studio’s in. John Agnello (Sonic Youth, Kurt Vile, Dinosaur jr) heeft de plaat opgenomen en geproduceerd. Hij was ook betrokken bij de opnames van hun eerste EP met de titel Recorded by John Agnello. Ik hou wel van die gekkigheid.

Gitaargeweld lijkt misschien wel de algemene deler op dit album en men zou de muziek wel eens als te ‘ongedoseerd’ kunnen bestempelen, maar dat is het zeer zeker niet. Dit blijkt bijvoorbeeld tijdens het vierde nummer Parnship (Terminal), de ‘ballad’ van het album. De gitaar is rustig maar als je goed luistert hoor je noises en sounds tussen de song door. Als de tweede stem er bij komt is het zéker geen koortje, eerder een stem om de teksten extra te benadrukken. Niet schreeuwend maar overtuigender, waarbij de eerste stem rustig en onderkoeld blijft.

Hanenkammen en veiligheidsspelden

In deze ‘ballad’ komt zanger Aresta goed tot zijn recht en ik vraag mij geen seconde af waarom dit nummer lang door blijft gaan. Ik snap dit! Een onervaren noise-luisteraar zal de band misschien betwisten en betichten van voortkabbelen, maar niets is minder waar. Er gebeurt steeds iets, er is dreiging …en het werkt perfect. Tijdens het vijfde nummer Jean-Marc (Jean-Marie) waan ik mij in de CBGB. Hanenkammen, veiligheidsspelden, leren jasjes, boosheid en pogo’en. En ik sta vooraan! Punk! Rock! De scheve gitaarsolo past hier perfect bij.

Is het dan allemaal rozengeur en maneschijn op dit album? Helaas niet. Het vijfde nummer, met de te gekke titel VI, beschouw ik helaas als de filler van het album. De piano op het eind is grappig, maar meer ook niet. Gelukkig maakt het nummer Turnp (Supernova) veel goed. Zo passen de niet de geijkte (schoon/scheef) akkoorden en onverwachte overgangen van de gitaar helemaal in mijn straatje. De aparte zanglijn ook. En hey, ik hoor een heus koortje!‘Oehoehoe’, blijkt er al die tijd al in te zitten! Je hoort hier ook wat Qotsa-invloeden, maar dat ligt er zéker niet bovenop.

Het laatste nummer 6-4-2 (New Beet) is wederom geweldig. Het gebruik van verschillende ritmes, gedubbelde zang, versnellende bridges en stoner-invloeden. Je voelt de energie. Heerlijke lang irriterende invloeden. Vet geluid! En dat outro, lekker teasing … Steeds denken dat het afgelopen is en dan toch nog doorgaan. Ik weet het, dit is vaker gedaan. Maar wat werkt het. Ik ben in ieder geval om! Voor mij de beste plaat van 2016!!!

Met ‘It It Anita’ (2014) en ‘Recorded by John Agnello’ (2015) bracht de band eerder twee EP’s uit. Op 4 november 2016 verscheen het debuutalbum ‘Agaaiin’ op Luik records/ N.E.W.S. en werd het nummer 25 (Floor to Ceiling) gelanceerd als eerste single. De band deed eerder al een promotietour in Frankrijk, Belgie, Spanje, Nederland, Zwitserland en Engeland. Nog vóór het uitbrengen van het album? Schiet mij maar lek, maar ik vergeef ze alles. Behalve dat het album te kort is. We want more!

Tekst: Mariska Lie-A-Ling