Bevrijdingsfestival Wageningen wederom van grote klasse.

Het ene jaar is het andere niet, tenminste wat de weergoden betreft. Zo stond men vorig jaar nog regelmatig zonnebrand te smeren, dit jaar dus dikke jassen, wollen mutsen en zelfs wanten mee. Maar het mag de pret niet drukken, want het Bevrijdingsfestival Gelderland in de stad van de Bevrijding, Wageningen, heeft weer een geweldig programma neergezet.

En dat blijft elk jaar op hoog niveau. Op zeven grotere podia en diverse horeca pleinen treden deze 5 mei, meer dan zestig bands op met voor elk wat wils. Daarnaast is er veel aandacht voor thema activiteiten rondom vrijheid. Kortom, teveel om allemaal te kunnen zien en te beleven en ik richt mij dan ook op de podia rondom het Plantsoen, tussen de Junushoff en de Gevangentoren, met een enkel uitstapje naar Kabaal am Gemaal vol rock, pop, grunge, blues, ska en vele decibellen.

Opening

De opening van het oudste en grootste bevrijdingsfestival (sinds 1980, en met meer dan 130.000 bezoekers) vindt plaats op het hoofdpodium met het ontsteken van het bevrijdingsvuur, aangestoken door DJ Sam Feldt, dit jaar ambassadeur van de vrijheid, nadat het vuur met een fakkel is overgebracht vanaf het 5 Mei plein, waar 74 jaar geleden de Duitse capitulatie is getekend. Gisteren hebben we die verschrikkelijke oorlog herdacht, vandaag gaan we de vrijheid uitbundig vieren. “Want vrijheid is nog altijd niet vanzelfsprekend”. 

Sena Performers Stage

Tussen de Junushoff en de Gevangentoren staan twee podia waarop de programmering elkaar afwisselt. De Performance Stage is het podium voor aanstormend talent. De Hongaarse Borka Balogh opent met een verder volledig Nederlandse bezetting. Hoewel het muzikaal goed in elkaar steekt, krijgt ze het publiek nog niet in beweging. Pas als ze dreigt met een angstig liedje, komen de mensen dichter bij het podium staan.

Dan is het de beurt aan Figgie om het nog koude podium te betreden. Deze Utrechtse band is in 2018 via onder meer de Popronde doorgebroken en zet een solide set neer. De Nederlandstalige songs, Soms, Zoals het Was of gewoon over Toveren, zetten aan tot meedeinen en meezingen.

Het Belgische duo Candle Bags verbaast alleen al omdat Dirk Henrotay gelijktijdig gitaar en drums bespeelt. De rauwe rock, van stoner tot new wave, van pop tot blues, klinkt lekker en houdt me langer voor het podium gekluisterd dan ik gepland had.

Op het grasveld voor de Sena Stage gaat het pas helemaal los als Three Little Clouds, de (nieuwe) hotste band van Midden-Nederland, de eerste tonen inzet. De aanstekelijke mix van funk, rap, dance en vooral het plezier dat het zestal uitstraalt maakt dat het publiek de kou wegdanst en het gras platwalst.

Van de afsluiter op de Performance Stage vang ik nog maar een glimp op: een Italiaans zevental, C’Esco E I Musicanti Di Brahma, is vooral blij en trots op Nederlandse bodem te mogen spelen. Voor het publiek is het echter al laat en koud.

Shock Media Hoofdpodium

Op het hoofdpodium staan de ‘bekende’ artiesten. Na DJ Sam Feldt, mag Famke Louise openen. Zoals de muziekstijlen op dit podium wisselen, zo wisselt ook het publiek zich af. De Wageningse jeugd die blijft staan voor DeWolff verwondert en herpakt zich en besluit dan om koekjes uit te delen, die door Pablo van de Poel gretig worden aangepakt. Een paar slokken bier om de droge kruimels weg te spoelen en de show gaat weer door.

Geroutineerd bespelen de jonge Limburgers het publiek. Hoewel, de jongens van DeWolff zijn zo jong niet meer. Na een EP, vijf studioalbums, een live album en de nodige neven- en soloprojecten hebben ze inmiddels een stevige ‘footprint’ in het vooral Nederlandse muzieklandschap gezet. De show van vooral Pablo is gelikt, ruig en laat de massa voor het podium zweten. Jassen gaan uit, mutsen af, het haar los en laten wapperen op de maat, terwijl de zon zich eindelijk even gretig laat zien.

Navarone verdient uitverkochte zalen en die trend zet zich voort, en meer dan dat; afgelopen week zet Navarone twee keer de Ziggodome in vuur en vlam als voorprogramma van Anouk en in juni is hun eigen Goffertpark aan de beurt. Navarone timmert al meer dan 10 jaar aan de weg en met inmiddels al vijf albums op hun conto werpen de vruchten zich af en wordt geboekt voor vrijwel elk festival. Ook zo vandaag met volle energie en enthousiasme, het kan niet op.

Een groep vaste fans van de eerste orde juicht, als de mannen zelf hun instrumenten installeren en een korte soundcheck doen. Om half negen mogen ze los, nadat ze eerder op de dag al in Den Bosch hebben gespeeld, en het publiek krijgt in een uur twaalf songs op hoog niveau, vol energie en vooral plezier. Want dat hebben ze; heel veel lol tijdens het optreden en dat steekt aan.

Het plezier bij Ilse DeLange is net zo aanwezig en ook voor haar is het de tweede performance van de dag (eerder in Zwolle). Na The Common Linnits en zes jaar na haar laatste solo album, staat Ilse weer met een nieuw album en een enthousiaste band op het podium. Ze sluit het festival af en weet het plein nog een keer helemaal vol te krijgen. De bekende hits en de toch meer poppie nieuwe nummers slaan aan. De kou wordt in Wageningen weer even vergeten.

 

Beuningplein

Al zolang het bevrijdingsfestival in Wageningen bestaat wordt op het Beuningplein, tussen de Hema en het Junushoff blues gespeeld. Vijf bands, die voor minder dan anderhalf uur per set het podium niet betreden. De liefhebbers settlen zich met een pot bier en laten elke gitaarsolo tot diep in de poriën binnendringen. Ik heb helaas maar van twee bands een aantal nummers kunnen meepikken: Fake Brothers met Jaap Meurs en de Amerikaanse bluesgitarist en oud-bandleider Sean Chambers. Heerlijk even met de ogen dicht luisteren.

Kabaal am Gemaal

Anders is het op het veldje van Kabaal am Gemaal. Daar moet je de ogen open houden om je staande te houden tussen het geweld. Inmiddels een paar keer verhuisd en nu vaste grond gevonden aan het andere eind van het Plantsoen, is dit podium niet moeilijk te vinden; gewoon op het kabaal afgaan. Geopend wordt er door het Utrechtse Five Minute March met een portie stevige rock.

Na Mouflon (death / doom metal) en het (bijna) lokale Mark of Chaos (punckrock / hardcore) is het tijd voor Ska. Skapiche?! Verfrissend, bijzonder, hartelijk en vol energie. Het podium is te klein voor Roos, vier blazers en de rest van de band. Maar liefst negen man/vrouw jutten het publiek op. Na de nodige portie pogo is het nu dus tijd om te skanken.

Op dit podium sluit het Canadese The Real McKenzies af en bonter kun jet het niet krijgen. Al mocht de aandacht even worden afgeleid als de schotse rokken te hoog worden opgetrokken, de opzwepende punkrock van het gezelschap laat je gelijk weer in de rondte draaien. De laatste energie wordt eruit geperst.

Organisatie

Lof aan de organisatie, voor het organiseren van een immens festival, met aandacht voor iedereen om de vrijheid op zijn of haar eigen manier te vieren en voor de ruimte om te beseffen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.

Tekst en foto’s : Guido Roncken