Buffalo Tom viert jubileumfeestje in Paradiso
De Amerikaanse gitaarpop-rockband Buffalo Tom heeft wat te vieren. Het is alweer 25 jaar geleden dat deze eind jaren ’80 door zanger/gitarist Bill Janovitz, bassist Chris Colbourn en drummer Tom Maginnis opgerichte band doorbrak met het album ‘Let Me Come Over’. Voor de heren is dat reden genoeg om dit jubileum samen met de fans te vieren in de vorm van een tour. In dat kader staan ze vanavond op het podium van een nagenoeg uitverkochte poptempel Paradiso in Amsterdam.
Op voorhand verklapte de band op hun website al dat het optreden van avond bestaat uit twee sets. Een set met alle nummers van het succesalbum ‘Let Me Come Over’ en een set met ‘all kinds of stuff’. Met de meer dan tien uitgebrachte albums zal dit laatste geen probleem zijn. De eerste twee albums kwamen tot stand met hulp van J Mascis (bekend van de band Dinosaur JR) maar het grote succes kwam met het derde album ‘Let Me Come Over’ uit 1992. Met hitsingles als Taillights Fade en Mineral groeide Buffalo Tom uit tot grote publieksfavoriet, zo waren ze dat jaar onder meer te zien op Pinkpop.
Hoewel de band na ‘Let Me Come Over’ nog vele albums uitbracht hebben ze dit succes nooit meer kunnen evenaren. Grote vraag is dan ook of het nog steeds in dezelfde bezetting spelende Buffalo Tom de toenmalige fans na 25 jaar opnieuw weet te overtuigen?
Als je het aan de vanavond aanwezige fans vraagt is het antwoord een volmondig; Ja! Want als Buffalo Tom de set opent met Sodajerk en Sunday Night is de stemming meteen opperbest en zingen de fans de songs van de albums ‘Sleepy Eyed’ (1995) en ‘Big Letter Day’ (1994) vervolgens uit volle borst mee. Frontman Bill Janovitz geeft zich helemaal en werkt zich al snel in het zweet. Hoewel de zang niet overal even zuiver is, zeker niet in samenzang met bassist Chris Colbourn, komt het allemaal wél zeer sterk over.
Late at Night
De band doet nog steeds waar het goed in is; liedjes maken en zingen over de liefde en pijn. In het verleden betichtte ik de zanger nog wel eens van het gebruik van een rijmwoordenboekje – zoals in Late at Night: ‘At night, all right, turn on the light, too tight, make it right, at night’ – maar bij Buffalo Tom ligt de kracht juíst in HOE je het zingt. Als Janovitz pijn heeft, balt hij zijn vuist op zijn borst … want dat het leven soms pijn doet weet hij maar al te goed. Zelfs na al die tijd voelt hij nóg de pijn en het publiek voelt duidelijk met hem mee.
De refreinen van onder andere Tree House en Mineral gaan er ook in als zoete koek en voor de fans is het duidelijk: de songs zijn nog even goed als ‘toen’. Bij velen overheerst vanavond dan ook het ‘oh ja!’ gevoel. Als de band na elf nummers van het podium stapt en een korte pauze inlast komt een veelbelovend videoscherm naar beneden maar uiteindelijk is hierop alleen de cover van ‘Let Me Come Over’ en het logo van de band te zien. Je zou kunnen zeggen dat ze hier een puntje hebben laten liggen, maar geen haan die hier verder naar kraait.
In de tweede set komen niet alle nummers even sterk over. Dit wordt mogelijk veroorzaakt door het feit dat deze nummers sterk op elkaar lijken. Hoe dan ook, is het effect op het publiek er niet minder om. Er wordt gedanst, mannen omhelzen elkaar of staan gearmd de nummers mee te zingen. Sommigen met tranen in hun ogen, anderen verliefd kijkend naar het podium waar ze zien dat bassist Colbourn af en toe de leadzang voor zijn rekening neemt en Janovitz zo nu en dan op een mondharmonica speelt.
Ook in de tweede set volgen de nummers elkaar snel op en blijft de interactie met het publiek beperkt tot af en toe een bedankje of het uitdelen van plectrums. Bij Buffalo Tom staat de muziek overduidelijk centraal en is het mooi om te zien dat dit trio met minimale extra’s een concert lang weet te boeien. Alle lof ook voor drummer Tom Maginnis die de hele avond retestrak op zijn drumkit slaat en tussen de zanglijnen door even snel een fill speelt. Als de band na 24 nummers afsluit met Saving Grace willen de juichende fans duidelijk meer en wordt het beloond met maar liefst vier toegiften.
Met deze tour wil Buffalo Tom een 25-jarig jubileum vieren en met dit feest van herkenning is dat vanavond in Paradiso in ieder geval gelukt. In die context is de zin ’waited for an answer, but I waited for 25 years’ uit het nummer I’m Allowed toepasselijker dan ooit. Buffalo Tom is even ‘hot’ als toen. Alleen hebben we er veel te lang op moeten wachten … ‘waarom 25 jaar?’
Tekst: Mariska Lie A Ling || Foto’s: Cleem van den Burg
