Sympathieke artrockers verdienen meer publiek

Het blijft teleurstellend. Je maakt met Canvas Blanco een in meerdere opzichten prachtig nieuw tweede album, dat lovend wordt besproken in de muziekpers. Je schat op voorhand al in dat het niet storm zal lopen en dus huur je met eigen middelen het Werftheater in Utrecht. Daar kunnen bijna honderd mensen dan voor een bescheiden toegangsprijs genieten van een speciale live luistersessie. En nog blijken er op de dag van de sessie maar ruim twintig mensen hun weg gevonden te hebben naar dit sfeervolle theater aan de Utrechtse grachten. Jammer. De thuisblijvers hadden ongelijk.

Spelen vol overgave

Het mooie weer en mensen die een terras verkiezen boven een bezoek aan de werfkelder? Een publiciteitsmachine die misschien nog wat op toeren moeten komen? Een overvloed aan talentvolle bandjes in ons kleine Nederland? Muziek die misschien iets te moeilijk is voor de doorsnee popliefhebber? Wie het weet mag het zeggen, maar feit is dat zelfs het kleine Werftheater behoorlijk leeg oogt.

Gelukkig laten de mannen van Canvas Blanco zich hierdoor niet ontmoedigen. Vol overgave wordt er gespeeld. Zestien nummers in bijna anderhalf uur. Veel werk van het nieuwe album Exilio, dat vanaf 8 april officieel verkrijgbaar is. Daarnaast wat oudere nummers afkomstig van het album Call Me Lucky Fat or Skinny uit 2015.

De avonturen van Sam Towyer

Alhoewel, eigenlijk staan er achttien nummers op de speellijst, als we het van tape afkomstige In The Not Too Distant Future, waarin de hoofdpersoon van het album Exilio wordt geïntroduceerd, en Vortexilio gewoon meerekenen. Die hoofdpersoon is Sam Towyer, uw reisleider bij de verhaaltjes die samen het album Exilio vormen. Sam Toywer, een net niet perfecte clone in een futuristische wereld, die probeert te ontsnappen de werkelijkheid van die dag. Een digitale werkelijkheid die hem benauwt.

Voor hem geen ‘reset’ elke ochtend. Hij wil de wereld ontdekken, avonturen beleven, de vrijbuiter uithangen, ook al loop je daarbij soms tegen muren op. Of je verliest, bezongen in Security Blanket, je veiligheidsdeken die net zo lekker vertrouwd aanvoelde.

Een vol podium

Geen veiligheidsdekens vanavond op het kleine, overvolle podium van het Werftheater, waar Security Blanket wel degelijk op de speellijst. Wel een breed assortiment aan muziekinstrumenten en net genoeg plaats voor de vijf mannen van Canvas Blanco. Jozua Koffeman (lead vocals, gitaar), Arjan de Wit (gitaar, pedal steel gitaar, backing vocals), Jozua Dieleman (toetsen, orgel, hammered dulcimer, backing vocals), Robbert Deurloo (drums, cymbals, ocean drum, backing vocals) en Oscar Lagerström (basgitaar, basukelele, orgel).

Vijf mannen op een podium van 4 x 5,5 meter en dat is soms wat dringen. Bijvoorbeeld als Oscar Lagerström plaats wil nemen achter het orgel en Jozua Dieleman met zijn hamertjes geacht wordt het hakkebord te bespelen. Maar alles verloopt soepel. 

 

Er mag gedanst worden

Opmerkelijk soepel. Tot drie nummers voor het einde als Arjan de Wit Past Watch wil inzetten. De Canvas Blanco muziekmachine hapert. Arjan is het eventjes helemaal kwijt, maar wordt gelukkig door Robbert weer op het juiste spoor gezet. “Ach, dan weet u tenminste dat het echt is”, merkt Jozua Koffeman terecht op. Maar dat het, los van de kleine stukjes op tape, allemaal echt is heeft het publiek dan inmiddels al lang begrepen.

Het heeft de pedal steel gitaar horen ‘huilen’ in Read Me Stories. Het heeft kennis gemaakt met de sfeervolle klanken die Jozua Dieleman (“we noemen hem José, want twee Jozua’s in de band kan erg verwarrend zijn) uit zijn hakkebord hamert in Gomer’s Boy. Het heeft inmiddels begrepen dat Canvas Blanco ook gewoon lekker hard kan spelen zoals in Outside The Room Of Quiet. Of je aan het dansen kan brengen via Babble-On, hoewel dansen in het met stoelen uitgeruste Werftheater niet echt makkelijk gaat.

   

Eindigen met een sprookje

En degenen die goed naar de tekst luisteren, of zij die afgaan op de woorden van Jozua Koffeman bij de aankondigingen, merken dat er zelfs ruimte is voor één en misschien wel twee politiek getinte nummers. Beastly (‘nee, het gaat niet over Trump’) en het sfeervolle Initiation Day. Het laatste nummer van het optreden is Once Up And Down, dat ook de afsluiter is van hun in 2015 uitgebrachte debuutalbum.

“Mooi om te eindigen met een sprookje”, klinkt het vanaf het podium. En mooi klinkt het. En toch blijft het jammer dat een band als Canvas Blanco, een band die zo overduidelijk zijn nek uitsteekt om iets bijzonders te brengen, het vanavond moet doen met zo weinig publiek. En nu maar hopen dat het sprookje van Canvas Blanco alsnog goed afloopt.

Tekst en foto’s:  Herman Sixma