Luidruchtige dancehall en raggamuffin in poppodium Arnhem
Droop Lion
Na een aardig voorprogramma met meerdere zangers – onder wie Droop Lion – maakt de artiest waar het vanavond om draait eindelijk zijn opwachting. En met de gevestigde Jamaicaanse reggaezanger en dancehall-artiest Clifton George Baily III – beter bekend onder zijn artiestennaam Capleton – heeft Luxor Live op dat gebied een grote naam weten neer te zetten. Samen met Buju Banton en Sizzla is hij een van de exponenten van de dancehall-reggae en raggamuffin.
Capleton heeft overigens meerdere bijnamen. Zo wordt hij ook wel King Shango, The Prophet en The Fireman genoemd. Om die laatste naam eer aan te doen spoort hij het publiek met ‘Gimmi Fire, More Fire’ bij voortduring aan aanstekers of mobieltjes boven het hoofd te houden. Zeker de enthousiastelingen en die hard reggaefans vooraan bij het podium geven hier gewillig gehoor aan. Capleton weet het publiek sowieso wel op te zwepen. Wat dat betreft staat hier een rasperformer op het podium. Deze uiterst productieve artiest is sinds zijn stormachtige entree – begin jaren ’90 – niet meer weg te denken uit de Jamaicaanse dancehall-scene.
Capleton
Voor ons was het al een tijdje geleden dat we een bezoek brachten aan Luxor Live maar het is er iedere keer weer prettig toeven en fijn te constateren dat de regio met dit poppodium een fraaie concertzaal in zijn midden heeft. Hoewel Luxor Live – gevestigd in een voormalig filmtheater – bij lange na niet is uitverkocht is er sprake van een gezellige drukte en een relaxte sfeer. De bij een reggaeconcert gebruikelijke gemoedelijkheid is ook vanavond alom aanwezig.
Schreeuwerig
Qua muziek is het allemaal wat minder. Dat wil zeggen dat hier vanavond bepaald geen sprake is van rootsreggae met blazers, subtiele vocalen en fraaie harmony-zang. Integendeel. De muziek heeft een zeer hoog dancehall- en raggamuffin-gehalte wat vanavond gepaard gaat met schreeuwerige zang en overmatige breaks. Steevast wordt een ingezet nummer na een paar beats en een hoopvol begin weer afgebroken. Dat is een paar keer leuk maar op een gegeven moment is het gewoonweg storend.
Ook de begeleidingsband – spelend in een standaardbezetting bestaande uit een gitarist, bassist, drummer en toetsenist – kan niet echt overtuigen. Hoewel betrouwbaar blijft het allemaal aan de vlakke kant en de spanning is er na een aantal nummers wel af. Het concert kent dan ook weinig positieve uitschieters. En op een gegeven moment begint het op een zich herhalend kunststukje te lijken.
Op ons heeft Capleton in ieder geval geen onuitwisbare indruk achtergelaten maar gelukkig heeft een deel van het publiek wel zichtbaar genoten en weer eens een gevestigd reggaeartiest aan het werk gezien. Ik hoop dat zij hier weer een tijdje op kunnen teren. Want om de een of andere reden zijn reggaeconcerten vandaag de dag schaars te noemen.
