Case Mayfield & Friends; van beschaafd hard tot fluisterzacht
‘Een avond met zoveel mogelijk muziek en zo min mogelijk theater’, luidde de aankondiging op zijn eigen Facebookpagina. En dat werd het ook, Case Mayfield’s Songwriters Circle in de Kleine Komedie in Amsterdam. Een keur van artiesten, nu eens solo en dan weer met band. Af en toe behoorlijk hard, dan weer ontroerend zacht en breekbaar. Een avond smullen vooral voor de liefhebbers van luistermuziek. De luistermuziek van Case Mayfield en zijn vrienden.
Als alle artiesten rond 22.30 uur op het podium staan en samen met Case Mayfield Where To Throw The Stone van het album ‘10′ vertolken blijkt dit de kroon op een geslaagde avond. Het zit erop. De zaallichten gaan aan en het overgrote deel van het publiek verlaat de knusse zaal van de Kleine Komedie. Op weg naar de garderobe, de bar of naar buiten, terwijl op het podium bandleden en aanhang bezig zijn de zaak af te breken en op te ruimen.
Op dat moment stapt Case Mayfield uit de coulissen naar voren, pakt zijn gitaar en speelt solo nog twee nummers. Gone To The North en The Title; twee songs afkomstig van het album The Many Colored Beast. Het maakt niet uit of het podium rondom hem wordt ontmanteld. Hij zit even in zijn eigen wereld, het laatste beetje stress van zich afspelend. Het publiek stroomt door de uitgang weer naar binnen en luistert ademloos.
Ceremoniemeester
We gaan drieënhalf uur terug in de tijd. Omdat fotograferen tijden de voorstelling niet is toegestaan mogen tijdens de soundcheck om 19.00 uur wat foto’s worden gemaakt. De sfeer oogt ontspannen. Case Mayfield – in T-shirt en spijkerbroek – dolt wat met de bandleden, bemiddelt tussen Yori Swart en de anderen en laat na wat discussie aan Rina Mushunga zelf de beslissing hoe haar song het best kan worden uitgevoerd.
Dan is het 20.15 uur. Zijn vrienden en gelegenheidsband zijn er klaar voor. Case Mayfield ook. T-shirt en spijkerbroek zijn verwisseld voor een net pak, inclusief stropdas. ‘Kees de kwajongen’ – Case Mayfield heet eigenlijk Kees Veerman en komt inderdaad uit Volendam – is tijdelijk veranderd in ‘Case, de Ceremoniemeester’. Zijn korte welkomstwoord verraadt spanning. Dan wordt A Friend Of Mine van het album ’10’ ingezet. Theater maakt plaats voor muziek, spanning maakt plaats voor spelplezier.
Mooie momenten
Via twee sets van circa 50 minuten geniet het publiek van optredens van Yori Swart, Kris Berry, Rina Mushonga, Jesse Koch, Ro Halfhide, Michiel Flamman, Max van Remmerden, Port Of Call en natuurlijk Case Mayfield zelf. Soms solo-optredens, soms met band. Soms keihard en dan weer fluisterzacht. De mooiste momenten? Lastig kiezen bij zoveel schoons, maar we lichten er toch een aantal uit. In de eerste plaats Port of Call (ofwel Pieter van Vliet) met een prachtige uitvoering van Harbor; een lied waarmee hij eerder al indruk maakte tijdens het Werfkelderconcert in De Kargadoor in Utrecht.
Daarnaast Jesse Koch, eerst solo achter de piano met Don’t Sleep In The Shade en na de pauze met band in het hardste nummer van de avond: Even The Lord. En tenslotte Rina Mushonga met een soulvolle uitvoering van het nummer Wolves. En Case Mayfield? Ook hij schittert, met name als hij alleen met zijn gitaar op het podium staat.
Eenmalig
Na afloop blikt Case Mayfield tevreden terug. “Het was natuurlijk een beetje een chaos, maar wel een georganiseerde chaos. Denk aan een open podium, maar dan wel eentje met vrienden en waarvoor we vijf keer hebben geoefend. Voor zowel het publiek als onszelf een avond plezier samen, uitgevoerd met muzikanten die dicht bij me staan. Wij hebben genoten, het publiek hopelijk ook.” Voor herhaling vatbaar? Ach, zeg nooit ‘nooit’, maar als we Case Mayfield mogen geloven zit dat er voorlopig niet in. “Eenmalig was prima; een jaarlijks terugkerend iets hoeft wat mij betreft niet”. Toch iets unieks meegemaakt.
Tekst en foto’s: Herma Sixma
