De kunst van het balanceren tussen ingetogen en uitbundig

Je heet Veerman en je wieg staat in Volendam, stad met een eigen palingsoundmuseum dat is gevestigd boven het visrestaurant annex palingrokerij van museumeigenaar Jan Smit. Logisch dus dat Cornelis Johannes Lucas (zeg maar Kees) Veerman de muziek in ging als Case Mayfield. Niet met de geur van paling om zich heen, wel als een van Nederlands meest onorthodoxe singer-songwriters. Vrijdag 30 maart was Case Mayfield even terug in zijn geboortestad. 

Redder of egoïst?

Het podium vanavond is de Stolphoevekerk. Een vierkant, uit hout opgetrokken monument dat stamt uit 1658. Torentje in het midden, dikke bijbels op de kansel, het plafond beschilderd met de wapens van Holland, Westfriesland, Edam en Volendam, aan de wand een schild met de tekst: Gezang 118, Vers 9. De HEER wou mij wel hard kastijden / Maar stortte mij niet in den dood / Verzachtte vaderlijk mijn lijden / En redde mij uit allen nood. Onwillekeurig vraag je je af wat de ‘artist in residence’ hiervan vindt. De HEER als redder? Of toch die egoïst uit de titelsong van zijn recente album?

 
‘Egomaniac’ verscheen op 12 januari 2018 bij Backstage Hotel Records, na bijna drie jaar ploeteren en schaven. Bijna drie jaar waarin andere dingen (studie, werk, trouwen, verhuizen) voorrang hadden en de emotionele koektrommel weer een beetje kon worden bijgevuld. Negen nieuwe nummers, door Case Mayfield gezongen en ingespeeld met medewerking van een flink aantal gerenommeerde muzikanten. Dat wat rijkere bandgeluid ontbreekt vanavond in de Stolphoevekerk.  Vanavond staat Mayfield in zijn eentje voor de kansel. Geen versterking, geen toeters, bellen en extra lampen. Solo heeft hij alles in de hand, het niet afhankelijk zijn van anderen is voor hem een groot goed.

Purple Black And Blue

Kijkend naar de setlist valt op dat de titeltrack van Mayfields recente album vanavond ontbreekt. Ach, laten we het erop houden dat Kees niet alleen het gebouw maar ook de gevoeligheden kent. ‘Dit is volgens mij de derde keer dat ik hier speel. Fijn dat het weer mag. Vanavond eerst wat nieuw werk en na de pauze zeg maar de ‘hits’. Is dat wat jullie betreft okay?’ Protesten blijven uit en dus wordt begonnen met – Kees zou Case niet zijn – Shelter, een ‘ouwetje’ van Ray LaMontagne uit 2004. Maar daarna toch echt vijf nieuwe nummers, waaronder een mooie, ingetogen uitvoering van Purple Black And Blue. Zelfs de ongemakkelijk zittende houten kerkstoeltjes vergeten even te kraken.

 

Stenen gooien

Minstens zo mooi klinkt het door Loudon Wainwright III geschreven Your Mother And I, afkomstig van het album More Love Songs (1986). ‘Your Mother and I are not getting along / Somehow somewhere, something went wrong / Everything changes, time takes its toll / Your folks fell in love, love’s a very deep hole’. De pijn is bijna van Mayfields gezicht af te lezen. De set voor de pauze wat afgesloten met een mash-up van twee nummers van het album 10 (2012), Where To Throw The Stone en Pie And Strippers. A crown makes a king / A king makes a throne / And a throne makes the target for where to throw the stone. Een beetje provoceren is Case Mayfield niet geheel vreemd. 

Tijd voor verrassingen

Pauze. Voor het publiek – de Stolphoevekerk zit nagenoeg vol – de gelegenheid om even de benen te strekken; voor Kees even tijd om bij te kletsen met vrienden en bekenden en wat verrassingen voor te bereiden voor na de pauze. Verrassingen in de vorm van een ‘afgestoft’ nummer van The Cats, Country Woman, dat samen met partner Annemarije wordt gezongen. Maar ook mooie versies van Twitch, van het album The Many Colored Beast uit 2012, waarbij een paar vrienden achterin de kerk een achtergrondkoortje vormen. En een ‘oudje’ van Mayfield zelf, dat op speciaal verzoek (‘ik ben de akkoorden vergeten’) wordt vertolkt door goede vriend Stefan Burger. En ook in deze speciale uitvoering klinkt Chickenheartedness van de EP Case Mayfield uit 2010 nog steeds lekker.  

Het fenomeen Case Mayfield

De mooiste momenten bij live optredens van Case Mayfield blijven de kleine, intiem gezongen liedjes. Bijvoorbeeld The Title en You Sure Lost A Lot Of Weight van het album The Many Colored Beast. Juist dan blijkt hoe mooi tekst en akoestische gitaar op elkaar zijn afgestemd. Dat laatstgenoemd nummer dan weer onmiddellijk wordt gevolgd door het uitbundige Schizophrenia van het album 10 verrast eigenlijk niemand. Of in zijn eigen woorden ‘toch gek, hoe ik er ook vanavond weer in slaag om mijn meest treurige nummer te laten volgen door mijn meest vrolijke liedje.’ Ach, Case Mayfield is nu eenmaal geen voorspelbaar en gemakkelijk type; niet voor zichzelf, niet voor zijn omgeving. Maar wel een fenomeen.   

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Website Case Mayfield