Claw Boys Claw slaat ‘hammer‘ op zijn kop!

Vanavond in Doornroosje een optreden van niemand minder dan Claw Boys Claw. De Amsterdamse band – die alweer meegaat sinds 1983 – bracht vorige maand eindelijk weer een nieuwe plaat uit. Het mocht ook wel weer, het laatste album Pajama Day dateert alweer van 2008. Maar sinds 1 maart is daar dan het langverwachte Hammer. Fris, nieuw materiaal van de band die sinds 5 april op clubtour is, met Tivoli in Utrecht als aftrap. En nu dus hier in Doornroosje.

Binnen wacht een uitverkochte zaal vol fans die er zin in hebben. Zodra de bandleden het podium op komen krijgen ze dan ook een warm onthaal. Zanger Peter te Bos – breed grijnzend als altijd – gitarist John Cameron, bassist Marcus Bruystens (sinds 2007) en de nieuwe drummer Jeroen Kleijn (o.a. Daryll-Ann, Spinvis, Johan) zullen het publiek trakteren op een optreden dat staat als een huis. Van Hammer komen de meeste songs vanavond wel voorbij. Opener Monkey One is meteen al een lekker heupwiegend nummer, Americana style. Daarna gelijk een versnelling hoger met het meer up-tempo Power Breakfast. Na de eerste klassieker So Mean zijn band en publiek helemaal los.

Nick Cave

Tijd voor meer nieuwe nummers, zoals het rauwere en groezelige I’ll be gone. Even later het vrolijke en simpele Zoo, dat je terugvoert naar de jaren zestig. In tegenstelling tot de muziek doet de tekst van dit nummer wat psychedelisch aan: ‘…high on a mountain dew, I’m smoking all that’s you, split the moon in two….fly like a rocket tool, I’ll smoke my way to you, I’m gonna build you a zoo…’ Titelsong Hammer is lekker lichtvoetig, maar toch groovy. Het doet qua sfeer denken aan A Girl Like You van Edwin Collins.

Waar bas en drum onverstoorbaar voortstuwen, hakt, knerpt, sleurt en giert Cameron er op de snellere, rauwere nummers ouderwets op los. De vocalen van Te Bos zijn afwisselend donker, zwoel en kreunend, waar je soms een vergelijking met Nick Cave niet kunt weerstaan. Als je Peter te Bos trouwens zo van opzij bekijkt, heeft hij verbazend veel weg van Ramses Shaffy. Alleen dan vrolijker. Zoals altijd kan Te Bos ook bij dit optreden niet op het podium blijven en duikt hij tijdens een volgende classic Bite the dice met microfoon de zaal in. Verdwenen tussen het publiek zingt hij van het vorige album Pajama Day het nummer Yellow car en dolt wat met de fans. Pas bij het surfrockende My beautiful carpet – ook van het nieuwe album Hammer – staat hij weer op de planken.

Dracula

Bij Claw Boys Claw hoop je ook altijd stiekem op Rosie. En ook dit keer zingt het publiek uit volle borst mee. Te Bos gooit de mic dan ook gretig het publiek in. Na twee dames hartelijk te hebben bedankt voor hun vocale bijdrage, volgen weer twee prima nummers van de nieuwe plaat; het licht psychedelische Wade – met een vleugje Dracula – en het garagepunkerige Sucha. Tijdens afsluiter Locomotive Breath knappen bij Cameron enkele snaren. ‘En we gingen net zo lekker…’, grapt Te Bos die dan maar even een stukje welbekende cover Venus inzet. Met een andere gitaar pakt Cameron de draad weer op. Natuurlijk is de koek nog niet op. De eerste toegift is de vinyl only bonustrack Where you lay your head, gevolgd door de klassiekers Weatherman, Superkid en Troglodyte.

Anderhalf uur lang lekker zweterige rock ’n roll dus. Maar liefst negentien nummers – en vier toegiften – schept een muzikaal bevredigd gevoel. Peter te Bos en John Cameron mogen dan qua leeftijd ouwe rockers genoemd worden, Claw Boys Claw klinkt allesbehalve passé. Zoals filmcritici Siskel en – de onlangs overleden Ebert – zouden oordelen: Two Thumbs Up!

Tekst en foto’s: Arnout Drent, Nijmegen

NB. Deze recensie is geschreven door een lezer van LiveStreamMagazine. Hiermee hebben wij onze eerste publikesrecensie binnen. De kop is er af! Uiteraard zijn wij ook benieuwd naar jou recensie! Schroom niet en stuur jouw recensie naar LiveStreamMagazine.nl