‘Eindelijk Nobelprijs voor de Literatuur voor Bob Dylan’

In de dagen voorafgaand aan de uitreiking van de Nobelprijs voor de Literatuur is het ieder jaar weer het zelfde ‘liedje’. Een kakofonie van zinderende geruchten en gonzende nominaties over wie de Nobelprijs voor de Literatuur gaat winnen. Of zou moeten winnen. Daarmee neemt het raden altijd weer een grote vlucht en rijst jaarlijks de vraag of, en zo ja welke artiest als eerste een Nobelprijs wint.

Wordt het Bono, zanger, frontman en voornaamste liedjesschrijver van U2? Of wordt het toch Bob Dylan. Waarbij ik op wil merken dat het toekennen van de Nobelprijs voor de Literatuur of de Nobelprijs voor de Vrede aan Bono mij toch echt ’een brug te ver’ lijkt. Oké, hij heeft als ‘ambassadeur’ alleraardigste dingen gedaan, maar een Nobelprijs?

Als het aan de bepaald niet bescheiden Bono zelf zou liggen had hij allang een Nobelprijs gewonnen. Want als er één iemand overtuigt is van het feit dat hij die ook verdient, is het wel Bono zelf. Oké, ere wie ere toekomt; hij heeft zich met veel inspanning ingezet voor de ‘derde wereld’ en arme ontwikkelingslanden en heeft voor hen de nodige gelden bijeen gesprokkeld. Maar een Nobelprijs?

Goed, je bent naar (eigen) zeggen zanger van de ‘grootste Rock & Roll band aller tijden’ en dan wil je natuurlijk meer. Overigens een volkomen misplaatste bewering die meer weg heeft van de ‘grootste misvatting aller tijden’. Het aantal vingers aan één hand zou voor mij al niet toereikend zijn als ik een opsomming zou moeten geven van bands die hier eerder voor in aanmerking komen.

Ik wil best erkennen dat U2 mooie en intense muziek maakt en Bono prachtige liedjes schrijft, maar het kan nog niet in de schaduw staan van de muziek en vooral tijdloze poëtische teksten van de man die hele generaties artiesten – ook U2 – geïnspireerd heeft. Juist, Bob Dylan. Als er één artiest is die deze prijs oprecht verdient is het wel Robert Zimmerman, oftewel Bob Dylan. Ik vraag mij al jaren af wanneer deze man eindelijk de Nobelprijs voor de Literatuur wint.

Neem nou bijvoorbeeld het eerste couplet van het nummer The Times They Are A-Changin’:

Come gather ‘round people / Wherever you roam / And admit that the waters around you have grown / And accept it that soon / You’ll be drenched to the bone / If the time to you is worth savin’ / Then you better start swimmin’ / Or you’ll sink like a stone / For The Times They Are A-Changin’.

Geschreven in de jaren ’60 heeft dit nummer door de decennia heen – en tot op de dag van vandaag – nog niets aan zeggingskracht ingeboet. De strekking; ‘kom op mensen, blijf niet langer lijdzaam toezien, sta op en doe iets, anders gaan we naar de verdoemenis’ , is tijdloos en immer actueel (denk aan het smelten van de ijskappen, het kappen van de regenwouden, het broeikas-effect, de daaruit voortvloeiende rampen en ander omvangrijk onheil).

Naast The Times The Are A-Changing heeft Dylan nog zoveel andere geniale, tijdloze en idealistische nummers geschreven die ook nog eens een grote poëtische schoonheid bevatten. Te veel om op te noemen eigenlijk. Daarnaast heeft hij generaties artiesten beïnvloed die zijn werk tot op de dag van vandaag vertolken en waarmee zijn nummers en tijdloze poëtische teksten ook bij een jonger publiek bekendheid (blijven) genieten.

Als er al een artiest, tekst- of songschrijver in aanmerking komt voor de Nobelprijs voor de Literatuur is dat natuurlijk Bob Dylan! Ik ben dan ook benieuwd wanneer de nobele comités in Noorwegen en Zweden eindelijk ‘de ballen’ hebben om de prijs toe te kennen aan de artiest, tekstschrijver en dichter die ‘m al jaren verdient.

Rick Warner