Ster in wording verrast publiek met opvallend kort optreden
Het optreden van de Amerikaanse zanger/gitarist Curtis Harding in de kleine zaal van Doornroosje is in meerdere opzichten verrassend te noemen. Hoewel de muziek lekker klinkt is het live toch allemaal een stuk minder soul dan verwacht. Vanavond geen opzwepende blazers, sfeerverhogend koortjes of een pompende bas. In dat opzicht is het een beetje ‘kaal’. En tot ieders verrassing is het optreden van een wel zeer korte duur.
Ik denk dat een hoop mensen met andere verwachtingen op het concert van Curtis Harding zijn afgekomen. Zeker als je hierbij het lekkere album Soul Power in gedachten neemt. Een plaat vol broeierige soul, swingende koortjes, stuwende ritmes en heerlijke blazers. Vanavond blijft dit helaas grotendeels achterwege als de in Michigan geboren – maar in Atlanta woonachtige – Harding op het podium staat met ‘slechts’ een leadgitarist, een toetsenist en een drummer (geen bassist).
Harding en zijn mannen beginnen met het titelnummer van zijn goed ontvangen album Soul Power, gevolgd door Drive My Car en Surf. Stuk voor stuk pakkende up-tempo rhythm & blues tracks waarin – naast de sterke zang en het lekker rammelende gitaarspel van Harding – met name de inbreng van de leadgitarist opvalt. Met het soulvolle Next Time neemt Harding wat gas terug en laat daarmee horen wel degelijk ook een Soul Man te zijn.
De muzikale achtergrond van Harding is wat dat betreft klassiek te noemen. Opgevoed door zijn gelovige moeder krijgt hij de liefde voor soul en gospel met de paplepel ingegoten. En als hij in zijn tienerjaren naar Atlanta verhuisd zingt Harding in het achtergrondkoor van Cee Lo Green en komt naast de soul ook in aanraking met de garage- en rockscene. Hetgeen vanavond onder meer goed hoorbaar is in rauwe tracks als Beautiful People, The Drive en I Don’t Wanna Go Home.
Jimmy Ruffin
De benadering van soul is bij Harding vooral een rauwe en doorspekt met rhythm & blues, (garage)rock en vette gitaarriffs. Niet voor niets werkt hij ook samen met de garage-rock band Black Lips. Toch laat Harding vanavond ook iets meer van zijn soul-kant zien als hij het publiek laat weten dat deze week Motown zanger Jimmy Ruffin overleed en vervolgens het nummer Cast Away opdraagt aan deze legendarische soulzanger.
Tegen het einde van de set komt met Keep On Shining uiteraard ook de single van het album Soul Power voorbij. Dit nummer is al een tijdje niet meer weg te denken uit de 3FM-playlist en uitgeroepen tot 3FM-Megahit. Volgens de kenners is Curtis Harding dan ook één van de verrassingen van 2014. Eerder deze week maakte hij al zijn opwachting bij VPRO 3Voor12 en bij Giel op 3FM.
Aan media-aandacht derhalve geen gebrek. Met het album Soul Power lijkt de reputatie Harding zelfs voorbij te snellen. Ontegenzeggelijk heeft het allemaal de nodige Power, maar vanavond blijft de Soul helaas toch een wat ‘ondergeschoven kindje’. Al zeker door het gemis aan blazers en een lekkere bassist.
Na ruim een half uur spelen verdwijnen Harding en zijn mannen tot grote verrassing al voor even van het podium om daarna terug te keren voor een toegift waarin onder meer de lekkere obscure ballad On My Way – het nummer dat Harding eerder vertolkte met zijn band Night Sun – gespeeld wordt. Daarmee komt een abrupt einde aan een optreden waarop het cliché ‘kort maar krachtig’ zeker van toepassing is.
Tekst: Rick Warner || Photos: Henk Beenen
