Denk aan de stem van Janis Joplin of – in sommige nummers – aan die van Melissa Etheridge. Combineer dat met de looks van bijvoorbeeld Madonna in haar Ray Of Light – periode, Joss Stone of onze eigen Anouk. En mix het geheel af met nog eens een extra scheut power en energie. Het resultaat: Dana Fuchs en haar band. Het publiek in Poppodium W2 in Den Bosch genoot. En LiveStream Magazine genoot mee.
Een optreden van Dana Fuchs betekent muziek met gevoel; muziek met een rauw, persoonlijk randje. Nu is het zo dat persoonlijk leed – het overlijden van een dierbaar persoon of een relatie die stukloopt – maar ook de verlokkingen van de grote stad een bijna onuitputtelijke bron van inspiratie vormen voor muzikanten. En juist hiermee krijgt de dan 19-jarige Dana Fuchs te maken als ze haar woonplaats Wildwood (FL) verwisselt voor New York.
Drank, drugs, werken in stripclubs om geld te verdienen. Tot de zelfmoord van haar zus haar wakker schudt en ze zich realiseert dat ook zij bezig is haar leven te vernietigen. En dat muziek de mogelijkheid biedt te ontsnappen aan die (soms letterlijk) doodlopende weg. Dit keerpunt in haar leven vormt de opmaat tot de Dana Fuchs Band. Dana als frontvrouw en blikvanger, vriend en gitarist Jon Diamond als trouwe metgezel. Op het W2 podium worden zij bijgestaan door hun vaste Europese bandleden: Piero Perelli op drums en Walter Latupeirissa op basgitaar.
Dat persoonlijke gebeurtenissen een belangrijke inspiratiebron vormen voor Dana’s muziek, blijkt niet alleen uit de songteksten maar ook uit de woorden waarmee sommige nummers van de set-list worden geïntroduceerd. Voordat So Hard To Move wordt ingezet, vertelt Dana het verhaal achter het nummer: het overlijden van haar oudste broer. “Zo’n avond die begint met een gezellig etentje en plotseling eindigt in een ziekenhuis op de afdeling Spoedeisende Eerste Hulp, waar je in feite een doodvonnis hoort. Zes maanden later moest ik hem laten gaan.” Om te vervolgen met “En met dat in gedachten zeg ik: I’m going to celebrate ‘fucking’ life!!” Met zo’n verhaal komt een nummer toch anders binnen.
Sommige titels van nummers kunnen je echter ook op het verkeerde been zetten. Dat blijkt uit de aankondiging van één van de mooiste nummers die in vanavond in Den Bosch worden gespeeld: een breed uitgesponnen versie van Misery. Bedoeld en aangekondigd als loflied op de liefde, en als eerste nummer van de toegift prachtig uitgevoerd. Maar toch ook hier die ondertoon van onzekerheid, alsof je niet kunt geloven dat je ook in de liefde gelukkig kunt zijn. “I think you are just like me – holding on to Misery, needing something to believe in….” om het nummer vervolgens af te sluiten met “Aren’t you tired of being alone? Me, I’d rather be lonely on my own.”
Het optreden van Dana Fuchs en haar band in W2 was voor dit jaar het laatste concert in Europa. Dana en Jon vliegen terug naar de Verenigde Staten van Amerika voor nog één akoestische show op 12 december 2014. Drummer Piero Perelli reist naar zijn woonplaats Lucca, Italië.
En voor bassist Walter Latupeirissa was het optreden in W2 bijna een thuiswedstrijd. Woonachtig in Vught, zou hij als het ware op de fiets naar huis kunnen. Met een welgemeend ‘see you next year’ neemt de Dana Fuchs Band – na een show van bijna twee uur – afscheid van het publiek. Wat een stem, wat een energie, wat een mooi concert. En wat jammer dat W2 niet stijf uitverkocht was.
Tekst en foto’s : Herman Sixma
