Geen Hollandse ziekte bij Dana Fuchs!

Ze heeft meer publiek verdiend dan de ongeveer 200 muziekliefhebbers die vrijdagavond 9 november naar het poppodium van de DRU Cultuurfabriek in het Achterhoekse Ulft zijn gekomen. Maar het publiek krijgt absoluut waar voor hun geld, want het concert van de Amerikaanse Dana Fuchs en haar band duurt maar liefst een half uur langer dan gepland, bijna twee uur namelijk.

Maar voordat ze aan haar optreden begint kan het publiek genieten van het voorprogramma, garage blues en roots noir duo Esk-Esque. Zanger/gitarist/drummer William van Giessen en baritonsaxofonist Menno Romers spelen een prima half uurtje met rauwe blues, zoals die in vroegere tijden gemaakt werd. De mannen zijn heel verbaasd over het feit dat er aan het eind van het optreden flink wordt meegezongen, “dit hebben we nog nooit eerder meegemaakt”, laat William weten.

Love Lives On

De titel van Dana’s nieuwste (zevende) album, dat in mei van dit jaar werd uitgebracht op haar eigen label Getalong Records. Een groot deel van de vrijdagavond gespeelde songs staat op deze langspeler, die zowel op cd als op vinyl verkrijgbaar is. Het optreden is het eerste van de laatste en vierde Europese tournee van dit jaar, die bestaat uit zes concerten in Nederland en twee in Zwitsersland, waarna ze weer terugvliegt naar thuisbasis New York. In maart komt ze deze kant weer op, voor in elk geval een vijftal optredens in Frankrijk.

De band zet, onder leiding van gitarist Jon Diamond, de song Ready To Rise in en na zo’n anderhalve minuut durend intro komt Dana, alle bekenden en vrienden groetend, het podium op lopen. De liefhebbers komen niet alleen uit de Achterhoek maar ook uit het Westland, Drenthe, Overijssel en verschillende delen van Duitsland en zelfs uit Zwitserland. Gedurende het hele optreden beweegt Dana als een wervelwind over de volledige breedte van het podium, regelmatig handen schuddend en mensen omhelzend.

Memphis

Love Lives On werd in soul- en bluesstad Memphis opgenomen en als tweede song speelt ze hiervan Callin’ All Angels, opgedragen aan haar overleden zus, twee broers en beide ouders, een lekker stampend soulnummer. En ze gaat meteen door in deze sfeer, met haar cover van Otis Redding’s Nobody’s Fault But Mine, waaraan ze een gedeelte van I Smell Trouble van Ike & Tina Turner koppelt. Toetsenist Nicola Venturini zorgt voor een echte Memphis soulsound met zijn als een Hammondorgel klinkende keyboard. En Jon Diamond zorgt in elke song voor een spetterende of juist een mooi rustige gitaarsolo.

Met de volgende song, het aan haar vader opgedragen Faithful Sinner neemt ze na een bewogen introductie wat gas terug. Iets meer tempo bij Sad Solution en na de song Sedative (over de vraag of je wel of niet een pilletje neemt als je je niet goed voelt in je hoofd) wordt de rocksong Backstreet Baby gespeeld, waarin het tweede gedeelte door drummer Piero Perelli een mooie drumsolo wordt uitgevoerd nadat hij eerst samen met Dana een gedeelte uit Sympathy For The Devil van the Rolling Stones speelt.

Stilte
Hierna verlaten, op gitarist Jon Diamond na, de bandleden het podium voor het ruim een kwartier durende akoestisch gedeelte. Deze begint met de laatst gespeelde song van het nieuwe album, Fight My Way getiteld, waarbij ze vertelt dat ze ambassadrice is van een Amerikaanse organisatie ter voorkoming van zelfdoding. Ze merkt op dat het volgens haar in Nederland een stuk beter gesteld is met de behandeling van geestesziekten. Maar iemand uit het publiek ontkent dit, waarop ze meteen zegt dat ze na afloop met deze dame wil praten, wat ook gebeurt.

Hierna volgt een door diehard fans geliefde song van haar debuutalbum Lonely For The Lifetime (2003), het door Dana aan een goede Nederlandse vriend opgedragen Sad Salvation. Met deze twee ballads krijgt ze de zaal muisstil, dus deze avond geen last van de Hollandse ziekte (het respectloze door de muziek heen kletsen), wat ook het geval is met de derde ballad, Keep On Rollin’ van het album Love To Beg (2011).

De andere muzikanten komen terug en sluiten aan bij de twee opvolgende countryachtige songs, Tell Me I’m Not Drinking en Nothing On My Mind, die er ook goed ingaan bij het publiek. Hierbij bespeelt Dana haar akoestische gitaar. Het concert wordt besloten met een lange versie van Long Long Game, van het album Bliss Avenue (2013), waarin een werkelijk adembenemende bassolo is verwerkt van onze landgenoot Walter Latupeirissa (Alquin, Snowy White, Walter Trout, Steve Lukather), die ineens overgaat in Under Pressure van Queen, waarmee Dana de zaal flink laat meezingen, waarna de stilte het overneemt.

Gelukkig komt er na enig ‘we want more’ roepen nog een toegift, in de vorm van Dana’s eerste lovesong. Haar moeder vond haar teksten te depressief en adviseerde eens een liefdesliedje te schrijven, dat deed ze en dit werd Misery. Dit is ook één van de fan favorieten, die uiteindelijk overgaat in een lekker reggae ritme met een massaal meezingend publiek. Zeker het vermelden waard: het geluid is deze avond werkelijk geweldig, dus een compliment aan onze landgenoot en geluidsman Howard Heckers, die jarenlang ex-Supertramp zanger Roger Hodgson ‘versterkte’.

Er is er een jarig!
Dana en band vertrekken naar de kleedkamer en na zich opgefrist te hebben  komt ze omgekleed terug om iedereen die dat wil een handtekening en/of een omhelzing of zoen te geven en/of met ze op de foto te gaan. Ze neemt de tijd om met mensen te praten die daar behoefte aan hebben. En ze krijgt van verschillende mensen een aandenken, waar ze zichtbaar door geroerd is.

Als de lange rij wachtenden is geslonken brengt de ‘nanny’ haar twee jaar oude zoontje Aidan de zaal binnen. Tijdens het optreden deed hij zijn middagslaapje, want hij wordt bewust op New Yorkse tijd gehouden, zodat hij geen last van jetlag krijgt. Een groepje fans uit Duitsland, Zwitserland en de Achterhoek zijn niet vergeten dat het 9 november is, de verjaardag van gitarist Jon Diamond. Een grote doos met allerlei lekkernijen, drankjes en leesvoer is zijn cadeau. De jarige is zichtbaar geroerd en erg blij met dit gebaar.

Tekst en foto’s: Harry Pater