Vintage pop band timmert stevig aan de weg

Het zal deels spel zijn. De flirtende blikken, het elkaar even opzoeken tijdens de nummers. Maar het werkt, het straalt ervanaf. Danique van Kesteren en Bart van Dalen van Donna Blue zijn zowel op als buiten het podium een hecht, goed op elkaar ingespeeld stel. LSM zag de band, die verder bestaat uit Pieter Zaal (bas) en Dorus Smit (drums), twee keer binnen twee weken aan het werk. Op 25 april tijdens ‘An evening with Donna Blue’ in het Amsterdamse Cinetol en op 5 mei tijdens het bevrijdingsfestival in Utrecht.

Verfrissend ‘ouderwets’

Meer dan tien jaar zijn Danique en Bart inmiddels samen en het lijkt alleen maar leuker te worden. Ook met hun ‘eigen’ bandje Donna Blue. Via de Popronde 2018, waarbij de band als een van de talenten van muziekblad Oor meer dan 20 shows verzorgde, werd nadrukkelijk gewerkt aan de naamsbekendheid. Daarnaast werden in minder dan een jaar tijd twee EP’s uitgebracht en weet de muziekpers de verfrissende ‘ouderwetse’ aanpak van de twee geliefden wel te waarderen. Geen wonder dus dat het op 25 april lekker vol is in Cinetol, waar de band haar eigen party heeft georganiseerd in het kader van het verschijnen van hun tweede EP.

Nieuwe EP met drie nummers

Een compleet album? Voor Donna Blue hoeft dat niet zo nodig. Gewoon af en toe een single of EP droppen en op die manier een constante stroom aan publiciteit generen. Hun eerste EP verscheen op 6 juli 2018 bij Snowstar Records in een genummerde oplage van 300 stuks, bevatte drie nummers – Holiday, Sunset Blvd en Baby – en had een speelduur van bijna negen minuten.

De tweede EP werd op 3 mei j.l. uitgebracht en volgt hetzelfde stramien. Weer drie nummers, waarbij het al eerder op single uitgebrachte 1 2 3 en Get Away worden gekoppeld aan het splinternieuwe Arlene’s. En weer een oplage van 300 stuks. De speelduur is dit keer ruim tien minuten. Nog steeds kort, maar in die tien minuten hoor je wel drie pareltjes. Dus tijd voor dat feestje in Cinetol.

Zonnig, met een mysterieuze ondertoon

De twee grote ogen links en rechts boven het podium houden alles en iedereen in de gaten. De discobal die aan het plafond hangt en die later die avond zal sneuvelen omdat hij in de weg hangt bij het optreden van Dingbat Superminx. De vintage reiskoffer met in rode letters de naam Donna Blue. Het Frans aandoende tapijt op de grond. De sfeer ademt nostalgie. Terug naar de tijd van Twin Peaks en de films van David Lynch. Door de speakers klinkt Franse popmuziek met af en toe een Arabisch tintje. Een beetje zwoel, een beetje sexy, af en toe een beetje dreigend. Een sfeer toegesneden op de muziek van Donna Blue. Soms zonnig, soms donker en mysterieus. 

Rendez-vous in een andere tijd en plaats

Vanavond in Cinetol overheerst de zonnige kant. Logisch, het is hun avond, het is hun feestje. Het is hun ‘Evening with Donna Blue’. En dat betekent genieten van alle nummers die inmiddels op single en EP zijn verschenen. Genieten van Baby waarmee het allemaal zo’n twee jaar geleden begon. Genieten van de nieuwe single Arlene’s over een rendez-vous in een andere tijd en plaats; zo’n ontmoeting met iemand waarvan je zeker weet dat je hem of haar kent.

Misschien toch in die andere dimensie? Genieten van het brutale, springerige en in het Frans gezongen 1 2 3 en het dromerige Billy. En dat het niet altijd zwoel en dromerig moet zijn bewijst de band in het afsluitende Fool. Dan blijkt dat ook een wat steviger aanpak niet wordt geschuwd.

 

Regen- en hagelbuien op 5 mei

Tien dagen later op 5 mei is alles anders. Het intieme zaaltje, dat wel wat weg had van een rokerige Franse kroeg, heeft plaats gemaakt voor een buitenpodium in een groene en wat desolate omgeving. Het is koud, het publiek wordt getrakteerd op regen- en hagelbuien en het is nog licht. Geen ideale omstandigheden voor wervelend optreden deze avond in Utrecht. Ja, hier en daar wordt voorzichtig gedanst. En ja, er klinkt een beschaafd applaus na elk nummer. Maar het echte vuur lijkt vanavond te ontbreken. ‘Volgende keer beter’ lijkt Bart tegen Danique te zeggen als ze na het laatste nummer met de armen om elkaar het podium verlaten. Nee, het kan niet altijd ‘de avond van Donna Blue’ zijn.

Tekst en foto’s:  Herman Sixma      

Website DonnaBlue