Drivin N Cryin speelt Rootsrock op verzoek in Enschede

Drivin N Cryin is een liveband die af en toe een CD uitbrengt. Was het andersom geweest, dan hadden we deze band in één adem genoemd met The Black Crowes, Drive By Truckers, Jason Isbell of misschien wel REM. Dat voorman Kevn Kinney regelmatig met leden van deze bands optrekt is niet verwonderlijk. Enerzijds vanwege de thuisbasis rondom Atlanta en het muzikale broeinest Athens (Georgia, USA), maar vooral door de muzikale kwaliteiten en het authentieke karakter van Kinney. Op donderdag 17 oktober j.l. speelde Drivin N Cryin in de Saxxion Zaal van het Metropool in Enschede. 

Op het moment dat ik de zaal in loop, probeert Kevn Kinney juist door de dezelfde deur naar buiten te gaan. Hij vraagt aan een medewerker van het Metropool of hij een stempel mag krijgen, zodat hij zo weer de zaal in kan lopen. “You need to have a ticket”, krijgt hij als antwoord. “I’m sorry, I have no ticket, I’m the singer of the band”, zegt Kinney. De medewerker kijkt hem even onderzoekend aan, maar toont geen blik van herkenning. Kevn Kinney draait zich om en loopt de zaal maar weer in, hij schud handen en vraagt aan de al aanwezige fans wat hij moet spelen. Hij gaat ze één voor één af en slaat de verzoekjes op in zijn geheugen.

Supportact Ruud Fieten

Ruud Fieten mag met zijn band – Gerhard Post (Gitaar), Peter Kroes (Bas) en Frederik Roeland (Drums) – de avond openen, en zij trakteren ons op een stevige set met een mix van Roots, Folk en Americana. Het is voor Fieten en companen de generale repetitie voor hun release van hun eerste (mini) CD de volgende avond in Hedon, Zwolle. Van het nieuwe album worden echter maar twee nummers gespeeld; Repeat after me en Mad Dogs in the Sun, de titelsong. Het repertoire van de band is breder en Fieten speelt al een paar nummers die zijn voorbestemd voor een volgende CD. Fieten vat mooie verhalen in zijn songs, zoals afsluiter Double King, over een koning die steeds meer koning wil worden, en weet daarmee het publiek te vangen. De perfecte opwarmer.

Drivin N Cryin

Met de nieuwe gitarist Laur Joamets en oud-gedienden Tim Nielsen (bas) en Dave Johnson (drums) opent Kevn Kinney’s Drivin N Cryin met drie songs van hun nieuwe album Live the Love Beautiful, waaronder de titelsong en het gevoelige Ian McLagan, dat nog eens extra wordt versterkt door een mooie solo van Joamets. Met The Innocent, van hun in 1990 uitgebrachte CD Fly me Courageous wordt terug gegrepen naar het begin van hun carrière en hun doorbraak in Nederland.

Hiermee hebben ze het publiek bij de ballen vast en laten het ook niet meer los, want de heerlijke songs volgen elkaar nu op. Let’s Go Dancing, van hetzelfde album en een hit destijds, opent Kinney akoestisch. Als de band invalt is het publiek al daadwerkelijk aan het dansen. Naadloos verwerkt Kinney ook covers in zijn live uitvoeringen en zo horen we hem zingen “A working class hero is something to be…”, om daarna de draad van de song weer op te pakken.

Met Step by Step wordt weer even teruggegaan naar hun laatste album, maar de song klinkt zo vertrouwt, dat ik een tijdje in vertwijfeling ben of ik dit nummer niet al veel vaker heb gehoord. Kinney staat erom bekend dat hij zijn liedjes op veel manieren kan spelen en daarmee is ook elk optreden anders. Tijdens deze tour geeft hij vijf optredens in Nederland en elk optreden is een verassing. Met een setlist werkt Kinney niet, hij verzint het op het podium en de band valt wel in. Dat maakt het ook gemakkelijker om verzoekjes te spelen. Als ik vraag om de Tim Knol cover Clean Up te spelen, die op hun 4EP Songs is opgenomen, moet hij echter bekennen dat hij dit nummer nog niet met nieuwkomer Joamets geoefend heeft.

Kevn Kinney

Kinney is een verhalen vertaler, in zijn introducties, maar vooral in zijn songs. Tijdens de tweede helft van de set komen mooie verhalen voorbij, waaronder Honeysuckle Blue, Straight to Hell en Right Side of Town: “If I was born at the right side of town I would never have met you”, zingt Kinney, gevolgd door Dylan cover Just like a Woman.

Buiten Drivin N Cryin heeft Kevn Kinney ook aantal solo CD’s uitgebracht. Het wonderschone A Good Country Mile is zo’n song, die naadloos past in een Drivin N Cryin optreden en volgens Kinney is het “a request from table 17”. Samen met MacDougal Blues vormt deze Kinney song de encore. Twee nummers, twee fantastische verhalen vertolkt met de karakteristieke stem van Kinney, ondersteunt door de stevige ritme sectie van Nielsen en Johnson en met geweldige solo’s van Joamets, sluiten de ruim twee uur durende show af.

Met heel hoge verwachtingen ging ik de zaal in. Soms, heel soms, worden die verwachtingen dan nog eens overtroffen. Deze avond was zo’n avond.

Tekst en foto’s: Guido Roncken