In de weken voorafgaand aan de uitreiking van de Nobelprijs voor de Literatuur is het ieder jaar weer het zelfde ‘liedje’. Een kakafonie van gonzende nominaties en zinderende geruchten over wie de Nobelprijs voor de Literatuur gaat winnen of zou moeten winnen. Daarmee neemt het grote raden altijd weer een vogelvlucht en rijst jaarlijks de vraag of en zo ja, welke artiest als eerste een Nobelprijs wint. Wordt het Bono, zanger en frontman van U2? Of wordt het toch Bob Dylan. Waarbij ik wil opmerken dat de Nobelprijs voor de Vrede toekennen aan Bono mij toch echt en ’n brug te ver’ lijkt. Oké, hij heeft als ‘ambassadeur’ leuke dingen gedaan, maar een Nobelprijs?

Als het aan de bepaald niet bescheiden Bono zelf zou liggen had hij de Nobelprijs voor de Vrede allang gewonnen, want als er één iemand is die overtuigd is van het feit dat hij die ook verdient, is het Bono zelf. Oké, hij heeft zich met veel inspanning ingezet voor de ‘derde wereld’ en arme ontwikkelingslanden en heeft voor hen de nodige gelden bijeen gesprokkeld. Maar een Nobelprijs?

Goed, je bent naar (eigen) zeggen zanger van de ‘grootste Rock & Roll band’ allertijden en dan wil je natuurlijk meer. Overigens een volkomen misplaatste term die meer weg heeft van de ‘grootste misvatting allertijden’. Het aantal vingers aan één hand zou voor mij al niet toereikend zijn als ik een opsomming zou geven van bands die hier eerder voor in aanmerking zouden komen. Ik wil best erkennen dat U2 mooie en intense muziek maakt en Bono prachtige liedjes schrijft, maar het kan nog niet in de schaduw staan van de muziek en vooral tijdloze poëtische teksten van de man die hele generaties artiesten (ook U2) geïnspireerd heeft. Juist, Bob Dylan.

Als er één artiest is die deze prijs oprecht verdient is het wel Robert Zimmerman, oftewel Bob Dylan. Ik vraag mij al jaren af wanneer deze man eindelijk de Nobelprijs voor de Literatuur wint. Neem nou bijvoorbeeld het eerste couplet van Dylan’s nummer The Times They Are A-Changin’: Come gather ‘round people/ Wherever you roam/ And admit that the waters around you have grown/ And accept it that soon/ You’ll be drenched to the bone/ If the time to you is worth savin’/ Then you better start swimmin’/ Or you’ll sink like a stone/ For The Times They Are A-Changin’. Geschreven in de jaren ’60 maar door de decennia heen – en tot op de dag van vandaag – niets aan zeggingskracht ingeboet. De strekking; ‘kom op mensen, blijf niet langer lijdzaam toezien, sta op en doe iets, anders gaan we naar de verdoemenis’, is tijdloos en immer actueel (denk aan New Orleans, orkaan Sandy, het smelten van de ijskappen, het kappen van de regenwouden, het broeikas-effect en andere rampen).

Naast The Times The Are A-Changing heeft Dylan nog zoveel andere geniale, tijdloze en idealistische nummers geschreven die ook nog eens een grote poëtische schoonheid bevatten. Te veel om op te noemen eigenlijk. Daarnaast heeft Dylan generaties artiesten beïnvloed die zijn werk tot op de dag van vandaag vertolken en waardoor hij ook bij een jonger publiek bekendheid geniet.

Als er een artiest in aanmerking komt voor de Nobelprijs voor de Literatuur is dat natuurlijk Bob Dylan! Ik ben dan ook benieuwd wanneer de nobele comités in Noorwegen en Zweden eindelijk ‘de ballen’ hebben om de prijs toe te kennen aan de artiest, auteur en dichter die hem al vele jaren verdient.

Rick Warner

NB. LiveStreamMagzine.nl daagt je uit je eigen (muziek)column te schrijven! Schrijf je eigen column en stuur deze op naar LiveStreamMagazine.nl