Ellen Shae–Caged Bird – Album review

In November afgelopen jaar is Caged Bird, het derde album van Ellen Shae, uitgekomen. De Zeeuwse singer-songwriter heeft alles uit de kast gehaald om haar best mogelijke werk neer te zetten. Wat mij betreft is dat gelukt. Het album is deels opgenomen in België en deels in New York, met ondersteuning van zeven topmuzikanten.

Het openingsnummer en tevens titelsong Caged Bird opent met een akoestische gitaar en sopraansax. Vooral de sax geeft het een jazzy sound. Ellen zet in met haar heerlijke melancholische stem en als ik haar Do you know what I mean hoor zingen, moet ik even aan Eva Cassidy denken. Maar ik stop gelijk met vergelijken, dit is Ellen Shae!

Het is een persoonlijk album geworden. Dat blijkt onder meer uit het nummer Open Road, waarin Ellen terugkijkt op de keuzes die ze heeft gemaakt en de mogelijkheden die voor haar liggen. De mondharmonica neemt je mee in haar reis.

Een scala aan verschillende instrumenten onderbouwd de zang en de afwisseling zorgt ervoor dat je geboeid blijft luisteren.  Om alle details goed te horen mag dat luisteren gerust met een koptelefoon of op hoger volume.

Op Toby komt de cello erbij en op het volledig akoestische Judging sluiten ook violen aan. Op de tweede helft van het album zit ook meer afwisseling in sound en bewegen de songs iets meer naar folk en met de afsluiter Homesick naar country. Ik kan niet zeggen welke nummers er nu bovenuit springen, het is één geheel, waarbij de muziek zweeft tussen jazz, (alt)country, folk en lichte pop. Het maakt ook niet uit, ik noem het ‘Americana voor een lekkere zondagochtend’, je mag er gerust bij in bed blijven liggen en als de CD na negen nummers is afgelopen, druk je nog een keer op play.

Tekst: Guido Roncken | Foto’s: Evelien Noens | Website Ellen Shae