Festival Little Waves

Van zoete pianoklanken tot spijkerharde popmuziek

April, het begin van het festivalseizoen en dat is best weer even acclimatiseren. Omschakelen van ‘dat optreden van die ene act’ naar ‘je weg vinden in blokkenschema’s. En switchen van binnen naar buiten, van concertzaal naar tent of buitenpodium. Het Belgische Little Waves festival hangt daar wat tussenin. Het is binnen, maar wel een echt festival, inclusief (een helaas wat overlappend) blokkenschema. ‘The best of both worlds’, zullen we maar zeggen. Met dit jaar als blikvanger het Amerikaanse Grandaddy. LiveStreamMagazine ging schatgraven in Genk, België

Het eerste wat opvalt bij het betreden van de C-mine festivallocatie zijn de restanten van de voormalige kolenmijn. Meest in het oog springend, vooral als na het invallen van de duisternis de sfeerverlichting brandt, zijn de twee kolenschachten. Monumenten van vergane glorie. Het hele complex is in 2001 aangekocht door de gemeente Genk en omgetoverd in een cultuur- en activiteitencentrum. Met een theaterzaal, met een concertzaal en met alle faciliteiten voor het organiseren van een kleinschalig stadsfestival als Little Waves.

Kijk naar de festivalposter en je ziet de status van de verschillende acts. Twee grote namen, waarbij de eerste net iets groter op de poster staat dan de tweede, Grandaddy en Warhaus. Dan zes middelgrote namen: Steve Gunn, Admiral Freebee, Peter Broderick, Amongster, Amber Arcades en Rhinos Are People Too. En onderop de affiche in nog wat kleinere letters: Audri, Schaduwland en Ivy Falls. Ach, het zijn geen headliners waarmee je festivals als Werchter of Pinkpop uitverkoopt, maar in Genk wel degelijk groot genoeg voor het bordje ‘uitverkocht’. Drie acts uit de Verenigde Staten, één uit Nederland en zeven uit België zelf.

Aan Annelotte de Graaf, zangeres en frontvrouw van Amber Arcades de eer om Little Waves 2017 af te trappen in de statige Theaterzaal. Een twijfelachtige eer, want veel bezoekers besluiten buiten nog lekker even in het zonnetje te blijven zitten. Het gevolg? Een driekwart lege zaal die gedurende het optreden maar heel langzaam wat voller druppelt.

In een mix van rood/wit/blauwe flashlights, horen die weinige bezoekers die wel naar binnen zijn gelokt vooral werk van hun album ‘Fading Lines’, aangevuld met een paar nieuwe nummers. Met ‘Veel plezier bij Grandaddy’ neemt Annelotte afscheid. ‘We hebben net twee weken met ze door Engeland gereisd. Echt geweldig. Ga ze zien.’ Gaan we zeker doen, maar eerst naar de Main Stage voor Amongster.

Amongster

Wel even een overgang, van de statige maar lege Theaterzaal naar de Grote Zaal die flink is volgestroomd voor Amongster, de band rond Thomas Oosterlinck. Denk aan een brouwsel van dansbare elektronica, tegendraadse ritmes en af en toe scheurend gitaarwerk. Ook hier een korte set van een half uur die eigenlijk best wat langer had mogen duren. En gelet op de energie waarmee de nummers werden gebracht terecht geprogrammeerd op het hoofdpodium. Op de weg terug naar de theaterzaal loop ik Peter Broderick tegen het lijf.

Op mijn ‘Hi Peter’ zie ik eerst wat verbazing en daarna een blik van herkenning. ‘Hey, you’re that guy who did a review on a gig in Haarlem about 18 months ago’ – Check review Peter Broderick in Waalse Kerk – Niks mis met het geheugen van deze rasmuzikant. Straks meer over zijn bijzondere optreden op Little Waves.

Rhinos Are People Too

Als neushoorns ook mensen zijn, wat doet die grote roze teddybeer dan op het podium bij Rhinos Are People Too (RAPT)? We zullen het nooit te weten komen, maar intrigerend is het wel. RAPT is vanavond met zeven mensen afgereisd naar Genk om de toeschouwers/luisteraars te trakteren op een combinatie van soms bedwelmende zang, piepjes en bliepjes, wat rauw klinkend gitaarwerk en zo af en toe een flinke portie noise en feedback. Denk daar dan een gemeen groene belichting bij, en het beeld zal duidelijk zijn. ‘Bijzonder’ is het goede woord voor het filmische vaatje waaruit RAPT tapt.

Pendelend tussen de theaterzaal en de grote zaal is het bijna onmogelijk om toch niet even wat mee te pikken van de drie optredens die plaatsvinden op het kleine AFF-podium in de foyer. Beschouw het maar als een opwarmer voor het gratis toegankelijke Absolutely Free Festival dat op 4 en 5 augustus staat ingepland op het C-mine terrein.

We blijven, op weg naar het optreden van Admiral Freebee, even stilstaan bij de Leuvense singer-songwriter Audri. We beluisteren enkele uren later een paar nummers van Fien Deman en haar band Ivy Falls. Aangename muziek onder het genot van een Belgisch biertje. Misschien begin augustus toch maar weer richting Genk?

De festivalkrant had het al aangekondigd, in onzekere tijden kunnen we altijd rekenen op Admiral Freebee, ofwel Tom van Laere. Voor de gelegenheid uitgekleed (figuurlijk dan) en helemaal solo. En het moet gezegd worden, de admiraal is ook in zijn eentje in bloedvorm.

Okay, misschien iets te veel gepraat tussendoor maar het is altijd vermakelijk om kennis te nemen van de zieleroerselen van deze bijzondere Belg. En wat klinkt bijvoorbeeld Breaking Away van het album ‘The Great Scam’ (2014), door hem aangekondigd met ‘Terroristen zeggen dat zij meer van de dood houden dan wij van het leven, dus laten we daarom nog meer het leven omarmen’, ook vanavond weer prachtig.

Grandaddy

We laten het optreden van Steve Gunn hier even onbesproken – op 10 april zullen we hem opnieuw aan het werk zien en kort spreken in Utrecht – en zorgen dat we vooraan staan bij Grandaddy. Nog altijd met die jaren ’90 uitstraling. Met doeken over de keyboards en met een groot projectiescherm op de achtergrond waarop beelden van treinen, tractoren en vrachtauto’s worden afgewisseld met desolate landschappen. En met een indrukwekkende dwarsdoorsnede van hun werk.

Het zich in je hersenpan nestelende intro van A.M. 180, het zachtjes meegezongen zinnetje ‘I’m not having a good time’ uit Summer Here Kids, het ‘I’ve lost my way again’ uit The Crystal Lake. In de vorm waarin deze opa’s nu verkeren kunnen zij nog jaren mee.

Peter Broderick

Zet Peter Broderick in een kerk en hij speelt hemelse vioolmuziek; zet hem samen met een vleugel in een theaterzaal en hij speelt, behalve met het publiek, vooral pianomuziek. We komen halverwege zijn optreden binnen en vallen gelijk met onze neus in de boter. Tijdens een Ierse traditional laat hij zijn vleugel even voor wat het is, sluipt al zingend richting de zijkant van het podium waar een fotograaf in het donker zijn best doet het perfecte plaatje te schieten.

We zien Peter Broderick rennend over het gangpad naar de andere kant van de zaal, om vervolgens plat over de theatervloer weer richting piano te kruipen. Fascinerend. Net zo fascinerend als het klassiek aandoende In A Landscape van John Cage en All Colours Of The Night (turn every darkness into light) waarbij hij met een loopstation eerst zijn eigen koor creëert. Muziek voor de liefhebbers, maar wat klinkt het in deze theaterzaal prachtig.

Warhaus

Tijd voor een stevige afsluiter, tijd voor het soloproject van Maarten Devoldere die we kennen van de band Balthazar. Tijd voor Warhaus. De bomvolle zaal wordt getrakteerd op ruim een uur lang spijkerharde klanken. Door de heraut van dienst, Lies Steppe, met toestemming van de band aangekondigd als ‘een pornofilm die je tot het eind moet uitkijken’, dendert de Warhaus-machine door de grote zaal.

Warhaus brengt vanavond vooral werk van hun album ‘We Fucked A Flame Into Being’ (2016). Niks geen Little Waves, gewoon de beuk erin. Het einde halen we niet. Buiten schijnt de (bijna volle) maan door de mijnschachten. We neuriën, nog in de ban van Peter Broderick, ‘All colours of the night’ …..