Geslaagd nieuw jasje voor Rotterdams winterfestival.

Het had zo zijn charmes. In de donkere dagen voor kerst je weg vinden van poppodium Rotown, via de Paradijskerk en de Arminiuskerk, naar het achterafzaaltje van Vibes. Een beetje spoorzoeken, waarbij optredens als kruimels verstopt waren op verschillende locaties. In de Paradijskerk ruw wakker geschud worden door de band van broeder Dieleman; in Rotown je een weg banen door de mensenmassa om dicht bij het podium foto’s te maken van Tamino. Dit jaar een wat andere aanpak. Geen wandelingen door nachtelijk Rotterdam, maar alle acts bijeen op één plek: de Maassilo. De sfeer is anders, de kwaliteitsmuziek is gebleven. Ook in 2018.

Volg de pijlen

Kwaliteitsmuziek dus. In één gebouw, maar wel verdeeld over meerdere zalen. En dat betekent ook in de Maassilo toch een beetje spoorzoeken. Natuurlijk, je kunt op het geluid afgaan, maar dan loop je het risico om in een behoorlijk volle Noordpool-zaal terecht te komen, terwijl je daar nu net wat foto’s van dichtbij van The Visual wilde maken. Handiger is de papieren aanwijzingen met pijlen te volgen naar de vijf ruimtes waar de optredens plaatsvinden. Van de in Kerstsfeer ingerichte Bethlehem-zaal naar de paar trappen lager gelegen Zuidpool. Maar we beginnen in (of misschien wel onder) de Mistletoe, voor een optreden van The Dunwells.  

Herdenken met The Dunwells

Soms met z’n vieren, maar vanavond staan alleen de broertjes Joseph en David Dunwell op het podium. Twee mannen, twee gitaren, af en toe wat ritmische ondersteuning. Vanmorgen overgevlogen uit Engeland, lekker vroeg geprogrammeerd, en dus voor middernacht weer thuis. Want thuis is belangrijk voor de Dunwell broers. Daar liggen hun muzikale wortels.

 

De platencollectie van hun vader met vooral Beatles en Bob Dylan nummers. Hun moeders’ voorliefde voor het Motown label. Vanavond onder de mistletoe in Rotterdam betekent dat gewoon lekker ongecompliceerd muziek maken. Tot het laatste nummer dat zonder versterking wordt gespeeld en wordt opgedragen aan een dit jaar overleden vriend. Want kerstmis is ook een beetje herdenken.

Shana Bossmann strooit met pianoklanken

“Goedenavond, ik ga verder niks zeggen. Gewoon lekker spelen.” Shana Bossmann houdt woord. Stemmige pianonoten worden uitgestrooid over het aandachtig luisterende publiek dat de weg naar de Bethlehem-zaal heeft weten te vinden. Als je Shana zo hoort is het moeilijk voor te stellen dat haar eerste liefde niet de piano doch de trompet betrof. Maar zoals het soms gaat met eerste liefdes, je blijft om je heen kijken en gaat experimenteren.

Gitaar spelen, zingen, componeren. Je merkt dat niet alleen het spelen van muziek leuk is, maar dat ook het vormgeven en overbrengen van jouw muzikale ideeën heel veel voldoening geeft. Soms met band, soms zoals vanavond in je eentje achter de piano. Een medewerkster van Stille Nacht 2018 hangt in allerijl papiertjes met ‘Stilte A.U.B.’ op. 

Ambachtelijke vakmanschap van a balladeer

Ambachtelijke popmuziek is waarschijnlijk de beste omschrijving van de songs die Marinus de Goederen maakt onder de naam van zijn alter ego, a balladeer. In 2003 winnaar van de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland, in 2006 doorgebroken bij het grote publiek, een jaar later beloond met de Zilveren Harp 2006. De band uit de beginjaren staat inmiddels alweer geruime tijd op non-actief. Maar ook als soloartiest blijft a balladeer een genot om naar te luisteren.

Ook vanavond. Drie kwartier lang juweeltjes van nummers, zoals het mooie Wishes, Horses van het album A Wolf At The Door uit 2016, waarin wordt teruggeblikt op een relatie die op de klippen is gelopen (“Ja, winter is een slechte tijd voor relaties”). Of Superman Who Can’t Move His Legs, van het in 2008 verschenen album Where Are You, Bambi Woods? En ja, ook Swim With Sam, waarmee het voor Marinus de Goederen in 2006 echt goed begon, komt voorbij. 

La Loye houdt het, ook met z’n zessen, klein

Het is vervolgens even zoeken naar het Zuidpoolpodium dat is ingericht in een uithoek van de Maassilo. Eenmaal gevonden, blijft het verbazingwekkend hoeveel muzikanten en apparatuur er op 15 vierkante meter past. Lieke Heusinkveld (zang), Sam Spoorenberg (gitaar), Django Ftrienes (gitaar), Darek Mercks (basgitaar), Jim Geurts (drums) en Tamara van Esch (toetsen). Met z’n zessen brengt La Loye sfeervolle indiepop. Liedjes over onvoorwaardelijke liefde, over de kunst van zowel het leven als het alleen zijn.

 

Hoe het voelt hier op Stille Nacht 2018 te staan? “Geweldig om te spelen op een festival waar het luisteren centraal staat. Het geeft ontzettend veel voldoening om te merken dat ook als je klein speelt, je ook echt de aandacht hebt. Onze muziek draagt een zekere intimiteit met zich mee, en in deze setting komt dat uitstekend tot zijn recht.” Op 31 maart 2019 presenteert de band nieuw materiaal in de Theaterzaal van de Melkweg. Iets om naar uit te kijken.

The Visual voor diepgang, sfeer en inhoud 

Door naar nog zo’n band die het in 2019 wel eens helemaal zou kunnen gaan maken. En net als La Loye afkomstig uit de indiescene van Amsterdam. Maar waar La Loye uit zes personen bestaat, doet The Visual het met z’n drieën. Anna van Rij (zang, gitaar), Timon Persoon (toetsen, basgitaar, elektronica) en Tim van Oosten (percussie). 

Hun muziekstijl? Alternatieve, melancholieke, elektronische muziek, maar dan wel van het soort waarbij ook de zang een belangrijke rol vervult. Muziek met diepgang, sfeer en inhoud, waarbij Tim Persoon als ‘voodoo sound man’ een speciale vermelding verdient. We horen een paar nummers van de EP Translation uit 2017, en daarnaast veel nieuw werk dat ongetwijfeld terecht zal komen op het debuutalbum Moments Of Being. Op naar het Amsterdamse Bitterzoet voor de albumpresentatie op 31 maart 2019.   

Saarloos voor al uw feesten en partijen.

Zet drie Ierse muzikanten op een podium. Voeg daar bij een aantal nummers een vrolijk lachende violist aan toe. Zet naast de apparatuur wat flesjes Hertog Jan bier klaar en je hebt alle ingrediënten voor een feestelijk optreden. En dat wordt het ook op het Mistletoe podium. “Merry Christmas, everybody”, klinkt het uit de mond van Brian McGovern, die samen met Craig Gallagher en Andy Kavanagh het uit Dublin afkomstige Saarloos vormt.

En ja, via de bandnaam is er ook nog een connectie met Nederland. Want het was de Nederlandse hondenfokker Leendert Saarloos die op het idee kwam om Nederlandse schapendoes te kruisen met een vrouwtjeswolf uit de Diergaarde Blijdorp. De Saarloos Wolfshond was geboren. Zo gevaarlijk als de naam klinkt wordt het op het podium geen moment. Gewoon drie kwartier een feestje bouwen.

Halo Maud kleurt buiten de lijnen

 

Kijkend naar de line-up van Stille Nacht 2018 is Halo Maud, de band van de in Parijs woonachtige Maud Nadal, de wat vreemde eend in de bijt. Niet omdat wordt gezongen in een mix van Frans en Engels, maar vooral door de aard van de muziek. Vaak hard en compromisloos, op andere momenten zacht en verleidelijk. Een voorbeeld? Het nummer Wherever dat vanavond als derde wordt gespeeld. Over herinneringen aan een voorbije liefde en hoe dat soort gedachten gekleurd worden door zowel de tijd als de roze bril.

 

High & hazy popmuziek, noemt Maud het zelf, met vocalen die grondig door de elektronische gehaktmolen worden gehaald. Een flink deel van het publiek haakt af. Misschien toch iets te weinig ‘kerstmuziek’? En voor de liefhebber, Je Suis Une Ȋle, het debuutalbum van Halo Maud dat op 25 mei 2018 verscheen, is net zo vervreemdend.    

Donna Blue laat de Noordpool ontdooien

Het heeft iets tegenstrijdigs. De naam van de band niet in het blauw maar in rode neonletters op de lichtbak. En dan die fles wijn op het podium. Met de (Franse) sound van de band in gedachten zou je een stevige Bourgogne of desnoods een wat lichtere Beaujolais verwachten. Mooi niet. Een Spaanse Rioja uit de omgeving van Logroño.

En toch blijft de sfeer Frans. Door de uitstraling van Donna Blue. Door de show die Danique van Kesteren en Bart van Dalen op het Noordpoolpodium neerzetten. Door het soort liedjes dat wordt gespeeld. Nu eens fris en dansbaar, dan weer zwoel en romantisch. Meer dan twintig keer trad de band op tijdens de Popronde 2018 en dat is te merken.

Aan het plezier waarmee wordt gespeeld, aan de chemie tussen de vier bandleden. En zelfs de titels van sommige nummers op de speellijst doen de Noorpool bijna smelten. Bijvoorbeeld Holiday, of Sunset Blvd. Aan het eind is er via Blue Christmas zelfs ruimte voor een kerstliedje. Mooi.  

The Bony King of Nowhere

Terwijl op het Noordpoolpodium Donna Blue haar zonnige Franse klanken uitstrooit over het publiek, verzorgt op het Glühwein podium de Belgische Bram Vanparys het afsluitende optreden. De Bony King of Nowhere is terug. Met veel nieuw werk van het recent verschenen album Silent Days, dat in zijn meest ruwe vorm ver weg van de beschaving werd opgenomen in een kleine caravan in de Ardennen. Weg van de bewoonde wereld, weg van alles wat ‘moet’.

Het verdriet verwerken van de stukgelopen relatie met zijn jeugdliefde. Jezelf opnieuw uitvinden. En toch is de muziek ook vanavond niet loodzwaar. Samen met Gertjan Van Hellemont (toetsen, gitaar, zang), Jasper Hautekiet (basgitaar, toetsen) en Christophe Claes (drums) vormt de Bony King het levend bewijs dat uit momenten van diepe ellende soms de mooiste muziek ontstaat. In februari 2019 tourt The Bony King of Nowhere door Nederland. Aanbevolen! Silent Days, een waardige afsluiter van een geslaagd Stille Nacht 2018. 

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Website Festival Stille Nacht