Geen grote namen, geen echte uitschieters, wel kwaliteit  

Natuurlijk, alle acts op één locatie in de Maassilo heeft zijn voordelen. Je hoeft niet meer door weer en wind van optreden naar optreden te hoppen, de bereikbaarheid met de metro is prima en er zijn zelfs gratis parkeerplaatsen. En toch mis je de sfeer van de eerste Stille Nacht festivals in Rotterdam; de mooi uitgelichte Paradijskerk, de prachtige akoestiek van de Arminiuskerk, de gezelligheid van Rotown zelf. Hoe imposant de industriële setting van de Maassilo ook oogt, de kilheid van deze voormalige graanopslag en de aanduiding ‘gevaarlijk gifgas’ op een van de muren in de Grote Zaal laten zich moeilijk verenigen met warme kerstgedachtes. Daar verandert zelfs de hier en daar aangebrachte kerstversiering niks aan.

Geen echte uitschieters

Wat is er anders ten opzichte van de vorige editie van Stille Nacht? Niet de plek met zijn nog altijd lastig te vinden ingang – een spandoek wijst een beetje de weg – en de unheimisch aanvoelende entree. Ook niet de weersomstandigheden die opnieuw herfstachtig aandoen. Wel veranderd is de zaalindeling. De Mistletoe heet nu Grote Zaal, de voormalige Zuidpool heet Kelder en de Glühwein is omgebouwd tot Foodcourt. Nieuw zijn de Raaf en de op de 10^e verdieping gelegen Now en Wow zalen. Gebleven is het doolhofidee, ondanks de her en der opgehangen verwijsbordjes en heen en weer lopende beveiligers. En de muziek? In lijn met de editie 2018: geen echte uitschieters naar boven of beneden, meestal aangenaam en soms wat voorspelbaar.

Sean Gascoigne doet het (meestal) in z’n eentje

Creative individual – performer – producer – songwriter – Sound Painter en dat allemaal samengevat onder het puur Nederlandse etiket ‘kunstenaar’. De introductie van Sean Gascoigne op zijn eigen facebookpagina. Een muzikale duizendpoot die vanavond in de Kelder het Stille Nacht 2019 festival af mag trappen. In z’n eentje, zittend op een in alle haast opgetrommelde stoel en omgeven door een wirwar van drums, pedalen, microfoonstandaards.

Gitaar, drums en zang tegelijk. In enkele nummers bijgestaan door Jara Toldert, ofwel Lewin, op toetsen. Muziek hoeft niet altijd bloedserieus te zijn; een grap op zijn tijd mag best. Sean Gascoigne laat zien dat de combinatie van muzikant, hofnar en hartenbreker ook zijn charmante kanten heeft.

La loye biedt troost en bezieling

Lastig om een etiket te plakken op de muziek van La loye, de band rondom singer-songwriter Lieke Heusinkveld. Soms rustig en lieflijk voortkabbelend, dan weer hard en rauw. Intieme indiefolk komt waarschijnlijk het dichtst bij wat er op het Raaf-podium gebeurt, maar die aanduiding doet dan weer geen recht aan de momenten dat de band het gaspedaal stevig indrukt.

Laten we het houden op mooie intense muziek, recht uit het hart van een gedreven muzikante, met teksten die ergens over gaan. Bijvoorbeeld over de angst om op te groeien en de kunst van alleen durven zijn in deze wondere wereld. Terecht dat la loye voor het tweede jaar op rij op het Stille Nacht festival speelt. Volgend jaar weer? En dan weer een stapje hoger op wellicht het Now podium?

Wegdromen bij Jasper Steverlinck 

Een van de grotere namen op de affiche van Stille Nacht 2019 is die van Jasper Steverlinck. Tot 2012 zanger en gitarist bij de Belgische band Arid, na die tijd vooral actief als soloartiest en vanavond op het podium van de Grote Zaal bijgestaan door Valentijn Elsen op toetsen. Onder het motto ‘less is more’ veel werk van zijn meest recente album Night Prayer dat in 2018 werd uitgebracht. Geen kerstliedjes in de gangbare betekenis van het woord, maar wel songs die de sfeer van de donkere dagen voor kerst uitstekend weergeven. Warm, gevoelig, troostrijk. Zachtjes wiegt het publiek mee op de muziek die vanaf het podium over de grote zaal wordt uitgestrooid; de armen om elkaar heen, even lekker wegdromen.

Sugar Candy Mountain

De naam van de volgende act op ons lijstje, Sugar Candy Mountain, nodigt uit tot een kort lesje literatuurgeschiedenis. Natuurlijk, het bekt lekker, zeker voor een Amerikaanse band uit het warme Californië. Maar het is ook de plek waar in George Orwells boek Animal Farm (1945) de dieren heengaan als zij, na te zijn ontsnapt uit hun door de mens opgelegde slavernij, het uiteindelijk toch niet redden en komen te sterven. Dus eigenlijk een soort zoet en vredig hiernamaals. Geen boerderijdieren op het Now-podium maar een hecht musicerend viertal met zonnige, neo-psychedelische liedjes vol reverb. Alsof je in je Ford Mustang met open dak heerlijk spacend over de Californische wegen rijdt. Met kerst heeft het weinig te maken; lekker klinkt het wel.

Halleluhja voor Kirby Brown

Ook afkomstig uit de Verenigde Staten van Amerika is singer-songwriter Kirby Brown. Geheel in het zwart, inclusief zwarte hoed en schoenen. Type ’dominee, zo weggelopen uit een kerk in het zuiden van de VS’. En inderdaad, geboren in de staat Texas en op jonge leeftijd verhuisd naar een gehucht in de heuvels van Arkansas, kleeft het Amerikaanse platteland aan de artiest Kirby Brown.

Gemixt met de problematiek van een grote stad als New York, waar hij als twintiger terecht kwam. Een stad die hem inspireert maar soms ook een gevoel van eenzaamheid geeft. En dat klinkt door in zijn liedjes. Liedjes zoals Little Miss van zijn EP Dream Songs, waarin hij de Bijbel koppelt aan de Playboy. Teksten waarin hij naar eigen zeggen continue in gesprek is met God. Dus toch een beetje een dominee……

Een succesjaar voor I am Oak 

Voor Thijs Kuijken, voorman van I Am Oak, was 2019 een meer dan voortreffelijk jaar. Een prima ontvangen zesde studioalbum met de titel Osmosis dat zelfs in Japan werd uitgebracht. Een tour in datzelfde Japan en om het jaar extra feestelijk af te sluiten een plek op het hoofdpodium van Stille Nacht 2019. Logischerwijs dus behoorlijk veel nummers van zijn meest recente album waarop een hoofdrol wordt vertolkt door de piano.

Meest intrigerende moment? De manier waarop gitarist Robby Wouters tijdens een van de nummers erin slaagt om een kapotte snaar te vervangen. Niks stress, niks paniek, geen gehaast. Rustig een nieuwe snaar pakken, de verpakking verwijderen, monteren op zijn gitaar, op spanning brengen en stemmen maar. En ondertussen keurig meezingen met Thijs Kuijken. Fascinerend om te zien. 

Andrew Combs houdt het braaf

Tijd voor de lift omhoog naar het optreden van Andrew Combs en zijn band in de mooi uitgelichte Now zaal op de 10^e verdieping. In de aankondiging van een eerder concert ruim vier jaar geleden in het Amsterdamse Zonnehuis werd al opgemerkt dat Andrew Combs niet de gezelligste singer-songwriter uit Nashville is. Geen lachebekje, maar een serieuze vent die nadenkt over zowel zijn eigen leven als het wel en wee van deze planeet.

Zeker, de stem is prachtig, de liedjes voor een flink deel afkomstig van zijn meest recente album Ideal Man (2019) zijn mooi en zijn vier man sterke begeleidingsband speelt solide. En toch lijkt het heilig (kerst)vuur bij Andrew Combs te ontbreken. Het is, een enkele uitschieter daargelaten, net iets te braaf. 

AAPNOOTMIES met Nederlandstalige indiepop

Het is een mooi gezicht, het aandachtig luisterende publiek dat in de kelder van de Maassilo op de trappen is neergestreken om te luisteren naar Dinaira Scheffers en haar twee begeleiders. Luisteren naar AAPNOOTMIES betekent wandelen door de sferische landschappen en kennis nemen van de kleine verhaaltjes van Dinaira.

In 2016 verscheen haar titelloze debuutalbum, maar er wordt gewerkt aan een opvolger en dus kan het publiek genieten van flink wat nieuwe nummers. ‘Geef Me De Tijd’ zingt zij in het gelijknamige nummer dat als voorbode van het nieuwe album op single werd uitgebracht. En dat is precies wat het publiek doet; tijd en aandacht geven aan AAPNOOTMIES.

Dansen met Tessa Dixson

Disko L’amour staat er in sierletters boven het podium van de Wow-zaal. En die titel past eigenlijk redelijk goed bij de muziek die de Belgische Tessa Dixson maakt. Dwingend en dansbaar. Muziek op het snijvlak van pop en indie, met sterke elektronische elementen.

Muziek waarmee Tessa in 2019 de hoofdprijs in de wacht sleepte van de door Studio Brussel georganiseerde ‘De Nieuwe Lichting’ competitie en die ook in de Wow-zaal onbedwingbaar oproept om mee te dansen. Op nummers als Safe Places, Beautiful Pain, Ignited en Hiding. Ook hier geldt: intrigerend om naar te kijken, prima om op te bewegen, niet echt geschikt om onder de kerstboom ‘Stille Nacht, Heilige Nacht’ te vervangen.

Amber Run verzorgt het slotakkoord

Dan pakt het uit Engeland overgevlogen Amber Run het net even wat slimmer aan. Eerst een aantal stevige meezingliedjes. Daarna wat gevoelig materiaal, waaronder het mooie Amen van de EP The Assembly (2018) en het a capella gezongen Affection dat is te vinden op het album Philophobia (2019). Om vervolgens, tot tevredenheid van een flink deel van het publiek, af te sluiten met opnieuw wat ruiger werk.

Philophobia, ofwel de angst om verliefd te worden; een stoornis waar veel jonge meiden op de eerste rijen duidelijk geen last van hebben, kijkend naar hun reacties op leadzanger Joshua Keogh. Met een glimlach rond de lippen duiken zij rond middernacht de kou weer in. ‘Zag je hem naar mij kijken?’ vraagt een van de meiden aan haar vriendinnen. Haar kerst kan niet meer stuk.

 

Tekst en foto’s: Herman Sixma