Festival Stille Nacht

Finn Andrews laat volle Paradijskerk naar adem snakken

Even leek het niet te lukken. Festivalmoeheid? Alvast aan het sparen voor muziekfestiviteiten in 2018? Bezig met het optuigen van de kersboom of het inrichten van de kerststal? Maar toen was daar de mededeling ‘de laatste twee kaartjes …’ even later gevolgd door het bordje ‘uitverkocht’ bij de deuren van Poppodium Rotown in Rotterdam. Hadden ze het toch weer geflikt, de programmeurs van het jaarlijkse Stille Nacht festival. Ondanks het afhaken van Lelystad en Eindhoven als festivallocatie en een affiche met veel beloften maar weinig echt grote namen. Uitverkocht!

En inderdaad, rond 21:15 uur vormt zich een forse rij voor de ingang van de Paradijskerk, waar Finn Andrews vanavond een solo-optreden zal verzorgen. En ook in Rotown, waar op precies hetzelfde tijdstip de Belgische belofte Tamino staat geprogrammeerd, is het vol. Maar dat is dan ook eigenlijk het enige moment dat je iets merkt van het ‘uitverkocht’ effect.

Bij de andere optredens van bijvoorbeeld Emma Bale in Club De Unie en Mike Wyatt in Club Vibes is het, ondanks de beperkte capaciteit, lekker druk maar niet overvol. Het lijkt erop of de bezoekers tussen de grotere acts door de tijd nemen voor een hapje en een drankje. Dat heet het aangename met het nuttige verenigen.

St. Maane groeit groter

Het is rustig als we om 19:15 uur binnenlopen in Club Vibes, een kleine en wat steriele ruimte die fungeert als een van de vier festivallocaties van Stille Nacht 2017. Op het podium St. Maane, de naam waaronder Birgit de Priester aan de weg timmert met kleine, sfeervolle liedjes. Winnares van de Grote Prijs van Rotterdam 2017, vandaag bijgestaan door Sophie Reekers op basgitaar en achtergrondzang.

‘Ja, St. Maane groeit’, vertelt Birgit. We horen veel eigen werk, zoals Nude, waarvoor een schilderij van Jan Sluijters als inspiratiebron diende. Maar ook A Case of You van Joni Mitchell. En de naam St. Maane? ‘Behalve dat ik het fonetisch mooi vind, is dat St. een klein woordgrapje naar mijn achternaam en ligt Maane tussen ons eigen ‘maan’ en het Deense ‘måne’. Dat krijg je als je een tijdje in Denemarken hebt gewoond en een Deense vriend hebt.’

The Grey Pants met de broek van Henk

We kennen Henk Koorn van Hallo Venray, we kennen Henk Koorn van het duo Henk & Melle. Maar vanavond zien we Henk Koorn, samen met Elke van Zevenbergen, aan het werk als helft van het duo The Grey Pants. Twee gitaren, een ritmebox en een flinke dosis enthousiasme. Hier staat een (nieuw) duo dat overduidelijk plezier heeft op het podium. Het knispert, het sprankelt, het vertedert en het klinkt heerlijk ontspannen. En de goed gevulde Paradijskerk geniet.

Van liedjes over hekwerken (The Fence), over films (The Movies), over af en toe een sprintje trekken (Sprint) en over die vieze grijze broek van Henk (Grey Pants). Een broek die eerst van z’n neef was, maar nu van hem. ‘Het meest lieve live optreden’ was het commentaar na afloop van een eerder concert. En dat is vandaag niet anders.

Emma Bale – artiestennaam van jonge Belgische zangeres Emma Balemans – is in haar thuisland een fenomeen. Op 14-jarige leeftijd deelnemen aan de Belgische versie van The Voice Kids, binnen het jaar een dikke hit met het nummer All I Want van de band Kodaline, weer een jaar later gekozen als beste Belgische act op de MTV Europe Music Awards en dit jaar schitteren op onder andere Pukkelpop en de Lokerse feesten. Dan is een optreden in het kleine zaaltje van Club De Unie toch net wat anders.

Vanavond mag het allemaal dus wat kleiner, wat intiemer. Alleen Emma Bale, haar stem en soms haar gitaar met Ozan Bozdag op toetsen. Met nummers van haar EP ‘My World Untouched’ uit 2015 – we noteren All I Want, Run en World Untouched – haar laatste single Curacao en met wat nieuw werk in de vorm van Body Talk, Fake It en Moonchild. Het oogt sfeervol, het klinkt prachtig. Volgend jaar toch maar in de Paradijskerk?

Finn Andrews, over geesten en doodgaan

Finn Andrews, leadzanger van The Veils, staat vanavond solo in zonder twijfel de mooiste locatie van het Stille Nacht festival: de Paradijskerk. De houten kerkbankjes zitten wat ongemakkelijk, maar wat oogt het prachtig en wat klinkt het mooi. De breekbare stem van Andrews, zijn gitaarspel, de nummers achter de piano waarbij zijn voet mee stampt op de maat. Veel songs van The Veils zoals Swimming With The Crocodiles, The Valleys of New Orleans, Sun Gangs en The Tide That Left And Never Came Back.

Maar ook nieuw werk, bijvoorbeeld over verschillende manieren om dood te gaan (‘vanavond in een speciale ‘kerk’ versie’). En die nieuwe nummers krijgen voor Finn nog een staartje, als na zijn concert op Twitter een oproep verschijnt. Of degene die zijn songteksten heeft meegenomen, ze asjeblieft terug wil brengen. Ze waren splinternieuw en hij had er nog geen kopie van.

Mike Wyatt trotseert de ‘Dutch Disease’

Terwijl Finn Andrews stilletjes hoopt op de terugkeer van zijn teksten, loop ik richting Vibes om kennis te maken met Mike Wyatt. En op de een of andere manier past de muziek van Wyatt veel beter bij deze ruimte dan eerder die avond het optreden van St. Maane. Het is niet erg dat de akoestiek niet geweldig is, de verlichting wat kil oogt en aan de bar met glazen wordt gerommeld. Sterker, het past eigenlijk wel bij de wat rauwe stem en het lekkere gitaarspel van Mike Wyatt.

Bij zijn liedjes die flirten met rock, blues en soul. Vaak met de ogen dicht gezongen, met de ogen dicht gespeeld. Zelfs het feit dat de ‘Dutch Disease’ – het door de muziek heen praten – ook hier heeft toegeslagen kan de pret niet echt drukken. Het wordt hooguit wat storend als het al te luid wordt. Maar geen nood, dan speelt Mike Wyatt net even wat harder, net even wat feller.

Ryan McMullan laat vooral zijn stem spreken

Het derde, afsluitende optreden in de Paradijskerk wordt verzorgd door Ryan McMullan, een uit Ierland afkomstige singer-songwriter die door een aantal kenners – waaronder Ed Sheeran en Gary Lightbody van de band Snow Patrol – wordt aangemerkt als ‘the next big thing’. Dat die loftuitingen hout snijden blijkt onmiddellijk bij het begin van het optreden.

Allereerst, zonder pauze en zonder te wachten op applaus, drie nummers achter de piano. Daarna een switch naar de akoestische gitaar. Verhalende liedjes door hemzelf omschreven als ‘acoustic pop music’, met teksten die net wat verder gaan dan de doorsnee popsong. Maar wat belangrijker is: het klinkt geweldig. Een mooie afsluiter van Stille Nacht 2017. Laat de kerstdagen maar komen.