Vele smaakmakers en de Bands of Friends in topvorm tijdens Zeeltje 2019.

Met de line-up behoort festival Het Zeeltje al jaren tot de top van de kleinere festivals. De weergoden spelen vals deze augustus en drijven op zaterdag een constante massa grijze wolken over Deest waar Pluvius (Jupiter als regengod) rond 17.00 uur toch nog een bak regenwater uitstort over het terrein. De organisatie onderkent al jaren het wisselvallige weer in Nederland en sedert die tijd staat het hoofdpodium in een grote tent, waar het ruim duizend bezoekers kan herbergen. Die zijn er helaas niet, en met nadruk op helaas, want de line-up verdient veel meer publiek. Men staat nu in ieder geval wel droog en dat is vandaag zeker een pluspunt.

50 jaar geleden Woodstock

Op vrijdagavond zijn we eerst nog even getuige van een optreden van Hundred Seventy Split, met de aimabele en vriendelijke Leo Lyons (ex Ten Years After) op basgitaar, en de enige band die wij die avond kunnen zien. Leo Lyons, samen met wijlen Alvin Lee oprichter van Ten Years After, hadden in 1969 het genoegen gevraagd te worden voor het Woodstockfestival. Als ‘coming band’ zorgde Woodstock voor een doorbraak bij het grote publiek, mede door de een jaar later verschenen bioscoop film I’m going home, met daarin Ten Years After en nu op Zeeltje vertolkt op gitaar door Joe Gooch.

Vanavond brengt de band, een ode aan de herinnering van Woodstock, en zet een tot groot genoegen van het aanwezige publiek de top Ten Years After set neer zoals deze door de originele band ook werd gespeeld, exact in hetzelfde weekend als 50 jaar geleden op het legendarische festival. Een zichtbare genietende en let wel – sublieme bassist Leo Lyons – zal tijdens de set zijn gedachten wellicht met momenten hebben laten afdwalen naar Woodstock. 

Vol programma op tweede festival dag

Op zaterdag heeft de punk-rock band Mark of Chaos de ondankbare taak het festival te openen. Er zijn een handjevol mensen, maar de uitslapers in Deest en omgeving worden in ieder geval wakker gemaakt door deze band. Het hoofdpodium wordt deze middag geopend door Sin city Rebels. De band speelt aanstekelijke rock met invloeden van de jaren zeventig en tachtig. Het openingsnummer klinkt mij in ieder geval al prettig in de oren en dus alle reden om de hele set bij te wonen. Met ontbloot bovenlijf doet de zanger/gitarist me soms denken aan Iggy Pop en brengt ook de juiste proporties entertainment op het podium. Met 30 minuten podiumtijd heeft Sin City Rebels in ieder geval het publiek kunnen overtuigen.

Op het Buitenpodium maakt Blind Lemon haar opwachting met een portie herkenbare blues met swingende soul-invloeden. Veelal covers, soms met een ander jasje aangekleed, dat er ingaat als zoete koek. De jonge zangeres Britt Litjens beschikt over een aangename stem, afgeschuurd met een rauw randje. Ook zeker haar hammond-orgel zou ze wat mij betreft wat vaker en intenser mogen laten horen. 

Nitrogods is een zoals ze zelf zeggen “no bullshit Rock ’n Roll band”. Ze moeten het ook nog doen met een gering aantal toeschouwers, veelal liefhebbers, en zetten een goede set neer. Snelle loopjes met een strakke ritmesectie vallen me op. De rauwe stem van zanger/bassist Oimel Larcher doet mij regelmatig denken aan het stemgeluid van Lemmy.

Het rauwe randje zal het gevolg kunnen zijn van het nuttigen van diverse whiskey’s waarover het drietal een ballad in de southern-rock sfeer schreef met de lyrics I’ve seen him at the bottom of the glass go get some whiskey pour a bottle on my Grave. So you can tell at least I’m drunk in hell. Overigens ‘on stage’ voorzagen zij zichzelf enkel met flesjes water. 

Voorafgaand aan Picture op het hoofdpodium maakt Crowman”s Hill hun opwachting op het buitenpodium. Een band uit de regio die een mengelmoes speelt van americana/rock/pop-rock en country-rock klassiekers.

Picture, ook wel de eerste Nederlandse metal-band genoemd en opgericht in de jaren zeventig en een jaar of tien geleden weer herenigd. Dit resulteerde in een nieuw album, ruim dertig jaar na hun debuutalbum. Picture past met hun metal-achtige hard-rock- ook hoor ik invloeden van bijvoorbeeld Uriah Heep – zeer zeker in de sfeer van het festival en de tent is daardoor goed volgestroomd. Niet alleen de regen heeft het publiek de tent ingelokt, de set van Picture is meer dan uitnodigend.

De band krijgt de handen van het publiek op elkaar, mede door het hoge entertainment gehalte van – en zijn stem haalt nog steeds bereik en volume-  zanger Ronald van Prooijen. De mannen ‘op leeftijd’ worden nog altijd goed ontvangen en met Old Dogs New Tricks, het album waarmee ze in 2009 de terugkeer op het podium maakten, zijn ze nog steeds ‘hot’. 

De ‘Oneman band’ Dead Elvis begint op het buitenpodium wanneer het even droog is. Halverwege zijn set begint het echter weer te regen, waardoor veel mensen er voor kiezen te schuilen in de tent.  Dead Elvis, de gitaar en de mini ritme sectie in de vorm van een uitgekleed drumstel vormt deze ‘band’. De aanstekelijke boogie lokt in ieder geval het publiek uit de tent maar, en het zal een reden hebben, het masker had voor mij niet gehoeven. 

Smaakmakers The Grand East laten zich horen

The Grand East heeft in korte tijd een stormachtige ontwikkeling meegemaakt. Net terug van een succesvolle tour in Duitsland staan ze nu op Zeeltje waar een groot deel van het publiek nog niet eerder kennis heeft gemaakt met de muziek en performance van de band en moet daar nog even aan wennen. De soms weergaloze en verrassende composities van de band zijn een lust voor je oren. Daarbij de energieke en overtuigende manier waarop dat gebracht wordt, maakt het plaatje helemaal compleet.

Stuiterende zanger/frontman/mondharmonicanist Arthur Akkermans, houdt de boel scherp en leidt als een voorganger zijn volgelingen. Zijn bewegingen zijn soms onnavolgbaar maar ritmisch en hij werkt zich enthousiast het graf in om het publiek mee te krijgen, en zo geschiedde. De muziek kun je omschrijven als Rock ’n Soul en de oorsprong is te vinden in de jaren zeventig. Luister naar hun laatste album What a man en je zult het beamen.

Deze muziek zou ook in de jaren zeventig geschreven kunnen zijn. De sound en energie van de band zijn overdonderend. De bandleden staan hun mannetje en beschikken over een sublieme beheersing van hun instrument. Tijdens het laatste nummer stapt zanger Arthur van het podium om al rennend tussen het publiek zijn mondharmonica te bespelen. De ‘ongelovigen’ in en om de tent, met glimlach en open mond, zijn bekeerd en na een uur mag je stellen dat The Grand East één van de smaakmakers is van het festival.

Op het buitenpodium is Speakeasy begonnen. Deze langharige Haagse jongens spelen de rock’n roll/hard rock in een moderner jasje en dat is succesvol gebleken. Want ze gingen er inmiddels al vandoor met de hoofdprijs op het Metropolis Festival in Rotterdam en het Haagse Talent Event. Vanavond zetten ze, onder aanvoering van zanger Tom de Bruijn, gekleed in korte broek, lange kousen (doet me even denken aan Angus Young) een prima energieke set neer. 

Mijn eerste kennismaking met Stacie Collins op het hoofdpodium. Net die ochtend geland op Schiphol, afkomstig uit Nashville, Tennessee, en direct door naar het pittoreske Deest, om de volgende dag alweer door te reizen naar Oslo. Dat zal wel even een contrast zijn geweest. Met de wetenschap dat deze dame het publiek kan bespelen, is de tent ook als zodanig gevuld en worden de ‘die-hard’ fans elke seconde getrakteerd.

Een uur lang Southern Rock overgoten met een saus van rock- en blues, country-rock en welke termen je er maar op los kunt laten. Harmonica-blues volstaat ook want Stacie blaast een prima partij op haar mondharmonica. Haar stem is zuiver, met dat rauwe en hese randje wat past bij deze muziek. Naast haar op het podium ook de doorgewinterde muzikanten die precies weten hoe ze de sfeer moeten vasthouden.

Alles oogt in ieder geval spontaan en het publiek wordt meegenomen in de trein die doordendert op het podium. Verveling? Neen hoor. Dat past niet bij Stacie Collins. Voor een fotograaf moet het een feest zijn om haar en de band te fotograferen, expressie is in overvloed aanwezig. Bij het laatste nummer its a long way to the top of Rock’n Roll weet ze een gedeelte van het nummer staand op de bar uit te voeren. Stacie Collins, alweer een hoogtepunt!

Diggeth; het podium opeisen en vreselijk de baas zijn. Dat is wat de Achterhoekse band bij de eerste tonen al uitstraalt en meteen al het publiek naar zich toe trekt. Diggeth is niet zomaar een bandje en mochten eerder al openen voor gerenommeerde bands als Slayer, Michael Schenker en Exodus en dus moet je wel wat in huis hebben, en dat hebben ze!

We willen graag vergelijken, welk kader, wat voort soort muziek.., Diggeth heeft geen kader en brengt gewoon ‘Diggeth’. Eigen draai, Eigenwijzigheid, Metal-rock, Stoner-rock, in ieder geval allemaal in hoofdletters. Natuurlijk zullen er invloeden zijn geweest waar ik een vleugje Motörhead en soms Rage against the Machine hoor langs denderen. Hoe dan ook, een spannende en intense gig met een dikke voldoende van velen.

Eerbetoon aan Ierse bluesrocker Rory Gallagher

Dan gaan we weer naar de tent waar de Bands of Friends voor de tweede keer op Zeeltje staat. Deze keer mogen ze de grote tent afsluiten. De band is een eerbetoon aan de muziek van de Ierse Bluesrock gitarist Rory Gallagher. De band wordt gevormd door Gerry MacAvoy (20 jaar bassist bij RG), Brendan O’Neill (speelde 6 jaar bij RG) en Amsterdammer Marcel Scherpenzeel die zich van jongs af aan zich de muziek van Gallagher eigen heeft gemaakt en dat subliem doet. 

Vanavond wordt er ook gespeeld in ‘the memory of Ted McKenna’. Twee jaar geleden drumde hij nog met BOF op Zeeltje en in februari van dit jaar overleed hij tijdens een routine operatie in een Schots ziekenhuis. Ze openen met hun eigen nummer Out of Control om daarna het publiek te bedienen met de muziek van Rory en dat wordt zeer gewaardeerd, zo is te merken aan de reacties van de aanwezigen. Het mooie emotionele en slowblues nummer a Million Miles Away wordt luidkeels meegezongen en het up-tempo nummer Shadow Play is de perfecte afsluiting waarbij er volop wordt gedanst. Vanavond bleek de band in topvorm!

The Dirty Denims heeft de ‘eer’ het festival af te sluiten. Het is inmiddels na middernacht en wanneer je al vanaf 14.00 uur op het terrein bent, is dat een behoorlijk lange zit. Het dan nog aanwezige publiek wordt door de twee dames en heren getrakteerd op een combinatie van vette rock ’n roll, pop en vunzige punk-rock. Ze stralen veel plezier uit en dit late tijdstip maakt hen niet niets uit. Halverwege de set, in de wetenschap dat ik ze binnenkort nog eens zal gaan zien, verlaat ik het terrein. 

De muziek verstomd langzaam achter mij in de duisternis van de nacht. Zeeltje beleefde weer een mooie editie. Ondanks de grijze wolken, de lage temperaturen en Pluvius die het zo nodig vond om het terrein te zegenen voor het volgend jaar – laten we het positief bekijken – was het geslaagd. De organisatie zit na 27 edities nog steeds goed in elkaar en weet ook dit jaar weer een mooie line-up neer te zetten en de stro was een welkome toevoeging om hinderlijke glijpartijen te voorkomen.

Op een later tijdstip beginnen op de zaterdagmiddag zou misschien een overweging kunnen zijn voor de volgende editie(s). Het vroege tijdstip, na al een festivaldag achter de rug te hebben, zorgt voor een handjevol publiek voor de startende bands, die ook graag meer festivalgangers voor hun willen winnen. Hoe dan ook, ik ben benieuwd naar het programma van volgend jaar en hopelijk zullen meer mensen het festival weten te vinden, dat verdient het festival zeker. 

Tekst: Benno Arends

Foto’s: Rijno Boon || Speciale dank aan Bert Veld voor de foto’s van Hundred Seventy Split, Band of Friends en The Dirty Denims