De vele gezichten van een multitalent.

Van negen tot vijf op kantoor zitten? Mooi niet. In een winkel staan dan? Niks voor de jonge Roy Michael Reymound, alias Fresku. Alles beter dan dat. Iets artistieks moest het worden. Acteur? Tekenaar? Schrijver van boeken of verhalen? Filmmaker? Of misschien toch zijn eerste grote liefde, zanger. Uiteindelijk wordt het van alles een beetje, maar toch vooral zanger/rapper. Vanmiddag staat hij – druk bezig met een nieuw album en in afwachting van een nieuwe serie theatervoorstellingen – in die laatste hoedanigheid in het Vondelpark openluchttheater. Een middagje Amsterdam wakker schudden en uitdagen.

Fresku, de entertainer

‘Kijk eens om je heen; wat een mooie mensen hier in het Vondelpark. Fijn dat jullie er zijn. Fijn ook dat zoveel ouders hun kinderen hebben meegenomen.’ Het is duidelijk, Fresku heeft er zin in. Het publiek ook. De twee ouderwetse punkers, compleet met dreadlocks en blikjes bier. Het uitgelaten vriendinnengroepje, druk bezig de wespen te ontwijken die het op hun flesjes cola gemunt hebben.

De moeder die haar twee zoontjes op het podium heeft neergezet om even haar handen vrij te hebben. Zelfs die ene postduif, die na een rondje vliegen als pauzeact op het bijna lege podium is neergestreken op zoek naar wat achtergebleven kruimels. Helaas, geen kruimels. Wel Fresku, met een flinke portie muziek; soms zacht en kwetsbaar, dan weer hard en grofgebekt.

Fresku, de handelsreiziger

De schoorsteen moet roken, ook bij de jonge Roy Reymound in Eindhoven. Twee-en-twintig jaar is hij inmiddels, overtuigd van zijn eigen kunnen en van het feit dat hij verder wil in de muziek. En hij schrijf die brief. Die muzikale open brief aan Kees de Koning van het Top Notch platenlabel. Over zijn ergernissen als hij kijkt naar de Nederlandse rapscene van dat moment, over zijn eigen beroerde financiële situatie, over wat hij anders zou willen doen. Beter, eerlijker. “Ik kan niet aan die gedachten wennen / Ik wil stappen zetten Kees, ik wil die flappen tellen / hard gewerkt, wil vooruit, maar alles zit me af te remmen / ik heb zin om hardte rennen, wil een ander pad verkennen / maar het pad van nu is ook het pad dat deze stap belemmerd / …. / daarom deze brief naar Nederlands grootste platenbaas.”  Een paar maanden later had Roy, via zijn Brief Aan Kees, een contract.

Fresku, de optimist

En met het contract kwam het succes. Optredens buiten zijn woonplaats Eindhoven, de uitnodiging van De Wereld Draait Door om daar het nummer Twijfel – ook vanmiddag op de speellijst – te vertolken, een debuutalbum met de titel Fresku dat in 2010 wordt uitgebracht. Op dat album ook Nieuwe Dag, waarin we kennismaken met de optimistische Fresku. “Dit had ik gisteren nog niet gedacht / De lucht klaart op en ik zie mijn kracht / Het is het begin van een nieuwe dag / Ik hou me niet meer aan het negatieve vast / ik betaal morgen met de kansen die ik pak / Het is het begin van een nieuwe dag. “

Fresku, de bezorgde vader

Na eerst een dochter te hebben gekregen, wordt in 2018 zijn zoon Rayaan geboren. Het begin van een periode waar iedere ouder voor vreest; een onzekere periode waarin de kleine Rayaan in het ziekenhuis vecht voor zijn leven. Even geen tijd meer voor gekkigheid; de angst om zijn zoon te verliezen overheerst alles. Gelukkig gaat het na enige tijd beter, maar de bezorgdheid blijft. Mijn Zoon, hoe gaat het met hem verder? “Ik ben nooit zo bang geweest / Maar vecht voor me, jongen, niks is sterker dan je geest / Ik ben nooit zo bang geweest / Maar vecht voor me, jongen / Vecht voor je moeder, vecht voor je vader / Vecht voor de liefde, vecht voor de wereld / Vecht voor je leven en niet opgeven / Je moet vechten, mijn zoon / Mijn zoon.”

Fresku, de grofgebekte

Naast de gevoelige, onzekere Fresku – mooi om te zien wat er gebeurt als een van de meiden voor het podium nadrukkelijk zijn aandacht probeert te vangen. ‘Ik ben een beetje bang voor je’ is de reactie vanaf het podium – is natuurlijk ook de grofgebekte, fel om zich heen rappende Fresku aanwezig. In Zo Doe Je Dat, waarin hard wordt uitgehaald naar de manier waarop de radio zwarte artiesten in het algemeen en rappers in het bijzonder behandelt (“Hilversum wil blanke rappers per se / Geen blackface, nigga”). In Arme Zielen, waarin de hypocrisie van sommige collega-rappers aan de orde wordt gesteld (“Kijk hoe diep ze in je kont kruipen / In je billen, maar doen alsof ze geen stront ruiken / Zulke boys willen het eten van je bord schuiven / En bidden voor je ondergang als ze voor God buigen”). In Kutkop (Sukkols), waarin hij zichzelf in schijnwerpers plaatst (“Springen in de lucht met je kutkop! / Wat sta je te kijken naar m’n kutkop? / Kutkop, ik ben een kutkop.”).

Lekker losgaan en meer….

En zo is het vanmiddag voor de toevallige bezoeker van het Vondelpark een uurtje lekker losgaan op de raps en beats die door Fresku, Shadi El Feki (voor net die extra accenten en drops) en Maikel (achter de knoppen) vanaf het podium worden afgevuurd.

De meer aandachtige toehoorder daarentegen kan niet anders dan bewondering hebben voor de manier waarop Roy Reymound (alias Fresku) zijn zekerheden, onzekerheden en gevoelens omzet in raps die zowel goed klinken als echt ergens over gaan. Raps met teksten die ruimschoots stof tot nadenkengeven. Als je ze tenminste niet onmiddellijk weer vergeet als gevolg van (een van de meest opvallende nummers) Alzheimer!     

Tekst en foto’s:  Herman Sixma