Hiss Golden Messenger vecht met demonen en pechduivels

Het moet een gek gevoel zijn voor MC (Mike) Taylor en zijn Hiss Golden Messenger. In december 2014 spelen voor een uitverkochte Heineken Music Hall. Weliswaar als voorprogramma van Ben Howard, maar toch. En nu te gast in het Utrechtse Ekko, een optreden waar zo’n 200 man op zijn afgekomen. Aan de andere kant: het publiek bestaat nu niet voor het grootste deel uit smachtende tienermeisjes die fan zijn van Ben Howard. Dit publiek komt speciaal voor hem. En bovendien: meer tijd. Bijvoorbeeld voor een extra lange versie van het gospelachtige Brother, Do You Know The Road?

Het is lastig om de muziek van Hiss Golden Messenger in een hokje te plaatsen. Is het alternative country? Of misschien toch meer soul, blues of gospelmuziek? Laten we het gemakshalve maar houden op country-rock, met invloeden uit alle genoemde muziekstromingen. En wat meer rock dan country. Denk aan een portie Lynard Skynard, een scheut Will Oldham, een vleugje Buffalo Springfield en dat alles afgemixt met een dosis (vroege) Bob Dylan als het gaat om de stem van Mike Taylor. Want Hiss Golden Messenger is eigenlijk MC Taylor. Soms in z’n eentje, soms als duo met Scott Hirsch en tegenwoordig vaak ook als volledige band, zoals dit keer in Ekko.

Phil Cook

Als de band Hiss Golden Messenger (HGM) op tournee is, zijn Scott Hirsch (basgitaar) en Phil Cook (gitaar, toetsen) vaste reisgenoten. Voor Phil Cook betekent dit vandaag overwerk, want hij mag in zijn eentje het voorprogramma verzorgen. Meer country dan rock, en gebracht met een aanstekelijk enthousiasme. Phil heeft duidelijk plezier in zijn ’30 minutes of fame’. Hij speelt vooral nieuw eigen werk en laat nummers van die andere bands waarin hij speelt (zoals Megafaun en Gayngs) links liggen. Maar dat de grenzen tussen voor- en hoofdprogramma vanavond niet scherp zijn te trekken blijkt wel aan het slot van zijn optreden. Dan staat eigenlijk HGM op het podium, maar wel met Phil Cook in de hoofdrol.

HGM heeft vandaag een verrassing voor het publiek. Eigenlijk zouden de optredens in Nederland het dit keer moeten doen zonder saxofoon. Echter, tijdens een recent bezoek aan Middelburg werd – in combinatie met de aanschaf van wat ‘rookwaar’ – een Nederlandse saxofoonspeler gestrikt. En dus blaast René Everts vanavond bij een flink aantal nummers zijn partijtje mee.

Een tweede verrassing betreft de setlist. Natuurlijk, het nieuwe (vijfde) studioalbum wordt gepromoot en dus bestaat bijna de helft van de set uit nummers van Lateness Of Dancers. Maar de eerdere albums Poor Man (met Call Him Daylight, Westering en Blue Country Mystic) en Haw worden gelukkig niet vergeten. Van laatstgenoemd album wordt Sufferer (Love My Conqueror) door MC Taylor opgedragen aan de in maart 2013 overleden singer-songwriter Jason Molina.

Demonen

Ergens halverwege de set slaat de pechduivel toe. Een kapot snoertje, een gitaar die niet wil doen wat Mike Taylor in gedachten heeft, een mengpaneel waarvan één van pedalen blijft hangen. Gelukkig ligt er ergens in de kleedkamer nog een nieuw snoertje, blijkt het mengpaneel na wat gesleutel toch in orde en wordt er simpelweg een andere gitaar gepakt. Doorspelen dus, op een manier die soms uitbundig en dan weer ingetogen is. Zingen over dronken worden op zaterdagavond in Saturday’s Song, zingen over de liefde in Mahogany Dread (“The misery of love is a funny thing. The more it hurts, the more you think you can stand a little pain.”).

Het nieuwe werk van HGM lijkt wat optimistischer van aard dan de eerdere albums. Toch blijven Mike Taylors’ demonen op de loer liggen. Zoals die zwarte raaf in het nummer I’m A Raven (Shake Children). Optimisme is prima, maar hou wel de realiteit in de gaten. Of, zoals verwoord in misschien wel het mooiste nummer waarmee de set wordt geopend: Brother, Do You KnowThe Road? De storm is voorbij, de zon schijnt, maar hoe is het morgen? Wellicht toch weer regen? We wachten het volgende album van Hiss Golden Messenger met spanning af; kijken of de zon blijft schijnen en de demonen nog verder naar de achtergrond zijn verdreven.

Tekst en foto’s : Herman Sixma