Sfeervolle, driestemmige samenzang bekoort publiek
Drie jaar geleden stond de Australische band Husky voor het laatst op een Nederlands podium. Vandaag is de band terug voor drie concerten ter promotie van hun nieuwe album, Ruckers Hill. Eerst poppodium De Helling, dan door naar Rotterdam en Nijmegen om vervolgens af te reizen richting Duitsland en Oostenrijk. Voorlopig eindstation: Berlijn. Daar zal de band vanaf 31 mei haar zomerkwartier opslaan. Maar eerst vanavond De Helling in Utrecht bedwingen en veroveren. Een makkie voor deze vier Australische muzikanten, ondanks de wat magere opkomst.
Husky dus. Niet vernoemd naar dat Siberische hondenras van pool- en keeshonden; maar gewoon de voornaam van de spil van de band, Husky Gawenda. Maar eerst is het aan support Andy Shauf en zijn band om het binnendruppelende publiek te vermaken. En dit lukt maar matig. Een wat timide stem, ingetogen nummers die voortkabbelen en nooit echt op een prettige manier uit de bocht vliegen, eigenlijk wat saai. Het publiek hoort Alexander All Alone en Magician welwillend aan, trekt zijn conclusie en gaat vervolgens over tot de orde van dag, praten. Naarmate de set vordert neemt het geroezemoes in de zaal toe, totdat het podium- en zaalgeluid elkaar ongeveer in evenwicht houden. En dat kan toch niet de bedoeling zijn. Jammer.
Gelukkig pakt Husky de zaken een stuk energieker aan, waarbij het natuurlijk helpt dat het publiek speciaal voor hen is gekomen. Onder dat publiek opvallend veel jongeren, waarvan een aantal de teksten van elk nummer woord voor woord meezingt. Trouwe fans dus. Wat zij te horen krijgen is een mix van nummers van het in 2012 uitgebrachte debuutalbum Forever So en het in 2014 verschenen Ruckers Hill.
Wat vooral opvalt is de bijna perfecte, driestemmige samenzang in nagenoeg alle nummers. Een beetje in de stijl van The Beach Boys en Crosby, Stills, Nash & Young (CSNY) of meer recent The Fleet Foxes. Alleen de bassist, Jules Pascoe, zingt niet mee. Met de ogen dicht, af en toe huppend op zijn voeten, zit hij in zijn eigen wereld …..
Waar Andy Shauf de grip op het publiek al na enkele nummers verloor, weet Husky de aandacht gedurende het hele optreden moeiteloos vast te houden. Met mooie uitvoeringen van bijvoorbeeld Ruckers Hill en Saint Joan van het laatste album, terwijl van het debuutalbum vooral Fake Moustache met een uitgebreid intro weet te bekoren.
Alleen jammer dat de band al na 45 minuten en 10 nummers het podium verlaat. Gelukkig hebben we de toegift nog. Een toegift die op verzoek van het publiek wordt uitgebreid met een song die niet op de speellijst staat: The Woods. Maar na 70 minuten is het dan toch echt voorbij, als de afsluitende noten van de Leonard Cohen cover Lover, Lover, Lover klinken. Midden in de zaal en onversterkt. Een mooie, sfeervolle afsluiter.
Tekst en foto’s : Herman Sixma
