Fascinerende mix van rock, funk en traditionele woestijnmuziek
Op vrijdag 29 april verscheen bij het Duitse City Slang Records het debuutalbum van de band Imarhan. Drie weken later staat deze nieuwe, uit Kel Tamachecks bestaande formatie op het podium van Paradiso Noord om het publiek kennis te laten maken met hun mix van traditionele en westerse muziek.
De muziek van Imarhan ligt in de lijn van hun leermeesters – de band Tinariwen – maar is toch net weer even anders. Muziek waarin zowel de weidsheid van de Sahara, de passie uit de Algerijnse Rai-traditie als het leven in de grote stad doorklinkt. Een avond met krachtige, gepassioneerde muziek aan het Amsterdamse IJ.
Voorprogramma
“Is het nu al afgelopen, of komen ze na de pauze nog terug?”, vraagt een vrouw die naast me voor het podium staat. Ze is hoogst verbaast als ik aangeef dat Imarhan vanavond slechts geboekt staat als voorprogramma. Ze is speciaal voor deze formatie naar Amsterdam gekomen en dat er nog een andere band op het programma staat, is haar volledig ontgaan. “Jeetje, wat jammer. Nou, dan ga ik maar terug richting Breda”, is de reactie als ik vertel dat Steve Gunn als hoofd-act vooral gitaarmuziek maakt. “Dit feestje pakken ze me in elk geval niet meer af.” En daarin heeft ze helemaal gelijk.
‘Zonen’ van Tinariwen
Imarhan – de naam betekent ‘zij om wie ik geef’ of in het Engels ‘the ones I care about’ – bestaat uit vijf vrienden die opgroeiden in Tamanrasset, een stad in Zuid-Algerije. Deze stad werd het toevluchtsoord voor veel leden van het Kel Tamacheck volk die na voortdurende onlusten en vervolging hun thuisland Mali ontvluchtten. In Tamanrasset begon men muziek te maken en daar werd ook het idee geboren om samen, als ‘zonen’ of op zijn minst familie van die andere grote band Tinariwen, een band te vormen. Imarhans voorman, Iyad Moussa Ben Abderahmane ofwel ‘Sadam’, is een volle neef is van Eyadou Ag Leche die bas speelt in Tinariwen. Ook in het zuiden van Algerije is de muziekscene soms klein.
Deze vijf vrienden uit Tamanrasset vieren vanavond hun feestje in Paradiso Noord. En het publiek viert het uitbundig mee. De groep zingt in hun eigen taal zodat we slechts kunnen gissen naar de inhoud van hun teksten. Misschien gaan ze, in meer of minder bedekte termen, over de politieke situatie en ontwikkelingen in hun deel van de wereld of over hun volk (bijvoorbeeld in het nummer Imuhar)? Maar misschien ook wel over onderwerpen die in veel liedjes worden bezongen: die beantwoorde of juist onbeantwoorde liefde.
Helaas moeten we het doen met de titels op de speellijst. Nummers als Arodj N-inizdjam en de titelsong van hun album Imarhan die beiden de meer funky kant van de band laten horen. Of het langzame Ibas Ichikkou, waarin de melancholie van het leven in de woestijn misschien wel het meest duidelijk naar voren komt. En dat is precies wat de band voor ogen staat: een mix van rock, funk en traditionele muziek, waarbij djembe’s en de calebasse samen met de basgitaar de ritmesectie vormen.
Desert rock
Imarhan staat voor desert rock, maar dan ook echt uit de woestijn. Muziek door een nieuwe generatie, voor een nieuwe generatie. Dus geen traditionele kleding, maar gewoon een leren jasje en een spijkerbroek. En elektrische gitaren naast de meer traditionele instrumenten. Op 11 september staat Imarhan in Ekko, Utrecht. Maar eerst komt de band in de eerste week van september naar het Into The Great Wide Open festival op Vlieland. En of op die dag de zon nu wel of niet schijnt, het wordt gegarandeerd een feestje.
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
