Muzikaal welkom voor het nieuwe decennium.

De oliebollen zijn verteerd (of in de afvalemmer verdwenen), de champagneflessen leeg, de vuurwerkresten opgeruimd. Tijd voor wat inmiddels is uitgegroeid tot een mooie traditie, de Indiestad/Paradiso Nieuwjaarsborrel. Elf optredens in bijna zes uur. En voor wie nog niet genoeg beweging heeft gehad met het heen-en-weer rennen tussen Kleine en Grote Zaal is er na 00:30 uur de clubnacht in de vorm van de Best of Indie Discoshow. Om het nieuwe jaar 2020 ook op muzikaal gebied knallend te beginnen.

Priemende witte lichtbundels

Het afwisselend optreden in de Grote en Kleine Zaal heeft voor- en nadelen. Voordeel is dat niemand iets hoeft te missen; nadeel is dat de Kleine Zaal soms wel erg veel weg heeft van een ton met haringen en dat een half uur voor het afbreken, opbouwen en soundchecken wel heel erg kort is en soms ten koste gaat van een optimale geluidsbalans. En ach, een technicus in de Grote Zaal met een duidelijke voorkeur voor priemende witte lichtbundels en een lichtman in de Kleine Zaal die nagenoeg consequent kiest voor backlight in de kleuren rood en blauw moet je voor lief nemen.

 

Marathon in dertig minuten

De Grote Zaal van Paradiso oogt nog leeg als ik om 18:45 binnenstap. Naast me de trotse vader van de drummer van Marathon, drie jonge honden uit Amsterdam die om 19:00 aftrappen met hun vuige mix van punk, rock en garage. ‘Die zoon van mij? Van jongs af aan al gek van muziek. Als klein jongetje zal hij al op potten en pannen te rammen en nu staat hij toch maar mooi in Paradiso.

En de zanger? In het gewone leven de rust zelve, maar eenmaal op het podium gaat hij helemaal los.’ En daarvan is niks gelogen. Een rondje door de inmiddels gezellig volgelopen zaal? Geen probleem. Marathon gaat voor hard en snel en doet dat vandaag in iets minder dan dertig minuten.

Lekker zweven met Golden Boy

Toch vreemd. Je band Golden Boy noemen en dan een donker gelokte frontvrouw in de vorm van Gidi van der Veer als blikvanger laten fungeren. Maar goed, haar goudkleurige broek maakt veel goed.

Hun EP Bundle Of Joy verschijnt op 14 februari. Een releaseshow in Paradiso, samen met hun maatjes van New Bliss en de elektronische ambient van Liza Lo, staat gepland voor 20 februari a.s. Vanavond als voorproefje een set met zeven nummers.

Het swingt, het bruist, het zweeft, het piept, het knarst, maar bovenal klinkt het gewoon erg lekker. En ja, het heeft in de verte wel wat weg van hun favoriete artiesten zoals Warpaint, Radiohead en Alt-J.

A.M. Sam klinkt relaxt

Het moet even wennen zijn voor Sam van Hoogstraten, ofwel A.M. Sam. Het ene moment sta je als VPRO’s 3voor12 talent tijdens de Popronde 2019 te spelen in café De Engel in Delft of een veredelde kledingzaak in Leeuwarden, het volgende moment sta je in de Grote Zaal van Paradiso het jaar 2020 te verwelkomen. Onverstoorbaar, met een glimlach om zijn lippen speelt hij zijn liedjes.

Raspberry Blues, First Fool, High Upon The Road, Sandy Eyes en ter afsluiting Keep Your Eyes On Me. Dat laatste zullen we zeker niet vergeten. A.M. Sam is typisch zo’n bandje dat zijn aanwezigheid niet van de daken schreeuwt, maar wel degelijk heerlijk relaxte muziek maakt.

Rechttoe rechtaan met Severin Bells

De een noemt het gruizige, mistige gitaarrock, de ander spreekt van dreamrock en verwijst naar bands als The War On Drugs of een artiest als Lou Reed. Zelf houdt Severin Bells het simpelweg op ‘rock’ en dat is misschien ook wel de beste vlag voor de liedjes die het viertal vanavond in de Kleine Zaal speelt.

Lekkere rechttoe rechtaan rock, zonder veel fratsen en gespeeld door vier jongens die al jaren fan waren van elkaars muziek. Voeg hun verschillende stijlen samen, mix het met de Underground sfeer van de jaren 60 van de vorige eeuw en je hebt de muziek van Severin Bells.

Lars and The Magic Mountain

Bij het optreden van Lars Kroon en zijn nieuwe project Lars and the Magic Mountain – mooi, die backdrop met de contouren van iets waar je een magische berg in kunt herkennen – wreekt zich het ontbreken van de tijd voor een uitgebreide soundcheck.

Probeer in minder dan twintig minuten qua geluid maar eens de goede balans te vinden tussen de soms dertien mensen op het podium. Niet te doen dus. En dus blijft het wat gissen naar de werkelijke schoonheid van de symfonische rock van deze supergroep. Het oogt gestileerd en prachtig, het klinkt af en toe veelbelovend, maar de entourage van vanavond doet simpelweg geen recht aan dit mooie initiatief van Lars.

Een zieke powerset van Yip Roc

Natuurlijk, optreden in de legendarische Grote Zaal van Paradiso is een droom voor iedere popartiest of groep. Zeker als die zaal is gevuld met publiek dat speciaal voor jou een kaartje heeft gekocht. Maar vanavond gedijt een bandje als Yip Roc waarschijnlijk veel beter in een stampvolle Kleine Zaal. Hier kan zanger Jorn Ten Ham, staande op de rand van het podium, als een soort dompteur het publiek bespelen.

Hier kan hij, midden tussen het publiek staand, zijn teksten in de microfoon brullen. Hier kan hij, weer terug op het podium, geinen met Chrissie Quast op toetsen of bassist Tobias Kolk. Op hun facebookpagina beloofden zij de bezoekers een ‘zieke powerset voor tussen de oortjes’. Dat werd het! Binnenkort toch maar in een volgepakte grote zaal?

NEMSIS fladdert over het podium

‘Zijn er nog pornosterren in de zaal’, is de wat provocerende vraag van Abir Hamam, leadzangeres en frontvrouw van de Haarlemse band NEMSIS, gevolgd door de constatering dat we waarschijnlijk allemaal wel iets van een pornoster in ons hebben.

En weg danst ze; op kousenvoeten, terwijl de band verder bestaande uit Can Ur (gitaar), Tom Radsma (basgitaar), Bob Schrama (toetsen, gitaar) en Lotte van de Merwe (drums), de intro van het nummer Pornstar van de EP Sugar, Why So Bitter? (2019) inzet. Veel gespeeld in 2019, op vette plekken gestaan, veel geleerd ook tijdens de Popronde. En met zo’n optreden in de Grote Zaal van Paradiso bij het begin van 2020 kan dit nieuwe jaar nu al niet meer stuk. Ontwapenend leuk.

MICH is meer dan een tussendoortje

Wat begon als een tussendoortje in de vorm van een studioproject is uiteindelijk uitgegroeid tot een echte band, inclusief optredens. In 2017 verscheen hun debuutalbum MICH, later dat jaar gevolgd door de EP Cold Pizza en nu, ruim twee jaar later, wordt gewerkt aan een nieuw album. Twee nummers van dit nieuwe album zijn inmiddels op single verschenen en worden ook vanavond gespeeld, Picking Up A Book en Morning.

Onder de tien nummers die in een half uur voorbijkomen daarnaast wat ouder werk (bijvoorbeeld Gotherdammerung, Undercover en Thinking) en nummers die (nog) niet op plaat zijn verschenen zoals I’m Dead en Stop Signs. Liedjes die klinken als een zomerse ochtendbries, maar schijn bedriegt. De dood is nooit ver weg in de liedjes van MICH.

Queen’s Pleasure viert dubbel feest

Dubbel feest voor Queen’s Pleasure. Optreden in de Grote Zaal op het moment dat iedereen lekker is opgewarmd en de presentatie van hun (eerste) single, met als A-kant Big Boys Loan en het rustige Niels 1995 als B-kant.

Fascinerend te zien hoe Jelmer van Os (basgitaar, zang), Teun Putker (gitaar, zang) en Sal Rubinstein (drums) er vanaf het allereerste nummer in knallen, terwijl Jurre Otto (zang) een minuut lang over het podium ijsbeert om vervolgens de microfoon op te vreten. Na twee nummers gaat het jasje uit en voort dendert de band. Noem het garage, alternatief of psychedelisch, feit is dat het rockt van begin tot eind. Kom maar op met dat volledige album en graag iets meer dan 30 minuten speeltijd.

LOVE COUPLE doet het met zijn vieren

Ja, de naam van de band is wat misleidend. Immers, tussen links Renée Meijer (zang, toetsen) en rechts Kick Kluiving (drums, zang) staan wel degelijk Tristan van Selm (basgitaar) en Luc Debuyser (gitaar). Dus eigenlijk een LOVE QUARTET. Op 20 september 2019, midden in hun serie optredens tijdens de Popronde 2019, presenteerde het kwartet z’n debuut EP We Should Never Have Started This In The First Place in de Melkweg.

En dus vanavond in de Kleine Zaal vooral nummers van dit mini-album. Mooie samenzang, lekker gitaarwerk en liedjes met een aanstekelijke mix van elektronica, pop en rock. Liedjes die nu al worden meegezongen door de meiden op de eerste rij.

De springerige pop van TAPE TOY

Het is iets na middernacht als TAPE TOY het live gedeelte van het Indie feestje in Paradiso mag afsluiten met hun aanstekelijke ‘Bubble Grunge’ sound. Springerige muziek die even springerig wordt gebracht door dit kwartet uit Amsterdam. Fijne popliedjes in combinatie met stevig gitaarwerk.

En dus gaan in de zaal de voetjes van de vloer op Dance Till Your Legs Hurt, geniet het van de samenzang van zangeres Roos van Tuil en gitarist Wesley Fransen in Ching Ching en duikt iedereen diep in zijn reserves bij het slotnummer Dive Deeper. Een mooie opmaat voor de disco die daarna op het programma staat. Niet voor ons; de nachtbus richting Amstelveen wacht.

Tekst en foto’s: Herman Sixma