In gesprek met zangeres en actrice Colleen Rennison
Afgelopen zondag stond de hier in Nederland nog vrij onbekende maar beloftevolle Canadese bluesrock band No Sinner – geformeerd rond zangeres en bekend actrice Colleen Rennison – op het podium van de bovenzaal in Paradiso. In eigen land en in de Verenigde Staten heeft de band wel al naam gemaakt. No Sinner speelde onder meer al in The Commodore Ballroom en The Biltmore Cabaret in hun hometown Vancouver en stonden onlangs op het grote South By South West Festival in Austin, Texas.
Naast een geweldige zangeres is Rennison ook een bekend actrice die al op zeer jonge leeftijd ging acteren. Haar debuut maakte de nu 26-jarige Rennison al in 1994 met de film Max. Later speelde ze ook in televisieseries als Highlander, Millenium en films als Da Vinci ‘s City Hall, Unforgettable (met Ray Liotta en Linda Fiorentino), The Story Of Us van Rob Reiner – met Bruce Willis en Michell Pfeiffer – en de door Sally Field geregisseerde film Beautiful met onder meer Kathleen Turner.
Maar Rennison is voor deze gelegenheid niet als actrice maar als zangeres naar Amsterdam gekomen. En wat voor zangeres. Rennison beschikt over een geweldige en soulvolle stem. Haar krachtige en rauwe stemgeluid roept associaties op met onder meer Beth Hart, Dana Fuchs en Janis Joplin. Zeker in het geval ze het echt op een schreeuwen zet. Zoals ze later tijdens het optreden veelvuldig laat horen.
Als wij ruim een uur van te voren, volgens afspraak met de platenmaatschappij Mascot Label Group, bij de zij-ingang van de Amsterdamse poptempel arriveren worden we netjes binnen gelaten en even later door een personeelslid van Paradiso door de catacomben naar de kleedkamer van No Sinner geleid. Daar treffen we Rennison – net klaar met de soundcheck – die zich aan het voorbereiden is voor het optreden. Daarop volgt een aangenaam gesprek met de veelzijdige en talentvolle Rennison.
Je bent geboren en getogen in Vancouver (British Columbia), Canada. Woon je daar nog steeds?
“Jazeker, dat is nog steeds mijn hometown. Wat dat betreft ben ik wel honkvast. Alleen voor mijn werk ben ik veelvuldig van huis. We touren veel met de band. En voor het acteren verblijf ik ook vaak in New York of Los Angeles.”
Hoe is het in Vancouver? En is daar sprake van een grote muziek-scene?
“O ja, in Vancouver is een grote muziek-scene en er wonen veel muzikanten. In Vancouver heb je veel concertzalen en plekken waar live-muziek wordt gespeeld. The Commodore Ballroom en The Biltmore Cabaret zijn bekende plekken, maar je hebt er nog veel meer.”
Ik weet dat je al op zeer jonge leeftijd bent gaan acteren. Hoe zit dat met zingen?
“Ik zing al vanaf mijn jongste kinderjaren. Naast acteren is zingen mijn grote passie.”
“Ik zou het zingen en acteren het liefst combineren
Ik vind het allebei geweldig”
Ben je ook al vroeg gaan zingen in bands? Of is No Sinner je eerste echte band?
“Voor No Sinner heb ik al in verschillende cover-bands gezongen. Met deze bandjes speelden we van alles, van blues tot Motown-soul en stevige rock in de lijn van onder meer Led Zeppelin.”
Wat doe je eigenlijk liever, zingen of acteren?
“Ik vind het allebei geweldig. Het liefst zou ik het combineren. Maar het is eigenlijk geen keuze. Dat zou het pas zijn als je als actrice de rollen voor het uitkiezen zou hebben. Helaas is dit niet zo en moet je het doen met wat op je pad komt. En voor wat voor rollen je wordt gevraagd. Ik ben onlangs overigens genomineerd voor een Canadese filmprijs voor mijn rol in de film Down River. In deze film zing ik ook. Mijn karakter in Down River is namelijk een rockzangeres. Dat is voor mij natuurlijk een ideale combinatie. Vanavond wordt bekend gemaakt of ik die prijs ook inderdaad in de wacht sleep.”
Hoe ben je in contact gekomen met de overige bandleden van No Sinner?
“Wij kenden elkaar al vanuit het muzikanten-circuit in Vancouver en besloten op een gegeven moment samen een band te formeren.”
Hoe lang is dat geleden? En is dit nog steeds de zelfde bezetting als toen jullie begonnen?
“Ik denk dat we nu zo’n drie jaar bij elkaar zijn. Eric Campbell (gitarist) en Ian Browne (drummer) zijn er al vanaf het begin bij. Zoals destijds ook Parker Bossley. Maar op de een of andere manier hebben zich veel wisselingen voorgedaan voor wat betreft bassisten. Vaak begonnen zij op een gegeven moment met een eigen band. Ik geloof dat we nu al toe zijn aan onze vijfde bassist. Op deze Europese tournee hebben we de te gekke bassist Brandon Clarke meegenomen.”
“Sommige nummers ontstaan spontaan tijdens jamsessies
Maar vreemd genoeg, ook als ik aan het fietsen ben”
In 2012 brachten jullie een EP uit en met Boo Hoo Hoo is sprake van jullie officiële debuut-album. Hoe doet het album het in Canada en de Verenigde Staten?
“Nou, daar kan ik nog niks zinnigs over zeggen. Het album moet in Canada en de Verenigde Staten namelijk nog officieel uitkomen. Ik geloof dat de release daar gepland is op 24 juni.”
Wie schrijft de nummers? En hoe komen die tot stand?
“Op Boo Hoo Hoo staan een aantal covers maar het merendeel zijn eigen nummers. Ik schrijf veel materiaal samen met mijn vriend Parker Bossley en sommige nummers komen spontaan tot stand tijdens jamsessies met de band. En vreemd genoeg ontstaan teksten als ik aan het fietsen ben.”
Ik zag optredens van jullie in The Commodore Ballroom en The Biltmore Cabaret. Is The Commodore Baalroom een fijne concertzaal?
O ja, zeker The Commodore is een te gekke concertzaal waar veel muzikanten uit Vancouver optreden. Wat dat betreft is het ook een ontmoetingsplek.”
Wat vinden jullie eigenlijk van Paradiso? Zijn jullie hier wel eens geweest en kennen de mensen in Vancouver deze befaamde Nederlandse poptempel?
“Ik ben hier nog niet eerder geweest, maar het is inderdaad een bijzondere en wereldberoemde concertzaal. Onder muzikanten in Canada is Paradiso zeker bekend. Ik ben dan ook trots dat ik hier mag optreden.”
Ik zag ook dat jullie dit jaar op het South By South West Festival in Austin, Texas hebben gespeeld. Hoe was dat?
“Austin, Texas is een geweldige muzikale stad. Hetzelfde geldt voor Nashville, Tennessee. Het South By South West Festival is ook fantastisch, maar wel immens groot. Het is een beetje een gekkenhuis. Met zó veel muziek en zó veel films is het bijna een overkill. Er is zó veel te doen, op zó veel verschillende plekken. En er zijn zó veel mensen en booties dat het bijna lijkt op een human safari. We vonden het te gek, maar het is ook wel heel intens allemaal. Wij hebben daar iets van zeven shows gedaan.”
“Ik bewonder zangeressen als Billy Holiday, Etta James en Aretha Franklin
Maar ook Carol King ik bewonder ik zeer”
Je stem wordt wel vergeleken met die van Beth Hart, Dana Fuchs en wat mij betreft ook Janis Joplin. Zeker als je het lekker op een schreeuwen zet. Welke zangeressen bewonder je eigenlijk zelf?
“Ik ben zelf een bewonderaar van zangeressen als Billy Holiday, Etta James en Aretha Franklin. Maar ik bewonder Carole King ook zeer. En ik kan het stemgeluid en het bereik van Whitney Houston ook heel mooi vinden.”
Een blik op de klok leert mij dat jullie over een half uurtje al op moeten. En ik snap dat je je nog even voor wilt bereiden. Daarom zullen we het hier maar bij laten en wil ik je bedanken voor je tijd en gastvrijheid. En je natuurlijk succes wensen met het optreden straks.
“Oké, graag gedaan. Jij ook bedankt. Jullie blijven dus nog om naar ons optreden te kijken. Cool!
Tekst: Rick Warner
Colleen Rennison als (zingende) actrice in haar laatste film DOWN RIVER (in 2013 uitgeroepen tot Most Popular Canadian Film at the Vancouver International Film Festival):
