In gesprek met singer-songwriter Ian Fisher
‘Altijd onderweg, nergens echt thuis’
Op zondag 17 april sloot de Amerikaanse singer-songwriter Ian Fisher zijn Europese tournee af met een optreden in poppodium Hedon in Zwolle. Het slotakkoord van drie maanden rondreizen door Europa om zijn op 29 januari bij Snowstar Records verschenen album ‘Nero’ te promoten. En tussendoor nog even snel heen-en-weer naar zijn geboorteland voor een optreden op het SXSW-festival in Austin (Texas) en drie shows in zijn thuisstaat Missouri. Een gesprek met Ian Fisher over zijn leven, zijn muziek en zijn frustraties.
Ian Fisher is moe, doodmoe. Moe van drie maanden bijna non-stop reizen en meer dan vijftig optredens. Elke dag een ander bed, een ander podium, een ander publiek. Soms gaat het prima, zit je in een flow en loopt alles vanzelf. Maar nu even niet. Het uitputtende tourschema eist zijn tol. Fisher heeft het even helemaal gehad met het onderweg zijn, met het ‘verplicht’ bijhouden van zijn Facebookpagina, met het kwebbelende Nederlandse publiek en met de achtergrondmuziek in de relaxruimte van Hedon. We gaan buiten zitten voor het interview. Een beetje frisjes, maar met uitzicht op de Zwolse Achtergracht.
Vanavond je laatste show, na drie maanden ‘on the road’. Blij dat het erop zit?
“Om eerlijk te zijn, ja. Wat dat betreft verschilt het leven van een muzikant weinig van een doorsnee werknemer. Als je continu aan het werk bent zonder af en toe even afstand te nemen komt er een moment dat je het helemaal zat bent. Muziek maken blijft mijn roeping en geeft me energie. Maar op tournee zijn betekent ook van hot naar her reizen, rondhangen en wachten tot je eindelijk dat podium op mag. Zeker op het eind van een tour dreigen die negatieve zaken te gaan overheersen en moet je uitkijken dat je niet alles door een ‘zwarte bril’ gaat zien.”
‘Het publiek in Nederland is vaak luidruchtig en toont weinig respect voor degene die op het podium staat’
Italië, Oostenrijk, Duitsland, Zwitserland, Nederland. Elke avond een andere zaal en een ander publiek. Is er verschil in de manier waarop het publiek op jouw songs reageert?
“Zeker. In Duitsland en Oostenrijk komt het publiek vooral om te luisteren en voor iemand die luisterliedjes maakt is dat een verademing. Italië betekent vaak een hoop gepraat, mede door de taalbarrière. En Nederland? Weet je, het Nederlandse publiek doet me in sommige opzichten denken aan het publiek in de Verenigde Staten. Vaak erg luidruchtig en met weinig respect naar degene die op het podium staat. Je weet waarvoor je een kaartje koopt, dus waarom dan dat voortdurende gepraat. Ik snap dat niet, echt niet. Ik krijg dan echt de neiging me om te draaien, misschien nog één liedje spelen en dan gewoon te stoppen.”
Je bent geboren in Ste Genevieve, een klein plaatsje in Missouri. Liggen daar ook de wortels van je carrière als muzikant?
“Eigenlijk wel. Mijn vader is een kind van de jaren ‘70 van de vorige eeuw. Wat rondhangen met vrienden, muziek maken, marihuana roken. Toen hij gesetteld en ik een jaar of twaalf was vond ik in de kelder zijn bas en zo is het begonnen. Daarna kocht ik mijn eerste gitaar, leerde wat noten en begon een band. Spelen in bars en restaurants, voor de lol en een habbekrats aan fooien. Het werd wat meer serieus toen ik naar Oostenrijk verhuisde om daar m’n studie politicologie af te maken. Studeren in Wenen bleek een stuk makkelijker en minder tijdrovend dan ik gewend was. De muziekscene daar was klein, binnen twee maanden kende ik iedereen die ertoe deed. Zo is het begonnen.”
Kijkend naar je albums tot nu toe valt op dat de opnames soms plaatsvonden onder bijzondere omstandigheden en dat veel in eigen beheer is uitgebracht. Is dit de Ian Fisher aanpak?
(Fisher lacht) “Misschien wel. Dat ‘opnemen in eigen beheer’ is vooral een kwestie van geld en alles in eigen hand willen houden. ‘Nero’ is eigenlijk mijn eerste soloalbum, uitgebracht onder m’n eigen naam bij een echt label. ‘Ian Fisher & The Present’ (2012) bijvoorbeeld werd opgenomen in een houten schuur die m’n vader en ik hebben gebouwd bij de boerderij van m’n opa. En voor ‘Forrest Recordings’ (2014) zijn Simon Bauer, Daniel Schröteler en ik neergestreken in de bossen van Beieren. Verspreid over twee dagen deden we tien opnamesessies van 45 minuten om vervolgens de beste tracks eruit te pikken. Je hoort bomen ruisen en vogels zingen. Een bijna spirituele ervaring.”
Op je recente album ‘Nero’ staan deels oude en deels wat nieuwere nummers. Een bewuste keuze?
“Niet echt. Het zijn vooral nummers die ik op dat moment toepasselijk vond. De titelsong Nero schreef ik in 2009 en ik vind dit nog steeds één van mijn beste songs. Ik heb dit nummer nu zo’n 500 keer gespeeld en het verveelt eigenlijk nooit, vooral omdat ik het verschillend kan laten klinken. Boos, uitdagend of zelfs vrolijk. Die veelzijdigheid spreekt mij aan.”
‘Ik ben in de eerste plaats een songwriter, ik hou van liedjes schrijven
En soms (als alles op z’n plek valt) van liedjes zingen’
Als je naar jezelf kijkt, zie je dan Ian Fisher de ‘singer’ of Ian Fisher de ‘songwriter’?
“Dat is een makkie. Ik ben in de eerste plaats een songwriter. Ik heb ongeveer twintig notitieboekjes met naar schatting zo’n 1100 liedjes. Tekst en muziek. Een paar weken geleden heb ik de boekjes 14 t/m 19 eens onder de loep genomen en 115 liedjes geselecteerd waar ik misschien iets mee wil doen. Af en toe beluister ik ze af en dan blijven er altijd wel een paar hangen waarvan ik denk ‘yes, misschien voor een volgend album’. Het verdere opnameproces en ook het optreden zelf is eigenlijk niet mijn ding. Ik hou van liedjes schrijven. En soms (als alles op z’n plek valt) van liedjes zingen.”
Solo-optredens of een optreden met band?
“Beide hebben hun eigen charme. Met een band heb je wat meer power en klankkleur. Als je alleen op het podium staat ben je flexibeler in wat je speelt en zit je niet vast aan zoiets als repetities. En solo-optredens zijn wat makkelijker qua logistiek.”
Tot slot
Als het geplande half uur erop zit vraag ik Ian Fisher tot slot welke drie of vier woorden het best bij hem passen. Er volgt een lange stilte …… Je hoort hem bijna nadenken. Het worden er uiteindelijk vier: ’hondsmoe, koppig, pragmatisch, chaotisch’. En als afsluiter: ‘erg moeilijk te doorgronden’.
Op 30 april komt Ian Fisher vanuit Wenen naar ons land voor een optreden op het Heartland Festival in Hengelo en in juni staan shows in Groningen en Amsterdam op het programma. In december 2016 volgt een nieuwe clubtour met labelgenoot Town of Saints en optredens in onder meer Amsterdam (Paradiso, 15 dec), Rotterdam (Rotown, 16 dec) en Utrecht (Ekko, 17 dec).
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
