Interview Inge van Calkar

“Zelf liedjes in elkaar knutselen, eindeloos leuk.”

Dus moest het roer om. Uitbundiger. Vrolijker. Zowel de liedjes als het podiumgebeuren. LSM sprak met Inge van Calkar over haar verandering in stijl, de combinatie muziek/werk, dat complete album dat in de prullenbak verdween. “Weet je, ik was dat hele singer-songwriter gedoe helemaal zat. Elke keer weer die kleine, lieve liedjes.”

Ongelukkige samenloop van omstandigheden

Het is 19:15 uur als ik Podium de Vorstin in Hilversum binnenloop. De soundcheck zit erop. Niet alleen hier, maar ook in muziekcafé De Cactus in Hengelo waar Inge van Calkar en haar band nog dezelfde avond een tweede optreden hebben. “Hoe dat heet?”, vraagt Inge lachend. “Noem het maar een ongelukkige samenloop van omstandigheden.” Vandaag dus een lange dag voor Inge en haar band. Eerst vanuit Groningen naar Hengelo om daar alvast op te bouwen en te testen. Terug de bus in en door naar Hilversum. Ook daar opbouwen en soundchecken, spelen en snel afbreken. Vervolgens weer terug naar Hengelo voor de tweede set die avond en dan eindelijk richting huis. Het leven van een popmuzikant; je moet er wat voor over hebben.

Van de muziek alleen kan ik (nog) niet leven en er moet toch geld verdiend worden

Best lastig, die combinatie van muziek en werk

En toch zal ze waarschijnlijk niet anders willen. Ondanks de hectiek, ondanks de soms lastige combinatie van muziek en haar werk als klinisch psycholoog. “Gelukkig wel parttime in Marum, een klein plaatsje tussen Groningen en Leeuwarden. Een flink stuk dichterbij dan Emmen waar ik daarvoor werkte. Bij een optreden ’s avonds ben je vaak pas diep in de nacht thuis was. Toen ik nog in Emmen werkte ging om 06:00 de wekker en moest ik om 08:30 uur achter mijn bureau zitten. Niks voor mij. Maar nu ik als ZZP-er twee of drie dagen per week werk, is de combinatie muzikant-psycholoog prima te doen. Van de muziek alleen kan ik (nog) niet leven en er moet toch geld verdiend worden. Heb ik een week veel optredens dan werk ik twee dagen en anders drie.”

Zie je het voor je? Twee blonde meiden, twee gitaren, tweestemmige singer-songwriter liedjes.

Geboren in Bunschoten, opgegroeid in Dedemsvaart. Niet bepaald plaatsen die ik associeer met een levendige muziekscene. Hoe is het toch nog goed gekomen?

“Inderdaad, in Bunschoten geboren. Toen ik 1 jaar oud was zijn we naar Dedemsvaart verhuisd en daar ben ik opgegroeid. De muziekscene van Dedemsvaart? Ach in elk dorp of plaats heb je wel wat op muziekgebied. Een kleine festivalletjes of zo. Mijn zus speelde gitaar en zong. Ik was een jaar of 13 en zij was mijn grote voorbeeld. En toen kwam ik samen met Sanne Hans (Miss Montreal) in dezelfde HAVO-klas te zitten en vormden we samen onder de naam Ysis een pop/folk bandje. Zie je het voor je? Twee blonde meiden, twee gitaren, tweestemmige singer-songwriter liedjes. Sanne heeft het inmiddels helemaal gemaakt. En ik? Ik kom er aan!!

Een bus met in grote letters ‘Inge van Calkar’ op de zijkanten? Asjeblieft niet. Afschuwelijk lijkt me dat

De wereld, te beginnen met Nederland, veroveren vanuit Groningen. Is het geen handicap, wonen in het noorden van Nederland?

“Aan de ene kant denk ik dat we het onszelf daarmee niet gemakkelijk maken, maar ik vind het ook weer overdreven dat alles in het westen zou moeten gebeuren. Net alsof je er niet bij hoort als je in Groningen woont en werkt. Daar verzet ik me tegen. Bovendien zijn we in Groningen als Inge van Calkar echt al een naam. Regionale artiesten worden behoorlijk gepromoot, de regionale radio draait ons veel en eens per twee weken ben ik tafeldame bij een programma van RTV-Noord. Dus wonen in Groningen heeft ook zo zijn voordelen.” En het nadeel dat veel optredens toch in het westen zijn? “Om het onszelf wat makkelijker te maken hebben we toch maar een busje gekocht. Dat bespaart reiskosten en een eigen bus is bovendien veel gezelliger. Een bus met in grote letters ‘Inge van Calkar’ op de zijkanten? Asjeblieft niet. Afschuwelijk lijkt me dat.”

Een titel als ‘van zangeres naar artiest’ vind ik eigenlijk veel beter bij me passen

Ik las ergens een eerder interview met je onder titel ‘van lief bloemenmeisje tot popvamp’. Dekt dat de lading een beetje?

Een klaterende lach vult de backstage ruimte van De Vorstin. “Dat lieve bloemenmeisje ben ik volgens mij nooit geweest. En een vamp al helemaal niet. Ik heb eerlijk gezegd een vreselijke hekel aan dat woord; het heeft iets gemaakts en dat past helemaal niet bij me. Een titel als ‘van zangeres naar artiest’ vind ik eigenlijk veel beter bij me passen. Die kant wil ik op. Een beetje richting waar Lakshmi op dit moment mee bezig is. En natuurlijk gewoon lekker muziek maken, samen met een stel toffe medemuzikanten.”

Weet je, ik ga steeds meer beseffen dat ik gitaarspelen eigenlijk helemaal niet leuk vind. Zelf liedjes in elkaar knutselen vind ik eindeloos veel leuker

Waar kwam die wens om te veranderen vandaan? Waarom die switch van singer-songwriter naar popartiest?

“Ik was dat hele singer-songwriter gedoe helemaal zat. Elke keer weer die kleine, lieve liedjes. Ik wilde meer de uitbundige kant van mezelf laten zien, in zowel mijn muziek als mijn optredens. Ik was bij een optreden van de band Moss en dacht ‘dat wil ik ook’. Met de band zo hard spelen dat het voor de bezoekers geen zin heeft om door de muziek heen te praten, simpelweg omdat het te luid is. Van akoestisch naar elektrisch. Daarnaast ben ik aan de slag gegaan met opnameapparatuur. Zelf liedjes maken, zelf met de productie van liedjes bezig zijn. Ik vind dat vreselijk leuk om te doen. Weet je, ik ga steeds meer beseffen dat ik gitaarspelen eigenlijk helemaal niet leuk vind. Zelf liedjes in elkaar knutselen vind ik eindeloos veel leuker”.

Die ommezwaai kwam en vervolgens heb je een compleet album in de prullenbak gemikt. Nooit spijt van gehad?

“Geen moment. Ik had het veel eerder moeten doen. Eerlijk gezegd voelde het als een bevrijding. Het album was in principe helemaal af toen de twijfel toesloeg. Stuk voor stuk verdwenen de liedjes in de prullenbak totdat er uiteindelijk niks meer overbleef. Te zacht, te lief, te weinig popmuziek. Tijd voor een nieuwe Inge, met een nieuwe band, met een nieuwe sound en dus ook met nieuwe liedjes. Uiteindelijk zijn er van dat weggegooide album twee liedjes overgebleven, die in een geheel ander jasje gestoken toch nog op het Reset album terecht zijn gekomen.”

Tijd voor een nieuwe Inge, met een nieuwe band, met een nieuwe sound en dus ook met nieuwe liedjes

Over je liedjes gesproken, wat is en typisch Inge van Calkar liedje? En heb bij het schrijven iets aan het feit dat je naast muzikant ook psycholoog bent?

“Dan denk ik vooral aan het tweede nummer van Reset, I Don’t Mind. Dat past naadloos bij de Inge van dit moment. Qua sound, qua inhoud. Beetje alternatief, beetje cynisch ook. Bovendien kun je er lekker op dansen en er zit een stevige bas in. Waar het over gaat? Over in een relatie zitten terwijl je eigenlijk alleen maar bij elkaar blijft omdat je bang bent alleen te zijn. Eigenlijk is het een ode aan een slechte relatie. Of het autobiografisch is? Het gaat (luid lachend en wijzend naar een van de bandleden) over hem. Nee hoor. Natuurlijk zit er iets van mezelf in, iets uit een eerdere relatie. Maar het thema heeft iets algemeens.”

Toen dacht ik: mijn haar is wit, m’n gitaar is wit, als ik dan ook nog witte kleding aantrek is het plaatje compleet

Bij de Inge van Calkar anno 2019 denk je aan een in het wit geklede zangeres. Wit is je handelsmerk. Waarom eigenlijk?

“Geen spannend verhaal, hoor. Na dat concert van Moss wist ik het zeker ‘ik koop een elektrische gitaar’ en dat werd uiteindelijk een witte Jazzmaster. Toen dacht ik: mijn haar is wit, m’n gitaar is wit, als ik dan ook nog witte kleding aantrek is het plaatje compleet. Wordt het toch iets bijzonders. En het werkt. Zowel voor mezelf als voor de buitenwereld.”

Inge van Calkar over vijf jaar. Waar sta je dan?

Roepend naar haar mede-bandleden achterin het zaaltje. “Waar staan we dan, jongen? Waar zijn we dan aan het rentenieren?” Om vervolgens zelf alvast een voorzet te doen. “Ik hoop dat we dan in elk geval een keer op Lowlands hebben gestaan.” Waarna de suggesties over de tafel vliegen. Serieus, zoals “Sziget, en dan natuurlijk op het hoofdpodium” en iets minder serieus “Een duo-opname met Jan Smit. Of met Wesley Sneijder.” Weer met beide benen op de grond geeft Inge aan dat ze in elk geval wat festivals zouden willen doen. “Maar weet je, ik vind het veel leuker om niet al te ver vooruit te kijken. Het gaat vooral om dit jaar. Naamsbekendheid verwerven, de radiojongens en meisjes interesseren in onze muziek, een plekje in het Nederlandse muzieklandschap veroveren. Daar gaan we voor. Vanavond Hilversum en Hengelo, morgen de rest van Nederland.”

ik vind het veel leuker om niet al te ver vooruit te kijken. Het gaat vooral om dit jaar

Snel afbreken, op naar Hengelo

Vanavond in Hilversum lukt dat veroveren moeiteloos (zie verslag). Inge en haar band – die band bestaat, behalve Inge zelf, uit Rudy Schuitema (toetsen), Frank Fiedler (basgitaar, Synth bas), Joost van der Beek (gitaar) en Alusein Rosier (drums) – spelen het complete album Reset. Het publiek geniet. ‘We want more’ klinkt het aan het eind van de set. Helaas, meer zit er vanavond in Hilversum niet in. Binnen het kwartier is alles afgebroken en in de bus geladen en vertrekt Inge van Calkar richting Twente. Op naar Hengelo, de volgende verovering.