Openhartig gesprek met Canadese singer-songwriter
‘Op zoek naar de balans tussen optimisme en realisme’
Afgelopen week was de Canadese singer songwriter Joshua Hyslop even in Nederland voor drie optredens ter promotie van zijn album ‘In Deepest Blue’ dat in oktober 2015 verscheen bij V2 Records. Voor ons een uitgelezen mogelijkheid om uitvoerig in gesprek te gaan met deze nieuwkomer op het terrein van mooie luisterliedjes. Een gesprek over zijn album(s) en inspiratiebronnen. Maar ook over de angsten van een soloartiest en de huidige situatie in de wereld. Op zoek naar een evenwicht tussen hoop en wanhoop en de balans tussen optimisme en realisme.
Het is even na 14.00 uur en akelig rustig in het Backstage Hotel aan de Leidsegracht in Amsterdam. Jazeker, Joshua Hyslop is ingecheckt. Maar waar hij zich op dit moment bevindt? Dan komt het verlossende telefoontje van zijn platenmaatschappij. De geplande sessie met Mokum TV wordt buiten opgenomen op de hoek Leidsegracht/Keizersgracht en daarna is er tijd voor het interview. Inderdaad staat een kleumende Joshua Hyslop zo’n 200 meter verderop aan de waterkant z’n liedjes te spelen terwijl een zwemmende fuut vrolijk verder vist en waterfietsende voorbijgangers applaudisseren. Dan is het Backstage Hotel toch meer geschikt voor een goed gesprek.
Je bent 28 jaar geleden geboren in Saskatoon en opgegroeid in Abottsford, Canada. Wanneer is bij jou het idee ontstaan voor een carrière in de muziek?
“Ik ontdekte de muziek toen ik een jaar of 15 was en samen met mijn ouders een jaar in Schotland zat. Ver weg van mijn vrienden, in een omgeving die ik niet kende en op een school waar ik ongelukkig was. Maar wel met een gitaar en dat werd mijn manier om te ontsnappen aan dat gevoel van eenzaamheid. Een jaar later gingen we gelukkig terug naar Canada, waar ik met een vriend mijn eerste bandje oprichtte: The Road Less Travelled. Daarbij kan je denken aan Simon & Garfunkel, maar dan op z’n Canadees. We namen voor 130 dollar in dertien uur een album op en verkochten dit aan schoolgenoten. Toen realiseerde ik me dat geld verdienen met muziek toch wel heel erg ‘cool’ was. En dat je er zelfs je boterham mee kunt verdienen.”
“Nummers gebaseerd op mooie dingen, maar ook op ellende.
Inclusief een bijna-dood ervaring na een woestijntrip.”
In 2012 verscheen je eerste volledige album, ‘Where The Mountain Meets The Valley’. Een verwijzing naar de plaats waar je opgroeide?
“Ja, ik groeide op tussen de heuvels en valleien. Kattenkwaad uithalen met mijn vrienden, rondzwerven in de natuur, mijn eerste vriendinnetje. Dat album is vooral gebaseerd op een verzameling jeugdherinneringen, op dingen die ik zelf meemaakte of zaken die om mij heen gebeurden. Niet alleen in Abbotsford, maar bijvoorbeeld ook tijdens een backpackerstrip van vier maanden door India en Zuid Oost Azië; eerst zes weken alleen, daarna met mijn vriendin (nu mijn vrouw) en twee vrienden. De mooie dingen, maar ook de ellende, inclusief een bijna-dood ervaring na een woestijntrip. Do Not Let Me Go, Time Alone en I Wish I Was zijn geschreven naar aanleiding van die reis.”
Sinds oktober 2015 ligt de opvolger in de winkel, ‘In Deepest Blue’. Opnieuw een verzameling herinneringen?
“Deels, want dat is nu eenmaal waar ik mijn inspiratie vandaan haal. Maar daarnaast is dit album ook geïnspireerd op mijn ervaringen tijdens een groot aantal huiskamerconcerten die ik vanaf 2012 heb gedaan. In een paar uur tijd worden mensen vrienden voor het leven. Je realiseert je bij dat soort gelegenheden dat niet iedereen en alles slecht is. De gastvrijheid en vriendelijkheid waarmee je wordt ontvangen, het feit dat mensen hun huis en hart opstellen voor een wildvreemde en je laten meedelen in alles, inclusief hun meest persoonlijke verhalen.”
Je reist alleen en treedt op in je eentje. Moeilijk?
“Moeilijk is nog zachtjes uitgedrukt. Voor alle optredens ben ik bloednerveus en op het moment dat ik het podium op loop giert de angst door mijn keel. Het voelt alsof het iemand anders is die daar staat te praten en te zingen.”
Hoe ga je daar mee om?
“Ik sluit mijn ogen en doe net of ik alleen voor mijzelf of voor mijn vrouw zing. Maar als het optreden er eenmaal op zit, is er een euphorisch gevoel dat onbeschrijfelijk is. Dan realiseer ik me dat ik dat voor niets zou willen ruilen. Dit is wat ik kan, dit is waar ik goed in ben. Nee, het vak van bankier zou niks voor mij zijn.”
Bij de introductie van je nieuwe album heb je aangegeven dat mensen het album eigenlijk in zijn geheel moeten beluisteren. Waarom?
“Weet je, wat dat betreft ben ik misschien verschrikkelijk ouderwets, maar ik weiger een album te maken met een paar (potentiële) hits en daarnaast een aantal ‘fillers’. Elk liedje is mij even dierbaar en als het goed is herkennen mensen dat. Of de liedjes samen een verhaal vertellen? Strikt genomen niet. De gemeenschappelijke deler is dat ze allemaal gebaseerd zijn op mijn ervaringen, vaak zo ‘vertaald’ dat zij universeel herkenbaar zijn. Met ‘In Deepest Blue’ wil ik eigenlijk zeggen: ‘It does not matter what you hope for, as long as hope is still alive’.”
“Ik zou mijzelf inderdaad geen optimist willen noemen.
Het etiket ‘realist’ past beter bij me dan ‘pessimist’
De liedjes die je maakt worden wel omschreven als donkere boodschappen verpakt in een optimistisch geluid. Klopt dat?
“Die donkerte, die zwaarte zit zeker in me. Ik zou mijzelf inderdaad geen optimist willen noemen, eerder een realist. Het etiket ‘realist’ past (vind ikzelf) beter bij me dan het woord ‘pessimist’ dat mijn vrouw zou gebruiken. Maar er zijn dagen dat ik alle hoop dreig te verliezen, terwijl ik me tegelijkertijd realiseer dat er ook heel veel moois is om voor te leven en te vechten. Zoals ik in Come Away probeer te verwoorden: ‘It’s a long way back from hope to the hopeless, I will leave this all behind / And in that ebb and flow of pity to patience, I will let your heart be my guide‘. Die zonnestralen (dat licht aan het eind van de tunnel) zitten misschien in de melodie. Maar mijn teksten zijn inderdaad vaak droevig en zwaar. Misschien pieker ik gewoon te veel.”
Ooit had je de droom astronaut te worden. Waar droom je nu van? Wat kunnen we de komende jaren van Joshua Hyslop verwachten?
“Haha, ja dat was in mijn jongensjaren. In je eentje nieuwe werelden ontdekken. Tot ik mij realiseerde dat wiskunde in je vakkenpakket absoluut noodzakelijk is om astronaut te worden. Dat viel dus af. Laat mij maar gewoon de persoon blijven die ik ben. Misschien stapje voor stapje een stukje hoger op de succesladder, maar dan wel zonder al te veel concessies te hoeven doen aan wat voor mij belangrijk is.”
En de huisconcerten?
“Die wil ik absoluut blijven doen. Verder ga ik werken aan een nieuw album – in de afgelopen weken heb ik al twee nieuwe nummers opgenomen – die ik begin 2017 uit hoop te brengen. En in het najaar hopelijk weer richting Europa voor wellicht een meer uitgebreide tournee.”
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
