Openhartig gesprek met Amerikaanse soulzanger 
Op tweede pinksterdag staat soulzanger Lee Fields met zijn begeleidingsband The Expressions op het podium van Ribs & Blues in Raalte. Op deze afsluitende dag is Lee Fields & The Expressions één van de hoofdacts van het festival. Na afloop van dit optreden heb ik backstage een lang en prettig gesprek met Lee Fields over zijn nieuwe album, befaamde record labels, soulmuziek, onze (naar blijkt gezamenlijke) held OV Wright, The Black Keys, zijn begeleidingsband The Expressions, house muziek en meer.
Allereerst wil ik je bedanken voor je muziek en je geweldige optreden. Hoe vond je het zelf? Hoe vond je het om op te treden op het Ribs & Blues festival?
“Thanks. Ik vond het te gek. Ik treed niet alleen graag op voor de mensen, ik benader ieder optreden met het idee dat dit mijn beste optreden tot nu toe moet worden. Ik wil mijzelf met iedere show verbeteren en het beste geven. Met die gedachte stap ik iedere keer weer op het podium. Dit is een bijzonder festival met een gevarieerd aanbod en vriendelijke mensen. Het publiek was ook geweldig. Ik heb er van genoten en vind het fijn op het Ribs & Bluesfestival gespeeld te hebben.”
Is dat met de show van vanmiddag ook gelukt? Jezelf te verbeteren, bedoel ik.
“Dat is verder aan de mensen, aan het publiek om dit te bepalen. Voor mij is het op die manier benaderen van ieder optreden een doel op zich. Ik geef me helemaal en het is vervolgens aan het publiek om hier over te oordelen. Wat dat betreft ben ik bescheiden.”
Toen ik vorig jaar één van je optredens bijwoonde zaten er nog twee vrouwelijke backing-vocalisten in de band. Zij waren er nu niet bij. Hoe zit dat?
“De vrouwelijke vocalisten die je bedoelt, touren nu zelf en maken platen onder de naam Lady. Het klopt dat zij eerst deel uit maakten van mijn band maar werken nu aan een eigen carrière. Ze zijn echt goed, je zou hun album eens moeten checken. Op dit moment werken ze zelfs al aan een tweede album dat binnenkort uitkomt.”
Brengen zij hun platen uit op hetzelfde label waar jij ook op zit? En heb je een bijdrage geleverd aan hun album?
“Ja, zij zijn ook ondergebracht bij Truth & Soul Records en brengen hun platen ook uit op dit label. Ik heb overigens geen bijdrage geleverd aan het eerste album en ook niet aan het nieuwe, nog te verschijnen album.”
“Met Emma Jean wilde ik het beste album tot nu toe maken
Ter ere van mijn moeder”
Met ‘Emma Jean’ heb je net een nieuw album uitgebracht. Wat kan je ons hier over vertellen?
“Met ‘Emma Jean’ wilde ik het beste album tot nu toe maken. Ik benader ieder nieuw album op dezelfde manier als mijn optredens en ga er helemaal voor om hier het beste album van te maken. Een nieuwe plaat komt pas tot stand als we genoeg nummers hebben die we zelf echt goed vinden en waar we een goed gevoel bij hebben. Op het moment dat het goed voelde, zijn we de studio ingedoken en gaan opnemen. Alleen hadden we toen nog geen titel waarop Leon Michels mij vroeg wat mij persoonlijk het diepst raakt en het meest aan mijn hart ligt. Het enige waar ik toen aan kon denken waren mijn ouders.”
Dus ‘Emma Jean’ is vernoemd naar je moeder?
“Jazeker! Dit album is in nagedachtenis van mijn moeder. Ik koos voor mijn moeder omdat zij als eerste overleed. Mijn vader is veel langer bij ons geweest. Toen bij hem kanker werd geconstateerd heeft hij daarna nog een flink aantal jaren geleefd. Maar in het geval van mijn moeder was het allemaal zo plotseling, zo snel. Mijn moeder overleed binnen vijf dagen. Tot dat moment had ik daar nog nooit over nagedacht en wist absoluut niet wat je in zo’n geval kan verwachten. Bovendien denk je altijd, dit gebeurt mij niet, dit gebeurt bij andere mensen. De dood van mijn moeder heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt en diepe sporen nagelaten. Maar ik weet zeker dat ze dit geweldig zou hebben gevonden. Mijn moeder was zelf een gospelzangeres. Met het album te vernoemen naar mijn moeder Emma Jean wil ik haar eren. En echt waar, iedere keer als ik haar naam uitspreek, op het podium of waar dan ook, voel ik haar aanwezigheid. En voel en ervaar ik haar weerklank.”
Hoe zit het met de nummers op ‘Emma Jean’? Zijn het allemaal eigen songs?
“Nee, Magnolia is een prachtig nummer van JJ Cale. En Paralyzed is geschreven door Dan Auerbach van The Black Keys. In The Woods is een nummer van Leon Russel waarop je backing-vocals hoort van Dan Auerbach. Toen ik voor het eerst hoorde dat Dan mee wilde werken en een bijdrage wou leveren aan het nieuwe album was ik aangenaam verrast en zo opgetogen dat ik meteen naar de studio wilde rennen. Hij is echt geweldig en een muzikaal genie. Maar het is ook een vriendelijk, sociaal en oprecht mens. Ik ben er zeker van dat zijn succes met The Black Keys en een aantal van zijn andere projecten mede gebaseerd is op zijn persoonlijkheid en oprechtheid.”
Ik ben zelf opgegroeid met soulmuziek via mijn moeder. Zij hield van de authentieke soul. Als kleine jongen al luisterde ik veel naar soulmuziek uitgebracht op labels als Hi Records, Stax en Atlantic. En naar soulartiesten als Otis Redding, Aretha Franklin, Wilson Pickett, Solomon Burke, OV Wright en vele anderen. Naar mijn mening is soulmuziek min of meer in te delen in twee stromingen, namelijk de meer diepe en ruwe soul op labels als Hi Records en Stax. En de meer zoete soul in de hoek van de Motown-sound, het befaamde label van Berry Gordy. Hoe zie jij dit?
“Daar heb je voor een groot deel gelijk in. Stax, Hi Records en nog een aantal labels waren dieper en ruwer. Motown is inderdaad zoeter. Maar ik hou van allebei. Of beter gezegd, ik hou van het beste van allebei.”
“Ik kan rauw en zoet zijn. Maar keer altijd terug naar mijn basis
En dat is de rauwe soul”
Als je het zo benaderd ben ik absoluut meer van de diepe en ruwe soul. En ik denk dat jij ook meer van dit type soul bent. Zeker als ik kijk naar je stemgebruik en het gebruik van blazers in jouw muziek. Op het Motown label wordt veel meer gebruik gemaakt van keyboards en strijkers. Dat is volgens mij ook een aanwijsbaar onderscheid. Bij de diepe en ruwe soul wordt veel meer gebruik gemaakt van blazers. En dat doe jij ook.
“Zoals ik al zei hou ik van het beste van allebei. Dus ik kan het ook beide gebruiken. Ik kan diep en rauw zijn, maar ook zoet. Maar ‘aan het eind van het liedje’ verkeer ik uiteindelijk altijd aan de diepe en rauwe kant. En daarmee keer ik altijd terug naar mijn basis. Want dat is wat ik ben.”
Ik heb begrepen dat je ooit getoured of opgetreden hebt met mijn favoriete soulzanger en persoonlijke held OV Wright.
“Ja dat was helemaal te gek. Ik mocht een show van OV Wright in North-Carolina openen en zong voordat hij het podium op kwam. Ik denk dat ik toen een jaar of vijftien was. Dus dat moet ergens midden jaren ’60 zijn geweest. En je moet je voorstellen dat OV Wright mijn grote held en idool is. Ik ben dan ook zo dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gehad om hem te ontmoeten en met hem op hetzelfde podium heb gestaan. Hij is echt geweldig. Zoals in Eight Men, Four Women bijvoorbeeld. Ken je dat? Dat is een fantastisch nummer van hem. Man, ik zeg het je, OV is echt mijn idool!”
“Ik heb mijn grote soul held en idool OV Wright ontmoet.
Ik waande mij als een kind in een snoepwinkel”
Hoe kwam dit destijds tot stand? En heb je ook gesproken met de in 1980 overleden OV Wright?
“Een gitarist uit mijn band speelde ook in de band die tijdens die show OV Wright begeleidde. Mij werd toen de mogelijkheid geboden voor hem te openen, en dat was echt geweldig.”
Heb je hem ook ontmoet en gesproken?
“Jazeker, ik heb ‘m ook ontmoet en ik kan je vertellen dat ik bloednerveus was. Een ontmoeting en praten met OV Wright, mijn grote idool. Ik keek ontzettend tegen die man op. Ik was als een kind in een snoepwinkel.”
Op wat voor label bracht OV Wright zijn platen eigenlijk uit?
“Op het label Black Beat Records.”
Laten we het eens hebben over je geweldige begeleidingsband The Expressions. Is dit je vaste begeleidingsband?
“Het zijn inderdaad een stel geweldige en professionele muzikanten. Ik wou deze gasten al zo lang als mijn band, maar moest hier uiteindelijk veertien jaar op wachten. Het heeft even geduurd. Maar God zei me dat het goed zou komen, en dat ik uiteindelijk mijn gewilde band zou krijgen. Ik moest alleen geduld opbrengen en geloof houden. Maar nu overtreft het zelfs mijn stoutste verwachtingen. Geloof heeft mij dan ook gebracht waar ik nu ben. Godzijdank is dit nu mijn band. Ik kan ’s morgens wakker worden en denken; God, u bent echt heel goed voor mij geweest.”
Wie zijn The Expressions? De meesten zijn nog relatief jong maar dat zij op deze manier old school soul spelen, heeft mij aangenaam verrast. Het is fijn te weten dat ook deze generatie van authentieke soul houdt en deze muziek voortzet.
“Leon, Toby and Nick zijn de basisleden van The Expressions. Leon Michels is er vandaag overigens niet bij. Hij moest productiewerk doen in New York. Maar Nick en Toby zijn er wel. Voordat zij The Expressions formeerden zaten zij in een band genaamd The Dap Kings en daarvoor in The Soul Providers. In 2004 richtte Leon Michels en Jeff Silverman in Brooklyn het label en productiehuis Thruth And Soul Records op. Toen werd ook de huisband The Expressions geformeerd.”
“Hebben zij ook niet samengewerkt met Amy Whinehouse?
“Een paar leden van The Expressions hebben inderdaad samengewerkt met Amy Whinehouse. Dit was in een project met Cable One. Leon en Nick hebben daar aan mee gewerkt. En onze trompettist Dave Guy zit nu bij de beroemde Tonight Show van Jimmy Fallon.”
“Als men beweert dat ik eerst meer een funkzanger was, vind ik dat oke.
Maar ik ben wel degelijk een soulzanger”
Er wordt van jou wel gezegd dat je bent begonnen als een funk-artiest en funkzanger. Je werd ook wel vergeleken met James Brown, vandaar je bijnaam ‘Little JB’. Later ben je meer richting soul gegaan. Hoe zit dat?
“Nou, dat is meer wat de mensen er van maken, of hoe ze je willen labelen. Als de mensen beweren dat ik eerst meer een funkzanger was, vind ik dat oké. Maar ik ben wel degelijk een soulzanger. Dat was ik, dat ben ik, en dat zal ik altijd zijn.”
Vorig jaar was ik bij een optreden van jou samen met soulzanger Charles Bradley. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
“Charles is zo’n twee jaar geleden begonnen met touren en vorig jaar heb ik hem nog meegenomen op tournee. Hij is ondergebracht bij Daptone Records en via dat label heb ik hem ook ontmoet. Truth & Soul Records werkt nauw samen met Daptone Records. We zijn eigenlijk een grote familie.”
Ik zag dat Charles Bradley en Sharon Jones and The Dap Kings op het komende North Sea Jazz Festival in Rotterdam staan. Heb jij ooit op dit festival gespeeld?
“Ja, twee jaar geleden stond ik op het North Sea Jazz Festival.”
Om eerlijk te zijn had ik nog niet echt van jou of je muziek gehoord totdat ik een geweldige zanger hoorde op een aantal house-tracks van producer Martin Solveig. Zoals Jealousy en I’m A Good Man. Ik weet nog dat ik toen dacht; wow, wat een fantastische zanger met een echt soulgeluid. Wie is dat? Ik ben dit toen meteen gaan checken en kwam tot de ontdekking dat jij de zanger was op deze tracks. Dit is nogal wat anders. Ik bedoel housemuziek. Hoe zit dit?
“Man, dat vond ik echt geweldig om te doen. Ik kende zijn naam en muziek wel al. Martin zocht op een gegeven moment contact met mij en vroeg of ik geïnteresseerd was in een samenwerking. Uiteindelijk heb ik Martin ontmoet in Miami. Vervolgens hebben we een aantal tracks opgenomen waaronder Jealousy en I’m A Good Man. Ik vind zelf dat het combineren van muziekstromingen iets moois kan opleveren, en zich zelfs kan overstijgen. Ik sta open voor alles en ben op dat gebied nieuwsgierig. En alert. Onlangs hebben we de mogelijkheid besproken om weer tot een samenwerking te komen.”
Als één van de bandleden naar ons toekomt en aangeeft dat de bus die Fields en de band naar een volgend optreden brengt zo vertrekt, moeten we dit boeiende gesprek helaas beëindigen en bedank ik hem nogmaals voor zijn muziek, vriendelijkheid en de geboden mogelijkheid met hem te spreken. Maar ik heb het gevoel dat, als we daar de tijd voor hadden gehad, we nog uren door hadden kunnen praten.
Tekst: Rick Warner || Foto’s: Henk Beenen
