Interview Juneville

In gesprek met de Nijmeegse band Juneville

Vrijdag 15 september, de presentatie van o.a. nieuwe tracks van het aankomende album van Juneville in het Arnhemse poppodium Luxor Live. De zeskoppige band Juneville bestaat uit Pieter Nabbe (vocals), Gert-Jan Brust (bas), Thomas Calis(drums), Pieter Klaassen(leadgitaar), Bart Spiering(slaggitaar/backing vocals) en Thomas Dessing(toetsen/backing vocals).

In navolging van het in 2016 uitgebrachte album ‘In the Garden’ wordt het publiek vanavond uitgenodigd zich te laten fêteren en deelgenoot te zijn van de proeverij van nieuwe tracks van het aankomende album van Juneville.

Standvastige en veelbelovende nieuwe set van aankomend album

Vanavond ben ik in gesprek met Pieter Nabbe en Thomas Dessing bij het Arnhemse poppodium Luxor Live. Benaderd door ZEAL Online, booking en promotie agent voor o.a Juneville, is mijn muziekliefhebbend alter ego geprikkeld en wil ik op verkenningstocht. Na de soundcheck wordt de innerlijke mens tevredengesteld met een goedverzorgde maaltijd die je wel kan overlaten aan de Luxor catering. Gezien de drukte die dag bij Luxor Live, (Sass Jordan speelt in de benedenzaal), klim ik met Pieter Nabbe en Thomas Dessing naar het torentje annex kleedkamer van Luxor Live.

Wie denkt Juneville wel dat hij is?

Pieter Nabbe, docent Nederlands/literatuur en grondlegger van de Nijmeegse band Juneville. Nee, Pieter staat niet gelijk aan Juneville maar heeft wel op latere leeftijd de kracht van muziek mogen ontdekken. De dood van een vriend inspireerde hem tot een ode. In 2013 resulteerde deze inspiratie in de geboorte van Take a Ride, een prachtige ode. Nul ervaring in en met muziek, maar met passie en talent is in 2014 de release van de in eigen beheer opgenomen EP ‘Take a Ride’ een feit. Dit talent is niet onopgemerkt gebleven en heeft geleid tot Juneville in zijn huidige setting. In 2016 lanceert de band het volwaardig album ‘In the Garden’, een plaat die door de media meer dan positief werd omarmd.

Waar is het avontuur ontsprongen Pieter?

“Op een terrasje raak ik met iemand aan de praat en we hebben het ronduit over muziek en met name Take A Ride breng ik ter sprake. De persoon in kwestie was dusdanig geïnteresseerd en uitte haar enthousiasme met “dat wil ik zeker wel eens horen”. Dus, de sample maar even afleveren op het huisadres dat in een vakantiemodus was achtergelaten, afwachten dus. Na de vakantie word ik benaderd en wat blijkt … mijn terrasgenoot van weleer bleek een directe link te hebben met het Arnhemse Kroese Records. Misschien moest het wel zo zijn.”

En dan ontstaat Juneville?

“Ja, met wat vrienden speelde ik al in een band maar ik was op zoek naar een band met serieuze ambities. Zo ben ik via een gemeenschappelijke vriend in contact gekomen met Thomas Dessing (toetsen), reeds bepakt met een rugzak vol ervaring. En zo gaat het balletje rollen, twee jaar later heb ik een vaste band waarmee we in 2016 in Doornroosje ‘In The Garden’ mochten onthullen en presenteren.“

‘Op basis van onze muziek en kwaliteit mogen touren in het clubcircuit, daar staan we voor’

Juneville is een zes-mansformatie. Is dit een bewuste keuze?

“Inderdaad een bewuste keuze. Een setting met dubbele gitaar geeft meer warmte en niet te vergeten de toetsen die de sferen kunnen weergeven zoals wij voor ogen hebben. Dus een authentieke vier-mans formatie met gitaar, zang, drum en bas, nu met een upgrade naar een zes-mans formatie.”

De muziek, teksten en inspiratiebronnen. Geef mij eens een beeld?

“Ik laat mij vooral inspireren door poëtische teksten; een pakkende lijn uit een mooi boek, alledaagse zaken uit het leven gegrepen of als ik gewoon zit te dromen. Zo heeft ‘In the Garden’ een romantische americana-pop-achtige, emotionele gloed. Maar de nieuwe nummers hebben wel een meer uitgesproken karakter.”

Wie zet de muzikale lijnen uit, vraag ik aan Thomas Dessing?

“Ik stuur en zet de contouren uit die passen bij het tekstuele, maar hier bestaat geen dictatuur, we maken met ons allen het eindresultaat. De band is eensgezind en de neuzen staan dezelfde kant op. Daar waar wij nu staan is er ruimte om stelling te nemen, geen compromis, 100% eindresultaat. Neem het nieuwe nummer Black Snake, wat een meer extravert signaal afgeeft.”

Zijn er grote ambities en hoe wil jullie je presenteren en/of onderscheiden?

“Uiteraard! Vooralsnog het uitbrengen van de nieuwe EP die wij in 2018 hopen te lanceren en waar wij vanavond meerdere nummers van laten horen. We zullen ons richten op het spelen in de ‘kleinere’ concertzalen, en niet alleen regionaal. Kwaliteit zal de rode draad zijn om ons verder te profileren in de clubscene met zalen als Doornroosje, Luxor Live en soortgelijke podia. Maar overige exposure zoals Radio-Gelderland of landelijke radio is uiteraard ook welkom.”

Waar ga ik Juneville verder zien?

“Zoals genoemd de kleinere zalen, maar voor de grotere lopen we zeker niet weg. In Nederland hebben we een groot scala en variëteit aan festivals, neem Valkhof, Hoogte 80, Breda Barst, daar kunnen wij ons ook goed in vinden”

Pieter, wat zijn jouw persoonlijke muzikale voorkeuren?

“Neem bijvoorbeeld Erik de Jong (Spinvis), ijzersterke teksten, dat inspireert. Muzikaal de Amerikaanse alt-rock-folk-country band Wilco en zeker niet te vergeten Richard Hawley, Britpop-artiest uit het Verenigd Koninkrijk.”

Je hebt een typisch stemgeluid, word er wel eens een vergelijk gemaakt?

Een lichte opwinding ontstaat bij de overige bandleden die in de kleine kleedkamer zijn aangeschoven na het veroveren van een koud biertje… “de associatie met Chris Rea is wel duidelijk en vaak genoemd, Barry Hay past ook wel in het rijtje”

Ik moet het gesprek beëindigen ondanks de overige prangende vragen, maar de tijd is op en we vervoegen ons naar de intieme, goedgevulde, kleine zaal van Luxor Live. Een mooi beeld willen krijgen van Juneville, met die bagage gaan we van start. Daddy en Zoë staan o.a genoteerd voor de aftrap. Nummers die meteen onderwerpen als verdriet en verlies beschrijven, het publiek voelt het en een ieder (her) beleeft zijn eigen emotie. Met een uiting van een voor een ieder herkenbaar ‘verlangen’ van Going Home laveert Juneville naar de presentatie van een set nieuwe nummers, onderdeel van het aankomend nieuwe album.

Een vijftal nieuwe tracks komen aan bod waaronder, Why Did We Go Wrong, Summers Day, Heaven is Too Far Away, Better Times, en Black Snake. Twee daarvan wil ik met name noemen en beschrijven omdat Juneville met deze nummers heel veel diversiteit en flexibiliteit toont zonder hun eigen identiteit te verliezen. Summers Day, klein en ingetogen, warme pianoklanken en fragiele vocals als een kloon van Chris Rea en Damian Rice maar bovenal veel diepgang en dito tekst, een prachtige melodieuze ballad.

Wat mij vooral bij de kladden greep was Black Snake waarmee mijns inziens de afslag wordt genomen naar het extraverte en we een inkijkje krijgen in het nieuwe album. Een zwarte slang, als uit de Texaanse woestijn ontsnapt. Rauwe swamp blues met een fluwelen rand en catchy bass-pumps. Ongelofelijk mooi in opbouw, zo anders en toch zo Juneville. Tenslotte sluiten we af met waar het allemaal mee begon, Take a Ride, sentiment en diepe betekenis: ‘I didn’t know how much I cared, how my heart turned into stone’,… maar ons hart is geopend en sluit ik af met mijn conclusie.

Juneville (het recept): Een met honing gebalsemde en licht gerookte whisky doordrenkte stem. Een strakke ritmesectie en dito baslijnen/drumbeats, afgeremd met zachte balsem van de toetsen en melodieuze gitaar klanken. Krachtige zuivere vocalen, energie en beleving en tekstuele diepgang. Een snufje alt-rock-pop-country-americana-romanticana in een met goud omrande cocktailbeker gemêleerd en uitgeserveerd aan het publiek,.. en van harte in ontvangst genomen.