Mike Donkers keert terug naar oude liefde
Met ruim twintig jaar ervaring mag je spreken van een aardige staat van dienst. In de vaderlandse bluesscene is de band Mike & The Mellotones dan ook een begrip. Maar ook in het buitenland zijn ze een graag geziene gast. Met name in Duitsland en Engeland treedt de band met enige regelmaat op. Afgelopen jaar brachten zij hun zesde album uit, getiteld 1+1=3. Onlangs speelden Mike & The Mellotones nog op Cultureel Terras De Kaaij in Nijmegen.
Daags na dit optreden tref ik founder en frontman Mike Donkers op dit zelfde terras onderaan de Waalbrug. Op zoek naar een geschikte locatie komen we uiteindelijk terecht op het in de Waalhaven gelegen – en voor even als theaterlocatie dienstdoende – gastenschip De Orca. Op het voordek van dit schip heb ik een uitgebreid gesprek met Donkers over het verleden, de blues, zijn muzikale helden en de toekomst.
Mike Donkers is voor wat betreft gitaarspelen een laatbloeier. Hoewel hij van kleins af aan gek was van de gitaar en zijn ouders meermaals trachtte over te halen er een voor hem te kopen, begon hij pas op 18-jarige leeftijd met gitaar spelen. Zoals vaker het geval was het aanvankelijk ploeteren en stond hij meermaals op het punt er de brui aan te geven.
Waar komt jouw fascinatie voor de gitaar vandaan?
“Ik ben altijd enorm gefascineerd geweest door de gitaar. Als kleine jongen droomde ik er van gitaar te spelen en te zingen. Dit begon al bij mijn eerste kennismaking met de muziek van Elvis. En je moet je voorstellen dat ik tien jaar oud was toen hij overleed. Ook bij de muziek van Elvis lette ik al in het bijzonder op het spel van Scotty Moore, de gitarist in zijn band. In het begin luisterde ik veel naar oude rock & roll maar later had ik dit ook bij de muziek van Eric Clapton, John Mayall & The Bluesbreakers en de broertjes Jimmy en Stevie Ray Vaughan. Naar welke band ik ook luisterde, mijn focus lag altijd op de gitaar. Niet veel later maakte ik voor het eerst kennis met zwarte blues toen ik ergens in een interview las dat het nummer Hideaway van John Mayall en Eric Clapton origineel van Freddy King is. Vanaf dat moment ben ik mij in de originele blues gaan verdiepen.”
Op welk moment ben je met een bandje begonnen?
“Op mijn 18e had ik eindelijk mijn eerste gitaar en vanaf dat moment was het oefenen en nog eens oefenen. Ik ben een absolute autodidact dus het kwam neer op goed luisteren naar anderen en dit proberen na te spelen. En van meet af aan wilde ik ook zingen. Na een paar jaar begon ik samen met mijn broer een eerste bandje. Met dit bandje – The Keystone Cops – speelden we nog veelal oude rock. Maar toen kreeg ik via vrienden een LP in handen van The Fabulous Thunderbirds – met onder andere Jimmy Vaughan op gitaar – en later het album Texas Flood van Stevie Ray Vaughan met het nummer Pride & Joy. Dit was voor mij de absolute ommekeer; dit wilde ik ook! Eigenlijk hebben de broertjes Vaughan mij de definitieve aanzet gegeven tot het spelen van de blues. Toen ben ik met Jules van Brakel (bas) en Guido Willemsen (drums) mijn eigen bandje begonnen. Dat was het begin van Mike & The Mellotones.”
Jullie treden veel op in binnen- en buitenland. Zijn jullie een echte live-band?
“Dat is wel wat we heel graag doen. Lekker spelen voor een live-publiek. We treden zoveel mogelijk op. In eigen land maar met name ook in Duitsland en Engeland. Internationaal hebben we zelfs meer succes. In het verleden hebben we al samengewerkt met mensen als Monster Mike Welsh en één van mijn gitaarhelden, de Texaan Mark Morgan. Maar ook met de inmiddels overleden mondharmonicaspeler Gary Primich en Enrico Crivellaro, voor mij een van de beste – en helaas miskende – Europese gitaristen die overigens ook een bijdrage heeft geleverd aan ons laatste album.”
Live weet je in sommige nummers het unieke gitaargeluid van Stevie Ray Vaughan verdomd goed te benaderen. Hoe doe je dit?
“Stevie Ray Vaughan is absoluut één van mijn helden. Eigenlijk is het niet eens zo’n technisch verhaal, maar meer een kwestie van hard werken. Je moet sowieso een Stratocaster hebben met dikke snaren en hoge actie die rechtstreeks in een Fender-versterker gaat die met standje 5 á 6 tegen de vervorming aanzit. Verder is het vooral een kwestie van de juiste energie en hard werken.”
Vorig jaar brachten jullie het album 1+1=3 uit. Vanwaar deze titel?
“Deze titel is niet voor niets tot stand gekomen. Voor mij betekent het dat een echt goede relatie – in welke vorm dan ook – meer is dan de som der delen. Daar ben ik met vallen en opstaan achter gekomen. Ik prijs mij gelukkig dat ik een dergelijke relatie met iemand heb. Ik ben al achttien jaar samen met mijn vriendin. Door mijn relatie met haar ben ik tot die slotsom gekomen. Vandaar 1+1=3.”
Kun je wat meer vertellen over de totstandkoming van dit album?
“Voor dit album zijn we de Edgetip Studio in Arnhem ingedoken. En ik weet dat veel bands en artiesten dit beweren maar voor mij is dit echt het beste en meest volwassen album wat wij tot nu toe gemaakt hebben. Zowel qua opnamen als qua mix. En met 1+1=3 keren we na jaren weer terug naar de basis; de blues. Na Wild Live Action (2002) is dit weer een echte blues-plaat geworden. Soms moet je even afstand nemen om later weer terug te keren naar een oude liefde. Back to the blues dus. Dit album hebben we eigenlijk in no time opgenomen. Aanvankelijk was er nog geen materiaal maar wel al een opname-datum. Samen met drummer Lorenzo Hardijzer heb ik in een paar weken alle nummers geschreven en gecomponeerd. Voor ons geldt dat als er sprake is van druk, wij het best presteren. Dan ontstaat er een bepaalde flow en geldt voor ons het creatieve principe: “onder druk wordt alles vloeibaar.” Uiteindelijk hebben we met Erwin ‘Lefty Zennings’ van Gestel op bas en een aantal gastmuzikanten – waaronder Enrico Crivellaro op gitaar – het album opgenomen.”
Hoe zie je de toekomst van Mike & The Mellotones?
“Kort na het laatste album is Erwin uit de band gestapt. Na zijn vertrek hebben we een nieuwe bassist gevonden in de persoon van Ray Oostenrijk. En ik ga er vanuit dat hij ’n blijvertje is. Met z’n drieën zijn we Mike & The Mellotones en spelen we weer onvervalste blues. Onze ambitie is gewoon goed werk af te leveren en professioneel te spelen. Met de nadruk op veel spelen! “
Foto’s: Eduard Bakker en Henk Beenen
