Robin Borneman – een innovatieve dromenvanger.
De man die uitverkochte stadions in Amerika bezweert met zijn rauwe stem heeft echter ook een heel diepzinnige, gevoelige, ja zelfs filosofische kant. Donkere roots, blues, folk, country en filmische muziek passen in zijn bandbreedte. Het pad van Robin Borneman krijgt meer en meer gestalte. Geïntrigeerd en onder de indruk van zijn talenten en muzikale ‘verhaal’ spreek ik met Robin over zijn visie, dromen en doelen.
In de aanloop naar het optreden in de Stevenskerk (maandag 16 juli), spreken we af en ontmoeten wij elkaar in het Centraal station Nijmegen. Daar waar Robin in Amerika veelal direct op straat herkend wordt lopen we nu ongestoord naar een lokaal cafeetje. Het kan gek lopen, via een YouTube filmpje onderdeel worden van de Trans-Siberian Orchestra (TSO) -een 20-koppig rock-orkest uit de Verenigde Staten en één van de meest succesvolle muziekproducties ooit-, naar inmiddels de bijna voltooing van zijn Folklore trilogie is ons eigen land.
In gesprek met Robin Borneman
Met de zon volop aanwezig op het terras van café de Plak besluiten we hier met een passend biertje te genieten van de zomerse temperaturen en te praten over het verleden, het heden, de toekomst, de persoon Robin en de muzikant Robin.
Er is al veel gesproken en geschreven over de Trans Siberian Orchestra, wat vind jij ervan dat elk medium daar aan refereert?
“Helemaal niet erg en zeker niet gek, het is tenslotte ook een super bijzonder verhaal wat mijn leven 180 graden heeft doen draaien. Ik zou nu ook niet de muzikant zijn als ik dat gemist zou hebben. Toen en nu is onlosmakelijk met elkaar verbonden hoewel de muziek die ik nu maak niet met elkaar te vergelijken is.”
Nu TSO toch ter sprake komt, waar kan je dit mee vergelijken en wat is jouw rol geweest binnen deze productie?
“Het beste antwoord is dat je het nergens mee kan vergelijken, het staat op zich. Misschien een vergelijking met de symfonische metal band Savatage waaruit het is ontstaan maar TSO is uniek op zich, een rockmusical met ‘spoken words’, visuals, vuur, lasers en een narrator die het verhaal vertelt. Mijn rol bestaat uit meerdere solo momenten afwisselend met mijn rol in de backing vocals. Al met al sta ik de helft van een show op het podium.”
Wat heeft TSO jou uiteindelijk gebracht in waar jij nu staat?
“Ik realiseerde mij dat alle dromen die ik had ook zomaar doelen konden zijn. TSO heeft mij geleerd dat alles mogelijk is. Zo stond ik in drie maanden tijd ineens op het grootste podium met de top van de muzikanten ter wereld en daarmee ook nog eens twee maanden op tour. Alles is mogelijk, van je stoel af komen en de wil hebben om je doelen na te streven, dat neem ik mee. Een beetje geluk heb ik ook gehad en dat neem ik ook niet voor lief. Een paar jaar na mijn contract kwam ook pas het besef waarin ik terecht ben gekomen en wat mij dat heeft gebracht.”
Je staat met beide voeten op de grond maar is het contrast in de bekendheid niet enorm groot?
“Zo kan het voorkomen dat je met TSO als afsluiter voor honderdduizend man staat te spelen op Wacken Open Air en ik de volgende dag aankom op Schiphol en besef dat mijn ouders op vakantie zijn en dus de trein richting huis moet nemen. De koelkast zal dan vast ook schreeuwen om inhoud en dan sta je ruim twaalf uur later, van honderdduizend man bij Wacken Open Air, als tweede in de rij bij kassa drie van de plaatselijke Emté uiteindelijk de boodschappen af te rekenen…. best wel een bizar contrast.”
“Volgens mijn leraren was ik altijd engelachtig lief waarop mijn ouders op een ouderavond vroegen over welke Robin Borneman het ging?”
Je lijkt mij een persoon die de anonimiteit prettig vindt, zie ik ook een soort van bescheidenheid?
“Ja!….maar…, ik zou ook wel beroemd willen zijn. Ik zou daar wel mee om kunnen gaan omdat ik goed kan relativeren en wat is nou roem? Roem is niets, net als virtueel geld wat feitelijk ook niet bestaat. Beroemdheid is voor mij vooral meer mensen kunnen bereiken en roem is uiteindelijk maar de waarde die wij daaraan willen geven….”
Heb je van huis uit nog een muzikaal fundament meegekregen?
“Nou…, nee. Mijn ouders zijn wel enorme muziekliefhebbers, de muziek stond wel altijd aan zoals Dire Straits, Genesis, Andrea Bocelli maar ook Jesus Christ Superstar wat ik van mijn moeder heb meegekregen. Het muzikale, gitaar en zang, heb ik mijzelf veelal aangeleerd. Zo heb ik van Sinterklaas ooit mijn eerste gitaar gekregen, die overigens niet lekker speelbaar was. Op een gegeven moment ga je rebelleren, wilde even ruig als Nirvana en Metallica zijn, en toen kocht ik een echte gitaar. Dan ga je Nothing Else Matters en Smells Like Teen Spirit naspelen zoals elk zelfrespecterend en beginnend gitarist begint.” vertelt Robin met een lach, “maar dat was dan ook gelijk wel vet moeilijk.”
En dan begint de carrière van Robin Borneman zich te ontwikkelen?
” Ik schrijf en zing al mijn hele leven. Toen Andrea Bocelli bekend werd zong ik dat als twaalf jarig jongetje al na,…dat zal wel heel raar hebben geklonken toen…maar goed, toen ik begon met gitaarspelen had ik al een heleboel teksten waar ik meteen wat mee kon. Zo is het gegroeid, in het begin schreef ik rockliedjes waarna ik dicht bij mij zelf ben gaan schrijven en mijn liedjes een meer dichterlijke en poëtische lading kregen. En waarom…,misschien heeft het mij wel gevonden, alsof het voorbestemd is. Op mijn eerste album schreef ik al een nummer over aan het front staande soldaat die zijn laatste brief schreef, toen zat het er al in”
Van Housemuziek en Dearworld naar Home en de afslag naar Folklore, was het pad al uitgestippeld?
“Voor het eerst kwam ik met mijn vrienden in aanraking met housemuziek, zo anders maar ook zo interessant. Wat de DJ doet dat kunnen wij ook!, maar dan met echte instrumenten! En zo ontstond Dearworld en dat samen met mijn matties. We hebben best wel succes gehad met deze dansbare muziek maar ik had Home al uitgebracht en had nog een droom die tot doel gemaakt moest worden, Folklore! Elke connectie met dance moest ‘afgeknipt’ worden en ben toen mijn pad gaan volgen.
“Vroeger was ik een echte rocker, Navarone heeft er voor gezorgd dat ik dat niet helemaal ben kwijtgeraakt”
Er is een connectie met de jongens van Navarone waar Merijn en Kees ook in Home betrokken zijn. Is dit ook de opstap geweest naar Folklore?
” Home is mijn eerste, in eigen beheer, uitgebrachte album en is eigenlijk een beetje van Merijn en mij, Ik heb dat ook bij Merijn thuis opgenomen, hij had destijds al de juiste spullen die ik mocht gebruiken en hij was uiteraard ook veel aanwezig en heeft mij enorm geholpen waaronder het inzingen van de tweede stem. Er zit veel liefde in Home en heb het er nog wel eens over met Merijn om dit nog eens te gaan re-masteren….Ik merk dat het enthousiasme dan bij ons beiden gelijk weer wordt aangewakkerd.”
Je gebruikt veel organische geluiden in Folklore zoals wind, water, paardengekletter en zo veel meer.
“Een leuke anekdote,…moet ik dit zeggen?…..”, en we liggen inmiddels al dubbel… “Ik had al een beat in mijn mijn hoofd voor Cross Roads en dat moest een paard worden waarbij het hoefgekletter de beat moest vormen. Dus een sample uit een film gehaald en hoef voor hoef losgeknipt” (-en daar komt de perfectionist-), “elke hoef moest uniek zijn! Ik was klaar na een hele dag hoefgekletter, ging even wat eten om het daarna op de grote boxen terug te luisteren. Ik heb zo moeten lachen dat ik denkbeeldig ‘Zorroooo’ hoorde roepen. De overdaad aan hoeven heb ik toen ook wat subtieler gemaakt. De invulling van extra’s vormt overigens wel het verhaal, organische akoestische muziek, daar hou ik van.”
Het gebruik van strijkers zijn soms prominent aanwezig, bewuste keuze?
“Voor het nieuwe album bijvoorbeeld krijgen de strijkers een nog grotere rol. De cello, viool en de contrabas laten we zoveel mogelijk als trio inspelen, die interactie brengt zoveel meer magie in een opname, dat is niet te onderschatten. Hiermee wordt Folklore III zo mooi, zo mooi!!” Komt de accordeon nog terug? ” haha, dat was speciaal geschreven……en door mijn moeder ingespeeld.”
Is de folklore trilogie één verhaal of drie afzonderlijke belevingen?
“Het is één verhaal die ik heb uitgesmeerd over 3 verschillende settings. Folklore I is heel avontuurlijk in een sfeer van water en zee, Folklore II daarentegen beleef ik als een duister berglandschap, en Folklore III, en ik denk in plaatjes, dus……”nee, ga ik even niet zeggen…. Maar met II heb ik gebroken met het zoete en in Floklore III komt alles meer dan samen, geloof me.”
“Ik werk vanuit mijn gevoel, van de meest dierbare nummers weet ik niet hoe ik die heb bedacht”
Je neemt het publiek mee in een surrealistisch verhaal en het andere moment heb je het gevoel voldaan in de stoel van een psycholoog te liggen. Neem mij eens mee in jouw gedachtengang. Hoe bouw je een nummer ofwel het verhaal op?
“Allereerst niet te veel nadenken. Ik schrijf helemaal vanuit mijn gevoel, noem het een soort reflex. Als ik ergens over kan dromen dan kan ik het beeld ook schetsen en vormgeven. Soms bedenk ik een melodie, akkoordenschema of een zin en als mij dat inspireert kan ik het verhaal al denkbeeldig gaan vormen en weet precies waar ik de solo’s en geluiden wil plaatsten, alsof het onderbewustzijn bewust gaat worden en mij de ‘film’ laat zien. Ja, hoe bouw je een nummer op…, het gebeurt in het moment en ik analyseer niet waarom, misschien zou je er een neurowetenschapper op los moeten laten”
Iedereen kan jouw ‘verhaal’ anders interpreteren, hoe sta je daar tegenover?
“Ik ga een nummer vooraf niet uitleggen en het is juist fijn dat iedereen een eigen verhaal beleeft. Men vraagt wel eens over Muriel, wat terugkomt in mijn teksten, wie is Muriel nou eigenlijk, waar het eigenlijk een symbool kan of mag zijn van de liefde in het algemeen. Het kwijtraken van Muriel kan betekenen dat je de liefde even kwijt bent waar een ander dat op een persoon verhaalt. Juist mooi dat een ieder daar een eigen interpretatie aan kan geven in een sfeer die ik neer wil zetten.”
“Als ik Awake speel kan ik mijn ogen dichtdoen, sta ik boven op een berg en voel ik mij een acteur die het verhaal brengt”
Je speelt solo maar ook steeds meer met de volledige band, wanneer is die vorm ontstaan?
“Eigenlijk vorig jaar, na Folklore I begon ik met een akoestische band waar Daniel Muskitta ook al deel van uitmaakte. Folklore II is wat steviger waar ik ook een passende band bij zocht. Roman Huijbreghs, Merlijn Nash en Casper van Helvoirt zijn er nu bijgekomen en ik ben superblij met deze fucking vette band. Dit zijn overigens ook de personen die hun partijen inspelen op Folklore III. De synergie met deze groep maakt Folklore III ook een echte bandplaat.”
Folklore III is bijna voltooid, kan je mij alvast een tipje van de sluier geven?
“Ik kan er toch wel iets over zeggen. Het wordt minder ‘duister’ en het is een einde van een groot verhaal waarin eenzaamheid en zoektochten een open, liefdevol en sprookjesachtig einde hebben gevonden. Gewoon MOOI! Voor mij als muzikant komt er zoveel samen alsof er een blauwdruk is ontstaan van wie ik ben, wat ik ben.” Is het misschien jouw persoonlijke zoektocht geweest? “Ja, misschien wel maar daar kom ik nu pas achter.”
“Maak doelen van je dromen…, ik heb nu wel mijn meesterwerk gemaakt”
En hoe hierna verder?
“Folklore is best wel autonoom, ik zou best wel wat meer toegankelijke muziek willen maken met mijn band. Binnen de lijnen van mijn eigen authenticiteit wil ik best concessies doen en liedjes schrijven in een toegankelijke popstructuur, denk aan The Doors en Bruce Springsteen, dat vind ik ook fijn om te doen. Ik ben nu 6 jaar bezig geweest met deze trilogie en misschien wel toe aan iets anders.
Hoe belangrijk is de achterkant van de muziekindustrie voor jou?
“Kroese records is bijvoorbeeld belangrijk geweest en met name Henk Visser heeft mij al opmerkt tijdens de release van Home. Zo mocht ik dit album in zijn winkel verkopen en heeft hij er mede voor gezorgd dat ik aan het eind van het jaar bovenaan de verkooplijst stond, nog boven Mumford & Sons, hoe vet is dat?! Vandaar dat de opvolgende releases bij Kroese zijn ondergebracht. Vergeet ook niet social media en bijvoorbeeld Spotify waar door bepaalde algoritmes jouw nummers wel eens verkeerd in de ranking kunnen komen. Het World Wide Web, daar word je aan overgeleverd maar je kan het ook zelf een beetje sturen…”
Even terug naar de muziek, welke muzikanten en stromingen zijn voor jou persoonlijk heel belangrijk geweest?
“Tom Waits, Nick Drake, The Doors maar ook filmmuziek zoals Braveheart en Lord of the Rings. Filmmuziek is zo verhalend, misschien nog wel meer dan klassieke muziek, het moet tenslotte het verhaal van een film kunnen vertalen. Het tekstuele van Stef Bos is voor mij ook heel belangrijk geweest, op mijn elfde kreeg ik zijn cd Is Dit Nu Later, daar luister ik al zo lang naar, nu begrijp ik dit ook veel beter.”
Waar speel je graag en waar liggen de mooie herinneringen?
“Nou.., natuurtheater de Kersouwe in Heeswijk-Dinther, zo mooi in het bos, is wel één van mijn favorieten. We hebben er nu al twee jaar niet meer gespeeld maar dat gaat wel weer gebeuren. En als je het hebt over mooie ervaringen dan was dat toch wel in Doornroosje met de release van Folklore II. Dat was zo bijzonder, zo euforisch, dat ik Folklore III daar ook weer in de kleine zaal wil presenteren. Je moet nog wat te dromen hebben…, de grote zaal wil ik over 3 jaar vullen! Zoals mijn vader zei; wat langzaam komt, blijft lang staan.”
Dan heb je natuurlijk ook wel festival wensen en andere dromen, toch?
“Ik wil heeeel graag op Down The Rabbit Hole staan, wat mij betreft volgend jaar! Voor veel muzikanten is Lowlands of Pinkpop een doel maar Down The Rabbit Hole, daar staan mijn helden zoals Nick Cave, Fleetfox en Xavier Rudd, daar wil ik staan. Optredens in het buitenland is ook een doel. Hier sta ik in mooie zalen maar dat wil ik graag uitbreiden naar bijvoorbeeld Belgie, Duitsland, Frankrijk, daar de steden en cultuur ontdekken, dat wil ik graag. Maar daar heb je weleens een springplank voor nodig dus als support voor een grote naam zeg ik geen nee.
En dan is op 16 juli de Stevenskerk even jouw podium, weet jij hoe magisch dat is?
“Ontzettend spannend, maar weet je….ik ben er nog nooit geweest. Neemt niet weg dat ik mij wel heb laten inlichten en dat de atmosfeer en de uitstraling van de Stevenskerk wel een extra dimensie met zich meebrengt. Zo heb ik al op voorhand één extra dimensie, een gastoptreden en duet met Anneke van Giersbergen, dat wordt sowieso zo super speciaal.”
Met zijn muziekintelligentie kan Robin de grootste muziek-atheïst mee nemen in een verhaal, zoektocht, troost en de essentie van muziek doen ontdekken. Robin Borneman is onderscheidend, innovatief en laat je beleven. De Folklore trilogie nadert de laatste bladzijden, het avontuur is bijna voltooid, deze zoektocht is compleet.
Tekst en foto’s: Rijno Boon
16 juli 2018: Robin Borneman in Stevenskerk (uitverkocht)
Albums Robin Borneman te verkrijgen bij Kroese-records
