In gesprek met gitarist en songwriter Steve Gunn

Steve Gunn. Geboren in Philadelphia en inmiddels al weer jaren woonachtig in Brooklyn, New York. Begenadigd gitarist, singer-songwriter. Soms optredend in zijn eentje, zoals in de Doopsgezinde Kerk in Utrecht. Maar vaker met zijn eigen band. Voorafgaand aan het solo-optreden in Utrecht ging LiveStreamMagazine uitvoerig in gesprek met Steve Gunn. Over het verschil tussen solo-optredens en full-band shows, over zijn inspiratiebronnen en over zijn meest recente albums ‘Way Out Weather’ (2014) en ‘Eyes On The Lines’ (2016).

 ‘Ik heb soms net dat extra zetje nodig om uit mijn comfortzone te komen’

Bijna elke dag een optreden. Is dat te doen? En is het op die manier nog steeds leuk?

“Ja hoor, geen enkel probleem. En, met name door de afwisseling, nog steeds leuk. Meestal reis en speel ik met de band, maar vanavond dus een solo-show en dat betekent zowel wat meer relaxt reizen als een andere manier van spelen. Spelen in je eentje geeft je zowel de gelegenheid wat nieuws uit te proberen, als de mogelijkheid te kijken of uitgeklede versies van je nummers ook overeind blijven. Bovendien, je komt bij solo-optredens soms op plaatsen waar je met een band niet makkelijk terecht kunt, zoals vanavond in deze Doopsgezinde Kerk.”

Je bent geboren in Philadelphia en woont nu in Brooklyn, New York. Kun je vertellen welke rol deze twee steden spelen in je muzikale ontwikkeling?

“Philadelphia is, in vergelijking met New York, een veredelde provinciestad; in de muziekscene kent iedereen elkaar. New York is veel groter, veel onpersoonlijker ook. In die stad kun je letterlijk en figuurlijk volledig de weg kwijtraken. In Philadelphia maakte ik op High School kennis met muziek. Om er als puber een beetje bij te horen kon ik kiezen voor of een carrière in de sport, of iets in de muziek. Ik heb, na wat met basketbal en voetbal gestoeid te hebben, uiteindelijk gekozen voor de muziek. Ik had het gevoel dat ik daarin meer mijn eigen gang kon gaan. Ik was 16 toen ik met wat vrienden mijn eerste tour(tje) maakte. Minder dan 500 kilometer ‘on the road’, maar het voelde als een mijlpaal, als een monument. In New York kwam ik terecht in een levendige muziekscene van gelijkgestemden en oneindig veel plekken om op te treden. Daar is het voor mij pas echt begonnen.”

Je woont in wereldstad New York, maar je albums ademen de sfeer van eindeloze vlaktes en verlate steden. Is dat jouw manier om aan het hectische stadsleven te ontsnappen?

“Voor een deel is dat zeker het geval. Op zowel mijn albums als in mijn persoonlijke leven probeer ik een balans te vinden tussen de hectiek van de grote stad en mijn behoefte aan de rust van het platteland. Voor mij is het belangrijk dat ik af en toe mijn hoofd helemaal leeg kan maken en zelfs in een stad als New York kan dat prima. Hoe? Bijvoorbeeld door meditatie, maar ook door naar muziek te luisteren en zelf te spelen. Met name bij mijn solo-optredens zit ik helemaal in mijn eigen wereld. En als je naar mijn albums luistert dan hoor je dat als het goed is, dat soort rustgevende elementen.”

‘Eigenlijk ben ik een gitarist die pas later heeft ontdekt dat het schrijven en zelf zingen van liedjes ook leuk is.”

Hoe zou je de nummers die je schrijft en zingt willen omschrijven? En hoe verloopt bij jou het proces van een nieuw nummer schrijven?

“Voor mij is het belangrijk dat mensen zelf hun eigen verhaal kunnen verzinnen bij de woorden die ik schrijf en zing. Ik geef ze een bepaald gevoel en via de songtekst wat ankerpunten, maar iedereen moet er zelf zijn interpretatie aan kunnen geven. Wat er eerst is, de woorden of de muziek? Weet je, ik ben constant bezig met m’n gitaar en neem heel veel dingetjes op. Daarnaast heb ik altijd een notitieblokje en mijn telefoon (met dictafoon) bij me, waarin ik opschrijf wat ik zie, wat ik hoor en wat mensen tegen me zeggen. Al die woorden en al die melodieën zweven en spelen door mijn hoofd en komen dan (soms) samen in een nieuw liedje. Maar eigenlijk ben ik natuurlijk een gitarist die pas later heeft ontdekt dat het schrijven en zelf zingen van liedjes ook erg leuk is.”

Ging het je makkelijk af, die omschakeling van (meester) gitarist naar singer-songwriter?

“Nee, niet echt. Het is veel makkelijker om je te ‘verbergen’ achter je gitaar en achter een ingewikkelde gitaarsolo dan als singer-songwriter in de spotlight te staan. Speel ik in mijn eentje, dan heb ik de neiging alles om me heen te vergeten en dat lukt prima. Met band is dat anders. Dan ben jij degene die bepaalt wat er op het podium gebeurt en dat is soms best lastig voor iemand die van nature niet overloopt van het zelfvertrouwen. Ik heb soms net dat extra zetje nodig om uit mijn comfortzone te komen, maar gelukkig weten de mensen om mij heen dat. Ook daar heb je vrienden voor.”

Je hebt inmiddels een flink aantal albums op je naam staan. Hoe selecteer je de songs die je tijdens een tour of een afzonderlijk optreden wilt spelen?

“Los van promotionele redenen – je wilt toch vaak je meest recente album onder de aandacht brengen – zoek ik naar de nummers die naar mijn gevoel overeind blijven in een bepaalde setting. Voor een solo-optreden zijn dat andere nummers dan tijdens een full-band show. Daarnaast zoek ik naar een bepaald thema, een grootste gemeenschappelijke deler. Vaak kom ik dan uit bij aan de ene kant gevoelens van angst en boosheid, en aan de andere kant hoop en dankbaarheid. Tel daarbij op een flinke scheut weerzin en verzet tegen de idiote wereld waarin we leven en je hebt anderhalf uur Steve Gunn muziek.”

‘Klimaatverandering en de manier waarop we met de aarde omspringen is één van de centrale thema’s op ‘Way Out Weather’

Wat overheerst op je twee meest recente albums? De angst of de hoop?

“Een van de centrale thema’s op mijn voorlaatste album ‘Way Out Weather’ uit 2014 is de klimaatverandering en de manier waarop we met de aarde omspringen. Dan is het voor mij niet goed te begrijpen hoe iemand als Trump kan ontkennen dat de opwarming één van de belangrijkste bedreigingen voor onze planeet is. Dat grenst voor mij aan crimineel gedrag, zo’n ontkenning van datgene wat gerenommeerde wetenschappers ons op dit terrein te vertellen hebben. Je hoopt dat het een boze droom is, maar helaas … Overigens schreef ik de titelsong van dit album ‘on the road’ toen ik me realiseerde dat je soms overgeleverd bent aan de grillen van het weer. Als je midden in een storm zit is het misschien beter dingen over je heen te laten komen en je te focussen op overleven. Hopen dat het beter wordt, dat boze dromen voorbijgaan. Dat we leren van onze fouten.”

En je meest recente album ‘Eyes On The Lines’? En de titelsong van dat album?

“Dat is nou typisch zo’n Steve Gunn song, waaraan mensen hun eigen interpretatie kunnen geven. Zijn het de strepen op de weg waarop je je concentreert tijdens een lange autorit? Zijn het de regels van een boek of een vlammend protestschrift? Is het de lijn van de horizon die je ziet als je uit het raam staart of zijn het de lijnen op een schilderij van bijvoorbeeld Miro of Mondriaan? De luisteraar mag het zelf invullen. Nog zo’n typische Steve Gunn song op dat album? Ik denk Ark, voor mij een symbool van zowel bescherming als hoop. Het zou toch mooi zijn als we ook in onze tijd zoiets als een Ark van Noah achter de hand zouden hebben?”

 Door: Herman Sixma