In gesprek met Amerikaanse songwriter en zangeres Tift Merritt
Ondanks haar een enorme staat van dienst en het feit dat ze in rootskringen al jaren te boek staat als een talentvol songwriter en een zangeres met een dijk van een stem, is Tift Merritt bij het grote publiek niet meteen een klinkende naam. Maar na het uitbrengen van een aantal geprezen albums, vijf Grammy nominaties en talloze samenwerkingen met grote namen uit de Amerikaanse rootsmuziek is de vraag waarom zij in al die jaren niet uitgegroeid is tot een wereldster een legitieme.
De muziek van Catherine Tift Merritt (1975) is een mix van alt-country en folk en haar stemgeluid wordt wel vergeleken met artiesten als Lucinda Williams, Emmylou Harris en Joni Mitchell. In 2002 debuteerde ze glansrijk met het door critici alom geprezen ‘Bramble Rose’ (volgens The New Yorker destijds een van de beste albums van dat jaar). Twee jaar later volgt het eveneens lovend ontvangen en door George Drakoulias (o.a. Black Crowes, The Jayhawks) geproduceerde ‘Tambourine’.
In de jaren daarna verschijnen nog een aantal indrukwekkende albums, waaronder ‘Another Country’ (2008) en ‘Traveling Alone’ (2012). Laatste wapenfeit is het prachtige en zeer persoonlijke ‘Stitch Of The World’ dat begin dit jaar verscheen. In eigen land is Tift Merritt overigens wel al jaren een bekende naam. Zo trad ze regelmatig op in de talkshows van Jay Leno en David Letterman, werd ze maar liefst vijf keer genomineerd voor een Grammy (waarvan twee keer voor Song Of The Year) en is haar muziek te horen in diverse tv-series en films waaronder New In Town met Renee Zellweger.
Onlangs was Tift Merritt in ons land voor een aantal optredens. Zo maakte ze deel uit van de line-up van het Take Root Festival in Groningen en verzorgde ze het voorprogramma bij Jason Isbell and the 400 Unit in de Amsterdamse poptempel Paradiso. Daarna vervolgde ze haar tournee in Spanje en Portugal en inmiddels is Merritt al weer thuis in North-Carolina.
Voorafgaand aan haar optreden in Cafe Berlin in Madrid bel ik haar voor een telefonisch interview. Als ik haar op het afgesproken tijdstip aan de lijn krijg hoor ik overduidelijk haar negentien maanden oude dochtertje op de achtergrond, waarmee de vraag hoe zij het touren vandaag de dag combineert met het moederschap meteen beantwoord is.
Hoe was je kortstondige verblijf in Nederland en het optreden op het Take Root Festival?
“Mijn dagen in Nederland waren geweldig en ik kom hier altijd graag. Ik heb genoten van het Take Root Festival, zeker omdat ik daar de beschikking had over een piano. Het is fijn dat Take Root mij die mogelijkheid bood, want als het even kan, speel ik een aantal van mijn nummers graag met piano.”
En hoe was de show in Paradiso?
“Dat was fantastisch. Ik heb wel vaker in Paradiso opgetreden en het is altijd fijn hier terug te keren. Dit is en blijft een mooie en zeer bijzondere concertzaal. Verder was het natuurlijk een eer te mogen openen voor Jason Isbell.”
Heb je in Paradiso veel nummers van je meest recente album ‘Stitch Of The World’ gespeeld?
“Ik heb een paar songs van het nieuwe album gespeeld maar verder ook het nodige werk van eerdere albums.”
Heb je het podium nog gedeeld met Jason Isbell? Hebben jullie samen nog een nummer gespeeld?
“Nee, dat is er niet van gekomen. Dit had ook wel te maken met het feit dat ik na mijn optreden weer snel naar mijn dochter toe wilde.”
Wat doe je eigenlijk liever, spelen op een festival en onderdeel zijn van een line-up? Of solo-shows?
“Beiden. Het heeft allebei zijn charme. Een festival bied je de mogelijkheid muzikale vrienden te ontmoeten en het is altijd inspirerend omringd te zijn door veel talentvolle muzikanten. Dit geeft een hoop energie.”
Naast haar eigen indrukwekkende oeuvre heeft Tift Merritt talloze samenwerkingen op haar naam staan waaronder die met Hiss Golden Messenger, Two Dollar Pistols, Marc Ribot, Andrew Bird en Josh Ritter met wie ze in ons land in 2013 nog een aantal concerten gaf. Dit zegt wel iets over haar gewaardeerde talent en veelzijdigheid, zo ook het feit dat ze vakbroeders als Ryan Adams en Elvis Costello tot haar fans mag rekenen. Verder heeft Merritt opvallend veel voorprogramma’s verzorgd voor grote artiesten waaronder Amos Lee, Ray Lamontagne, David Gray, Greg Allman en Elvis Costello.
Heb je hier zelf een verklaring voor?
“Nee, niet echt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik mij vereerd voel dat ik met zo veel geweldige en door mij bewonderde artiesten en muzikanten heb mogen werken. In die zin voel ik mij bevoorrecht.”
Is er iemand in het bijzonder waar je graag mee zou willen samenwerken?
“Dat is altijd een moeilijke vraag. Er zijn zo veel artiesten die ik intens bewonder en waar ik graag mee samen zou willen werken. Dit geldt zeker ook voor Howie Gelb.”
In 2013 ben je een bijzondere samenwerking aangegaan met klassiek pianiste Simone Dinnerstein hetgeen resulteerde in het prachtige album ‘Night’ met een mix van klassiek, jazz, pop en folk. Heb je plannen om in de toekomst een vergelijkbaar, meer klassiek getint album op te nemen?
“Hoewel ik dit in vele opzichten als een zeer bijzondere en speciale samenwerking heb ervaren, beschouw ik dit tot op heden als een ‘once in a life time’ project waar ik vol overgave aan gewerkt heb en waar ik mijn ziel en zaligheid in heb gestoken. Maar vooralsnog heb ik geen plannen in die richting”.
Begin dit jaar verscheen met ‘Stitch Of The World’ het meest recente album van Tift Merritt. Daarmee leverde ze niet alleen een ijzersterke en betekenisvolle – maar ook een zeer persoonlijke plaat af. ‘Stitch Of The World’ is namelijk tot stand gekomen na het stuklopen van een jarenlang huwelijk en gaat in feite over loslaten.
‘Ik vond het best wel eng om mijn gevoelens op het album bloot te geven en te delen’
Op ‘Stitch Of The World’ staat onder meer het veelzeggende Heartache Is An Uphill Climb. Als we in deze metafoor blijven, wat is dan je huidige gemoed? Ben je deze heuvel nog steeds aan het beklimmen?
“In dat verband kan ik in alle eerlijkheid niet zeggen dat ik de top al bereikt heb. In die zin ben ik nog steeds aan het klimmen. Maar gelukkig vind ik veel rust en afleiding in de zorg voor mijn dochter en in mijn toewijding als moeder.”
Heeft de realisatie van ‘Stitch Of The World’ en het schrijven van de nummers je op enigerlei wijze troost geboden? Is dit helend geweest?
‘Stitch Of The World’ is een zeer persoonlijk album geworden en de nummers heb ik geschreven in een turbulente periode in mijn leven. Terugkijkend vond ik het best wel eng om deze gevoelens weg te geven en te delen met de wereld. Maar nu heb ik daar vrede mee en weet ik dit in perspectief te plaatsen. Ik heb hier nu een goed gevoel bij.”
Kan je een favoriet nummer aanwijzen op ‘Stitch Of The World’?
“Alle nummers liggen mij na aan het hart en het heeft me best wel moeite gekost ze te schrijven. Ik vind het lastig om een favoriet aan te wijzen maar ik ben zeer tevreden over de dynamiek van de nummers, zeker op Something Came Over Me en Eastern Light.”
Voor ‘Stitch Of The World’ ben je een samenwerking aangegaan met Sam Beam (Iron and Wine). Hoe is dit tot stand gekomen?
“Wij kennen elkaar al heel lang en hij is toevallig ook mijn buurman in North-Carolina. Sam Beam is een goede en dierbare vriend die ik bewonder. In het verleden hebben wij wel vaker samengewerkt, gespeeld en getoured. Ik zei hem dat ik een aantal nieuwe nummers had en vroeg hem of hij mij wilde helpen met een nieuw album.”
Naast Sam Beam als producer en zanger (op het album staan drie duetten met Sam Beam, red.) word je op ‘Stitch Of The World’ bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten waaronder drummer Jay Bellarose, gitarist Marc Ribot en pedal-steel gitarist Eric Heywood.
“Ik vind het te gek dat deze fantastische muzikanten meespelen op het album. Met de meesten heb ik eerder al intensief samengewerkt, zoals Marc Ribot, Eric Heywood en natuurlijk Sam Beam.”
Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst? En wanneer kunnen we je weer in Nederland verwelkomen?
“Ik heb op dit moment geen concrete plannen. Ik ga nu eerst lekker naar huis en mij volledig richten op het moederschap.”
Door: Rick Warner
