Isbells gaan op zoek naar verdwenen jeugdherinneringen
‘Billy’ is de titel van het recent verschenen derde album van de Belgische band Isbells. Maar het is ook het verslag van een zoektocht naar de verdwenen jeugdherinneringen van Isbells’ voorman Gaëtan Vandewoude. Verdwenen? Verdrongen? Wie zal het zeggen. Ook Vandewoude zelf wist niet waarom de periode tot zijn 12e jaar grotendeels blanco was. Oke, er waren foto’s, zoals van de lachende 5 of 6 jaar oude Gaëtan op de omslag van het album. Maar er moest toch meer zijn? En dus ging hij op zoek. Op zoek naar zijn verdwenen jeugd.
Wat klinkt Billy, het tweede nummer van de set die Isbells vanavond in het Haarlemse Patronaat speelt, prachtig. ‘Billy was a sad boy / He didn’t even know / Until he was old enough / … / Billy was lonely / His mother didn’t know / His father was not home at all / He had nobody to confide in / He kept his troubles all inside / But now he is ready, ready to / to leave, forgive, forget for good / And live his life like he never did before‘. Billy, ofwel Gaëtan Vandewoude, is er klaar voor. Klaar om alle pijn voorgoed achter zich te laten. Klaar voor het echte leven, klaar om echt te leven.
Melancholische popsongs
Op de muziek van Isbells wordt vaak het etiket ‘melancholische folky popsongs’ geplakt. Soms overheerst de melancholie, dan weer wordt de meer uitbundige kant van het muziekspectrum opgezocht. Dat was zo bij het in 2009 uitgebrachte debuutalbum ‘Isbells’. Dat bleef zo bij het tweede album ‘Stoalin’ (2012). En dat is opnieuw het geval bij het album ‘Billy’. En toch is deze laatste plaat anders. Meer verstild. En nog sterker dan bij de voorgaande albums treden we binnen in de persoonlijke wereld van Gaëtan Vandewoude. Grote man achter Isbells, middelpunt tijdens de optredens.
Op woensdag 11 november dient zich goed nieuws en slecht nieuws aan. Vlak voor de start van de korte tour van Isbells door Nederland laat de band via Facebook weten dat Christophe Vandewoude – drummer, multi-instrumentalist en broer van – enige tijd uitgeschakeld is door een hernia. Het goede nieuws is dat de vier shows die gepland staan doorgaan, maar wel in een aangepaste, meer intieme setting. En gelukkig, ook in zo’n uitgeklede samenstelling klinkt de muziek van Isbells wonderschoon.
The Night Is Yours
Hoe schoon blijkt gelijk bij het eerste nummer I Don’t Need Any Colours. Met z’n vieren, onversterkt op de rand van het podium. Vandewoude op akoestische gitaar, Gerd Van Mulders op bugel, Chantal Acda en Gianni Marzo met hun stemmen. De redelijk gevulde Kleine Zaal kijkt ademloos toe en geniet. En dat blijft tot en met de toegift; Hand On The Chest (klein beginnend, groots eindigend) en The Sound Of A Broken Man, door Vandewoude aangekondigd als ‘ons meest depressieve nummer vanavond’. Tussen het begin en het einde prachtige uitvoeringen van bijvoorbeeld Maybe en The Night Is Yours van het album ‘Isbells’ uit 2009 en Stoalin’ van het gelijknamige tweede album.
Met ‘Billy’ is Gaëtan Vandewoude’s zoektocht naar zijn verdwenen jeugd afgesloten en hij is blij met alle inzichten, zo vertelt hij in een interview met Radio 1 van de Belgische omroep. “Het heeft mij geleerd dingen te aanvaarden en een plaats te geven. Bij zo’n proces van denken en zoeken is muziek voor mij een hele belangrijke uitlaatklep. Ja, ik heb zwarte sneeuw gezien, maar dat is achter de rug. Geen eindpunt, maar een nieuw begin.” Eind december komt Isbells terug naar Nederland voor optredens tijdens de Stille Nacht 2015 festivals in Lelystad, Eindhoven en Rotterdam.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
