‘Amfitheater’ prachtig decor bijzonder solo-optreden
Het is zondagavond 22.45 uur. James Vincent McMorrow heeft net uitgebreid afscheid genomen van zijn publiek, laat de elektronica voor wat het is en neemt zittend plaats voor het podium. Nog één nummer te gaan. In het licht van twee laag opgestelde oranje schijnwerpers en tussen de rietstengels wordt And If My Heart Should Somehow Stop van zijn debuutalbum Early In The Morning ingezet. Eén man, één gitaar, alles onversterkt, circa 800 mensen die genieten. Een paar vleermuizen lijken in de lucht mee te dansen met de ijle klanken. Wonderschoon …
Het moet voor James Vincent McMorrow een bijzondere ervaring zijn. Links en rechts bomen, waarvan de toppen het laatste zonlicht opvangen. Op de achtergrond vogelgeluiden die niet alleen zorgen voor een serene sfeer, maar af en toe ook een duet met hem aan lijken te gaan. Voor hem een vijverpartij met wat riet en duizenden kikkervisjes. Daarachter – in het als amfitheater vormgegeven Caprera in Bloemendaal – een kleurrijke mensenmassa.
Voor het concert van vanavond heeft een flink deel van de bezoekers zich in gele, rode en blauwe dekens gewikkeld tegen de kou. “Together with the Concertgebouw, this is certainly one of the most beautiful and spectacular places I have ever played. It will stay in my memory forever”. James is duidelijk onder de indruk van de entourage. En het publiek van James Vincent McMorrow.
Husky
Voordat James Vincent McMorrow in zijn eentje het podium betreedt is er een hernieuwd weerzien met het Australische Husky die wij onlangs nog aan het werk zagen in De Helling in Utrecht. Dit keer treden ze niet met z’n vieren op, maar als duo. Husky Gawenda (gitaar, zang) en Gideon Press (keybord, zang) zijn even overgekomen uit Berlijn waar de band tijdelijk zijn domicilie heeft opgeslagen. Ook in deze duo-versie valt op hoe mooi de stemmen van Husky en Gideon op elkaar zijn afgestemd.
Het is, zoals een toeschouwer het treffend verwoord, alsof je Magna Carta (een Engelse folkgroep die van 1969 tot 2009 successen vierde) hoort optreden. Jammer dat na 25 minuten de stage-manager de jongens toefluistert dat ze moeten afronden. I’m Not Coming Back van hun album Ruckers Hill is het laatste nummer. Een accordeon blijft onaangeroerd achter op het grote podium.
Tijdens het ruim anderhalf uur durende optreden van James Vincent McMorrow staat zijn eerste album Early In The Morning – met mooie uitvoeringen van bijvoorbeeld If I Had A Boat en (hoe toepasselijk gegeven de omgeving) Sparrow And The Wolf – centraal. Waarschijnlijk een terechte keuze van de Ierse singer-songwriter, gelet op de ingetogen sfeer op dit album en het feit dat de nummers zich goed lenen voor een solo-optreden.
Falset
En vooral dat laatste is bij het in 2014 uitgebrachte Post Tropical, met al zijn elektronica en bombast, toch wat minder het geval. Veelzeggend is dat juist de klein gehouden nummers van zijn recente album, zoals bijvoorbeeld Cavalier en Red Dust, wel op de speellijst staan en een prachtige, sobere uitvoering krijgen. Met name de bijna wanhopig klinkende smeekbede aan het eind van Red Dust (“I need someone to love / I need someone to hold”) is huiveringwekkend mooi.
Hoewel het optreden van James Vincent McMorrow in Bloemendaal mooi en sfeervol is laat het tevens zien waar voor deze Ierse singer-songwriter het gevaar loert. Dat betreft zijn falsetstem. Soms lijkt James een wedstrijd met zichzelf te houden. Een wedstrijd ‘wie het hoogst kan zingen’. Dit kan bij een enkel nummer effectief zijn, maar op den duur ook irritatie opwekken. Op zo’n moment zou je hem willen toeschreeuwen, ‘neem wat gas terug voor wat betreft die hoge uithalen, en zing maar gewoon je prachtige nummers’. Het hoeft niet allemaal in de hoogste registers.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
