Overtuigend bewijs dat ‘klein’ ongelooflijk mooi kan zijn
Het mooiste bewaart Joshua Hyslop vanavond voor het laatst. Na ruim een uur en meer dan een dozijn liedjes zit het er bijna op. Aan toegiften doet hij niet. ‘Beschouw dit voorlaatste nummer maar als mijn laatste. Doe maar net of ik even achter de gordijnen heb gestaan, dan volgt nu mijn toegift’.
Die toegift is het titelnummer van zijn recente album ‘In Deepest Blue’, vanavond opgedragen aan zijn vrouw en gebracht op een podium dat baadt in het rode licht. Eindelijk verstommen de gesprekken achter in de kleine zaal van Paradiso en zelfs de dreunende bassen vanuit de grote zaal zijn gelukkig even stil. Adembenemend mooi.
Podiumangst
Enkele uren voorafgaand aan het optreden spreek ik Joshua Hyslop in het Backstage Hotel over de rol die muziek speelt in zijn leven en de achtergronden van zijn nieuwe album. Een uitgebreid verslag van dit gesprek volgt binnenkort maar één ding blijft alvast hangen; zijn angst voor optredens. Het gevoel dat je van bovenaf naar jezelf staat te kijken, alsof het een ander is die daar staat te spelen. Iedereen is op jou gefocust en stel dat het mis gaat?
Van die angst is vanavond weinig te merken. Alleen een insider ziet af en toe die kleine aarzeling, herkent de sprankjes onzekerheid in de verhalen die tussen de liedjes door worden verteld. Verhalen die bij Hyslop juist extra glans geven aan de nummers.
Little Sparrow
Zoals het verhaal achter Little Sparrow, afkomstig van de in 2011 uitgebrachte EP ‘Cold Wind’. Het vogeltje dat Joshua vanuit zijn betraliede kelderappartement buiten heen en weer ziet hippen terwijl zijn onderkomen moedwillig onder water is gezet. De daders? Zijn buren die op deze manier wraak nemen op zijn kamergenoot die had geklaagd over overlast. En ja, dat pikt de motorbende aan de ene kant en de groep verslaafden aan de andere kant natuurlijk niet. Klein vogeltje, ‘May you be / Safe and warm when you are cold / Through the night your story’s told / To the lost and the lonely of souls who search for love / But still grow old’.
De liedjes van Joshua Hyslop zijn kleine verhaaltjes die vaak belangwekkende thema’s aansnijden. Over dingen die in zijn naaste omgeving gebeuren, zoals het overlijden aan een overdosis van een dakloze vriend in Hallelujah (‘When The Mountains Meet The Valley’, 2012). Over zijn eigen bijna-dood ervaring tijdens een trip door India in Do Not Let Me Go. Over het onvermogen van de mens om te gaan met zaken als klimaatverandering en uitputting van de aarde in Living And Dying (‘In Deepest Blue‘, 2015).
Maar aan de andere kant kan je als individu onmogelijk het leed van de hele wereld op je schouders nemen, zoals wordt bezongen in het eveneens van zijn laatste album afkomstige Let It Go. Zeker, het zijn soms zware onderwerpen die worden aangestipt. Thema’s die, in combinatie met de persoonlijke verhalen en door de manier waarop ze worden gebracht, binnenkomen, blijven hangen en ongetwijfeld terug zullen keren op het nieuwe album dat gepland staat voor begin 2017. Daarvan geeft Hyslop vanavond alvast een voorproefje in de vorm van Stand Your Ground en What’s To Come.
Voor meer nieuwe nummers moeten we waarschijnlijk wachten tot het najaar van 2016. Dan hoopt Joshua Hyslop vanuit Canada terug te keren naar Nederland voor een nieuwe serie optredens. Wij houden jullie op de hoogte.
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
