Joshua Hyslop in de Lutherse kerk, Intiem, hoopvol en eerlijk.

Zelden was de tekst op een van de gebrandschilderde ramen van de Lutherse Kerk in Groningen bij een muziekuitvoering meer toepasselijk. ‘Hier sta ik. Ik kan niet anders. God helpe mij.’ Eerst meer dan 30 uur in bed met iets wat leek op een kruising van griep en voedselvergiftiging. Dan, nog tollend van het ongemak, een treinreis van Parijs naar Groningen. Om vervolgens jezelf terug te vinden op het geïmproviseerde podium onder de kansel. Zeker, als artiest kun je niet anders. Je wilt de ruim 200 man publiek in de uitverkochte kerk niet teleurstellen. Maar op zo’n moment is een duwtje in de rug van zoiets als een opperwezen meer dan welkom. En, om de stem te smeren, een thermoskan met warm water…..

The show must go on

Een concert afzeggen omdat je ziek bent. De nachtmerrie van elke rechtgeaarde artiest. Ook van Joshua Hyslop. En toch ging het een paar dagen eerder in Parijs helemaal mis. Koorts, overgeven, dingen zien die er niet zijn. Alles kwam voorbij in de bijna 30 uur dat Joshua en zijn reisgenoot en medemuzikant Zachari Smith uitgeteld op hun Parijse hotelbed lagen.

‘Afgelast. Spelen gaat echt niet’, kregen de Parijse fans via Facebook en Twitter te horen. En de Nederlandse fans? Die hielden hun hart vast. Ten onrechte. De stem mag dan hier en daar wat onvast klinken en de keel moet gedurende het optreden regelmatig gesmeerd worden, maar het tweetal staat vanavond gewoon in de Lutherse Kerk in Groningen. ‘The show must go on’. 

Met z’n tweeën op tournee 

En de show gaat door. Anderhalf uur staan de twee vrienden op het Groningse podium. “Voor het eerst samen op tournee”, vertelt Josh, als ik hem na afloop van het concert kort spreek. “We hebben ooit in zijn woonplaats vlakbij Vancouver samen in 11 dagen 25 schoolconcerten gegeven, maar echt samen ‘on tour’ is nieuw voor ons. Met z’n tweeën heb je zoveel meer mogelijkheden, zeker met een multi-instrumentalist als Zachari.” Dat blijkt. Moeiteloos switcht Zach tussen banjo, mandoline en lap steel gitaar, terwijl hij met z’n rechtervoet de drumpads bedient en als de song daarom vraagt de tweede stem verzorgt. Of spelen met een volledige band niet nog leuker is? “Natuurlijk, maar op dit moment nog veel te duur. Misschien iets voor de toekomst.”

Zweven tussen leven en dood

De speellijst vanavond volgt in grote lijnen de loop van de tijd. Beginnen met Cold Wind van de gelijknamige EP, waarmee het in 2011 voor Joshua Hyslop allemaal begon. Eindigen met Someday dat bestemd is voor zijn vierde album waaraan op dit moment wordt gewerkt. En tussendoor vooral nummers van het in 2015 verschenen In Deepest Blue en zijn meest recente, in 2018 uitgebrachte album Echos. En verhalen, veel verhalen.

Over de dagen dat hij, na een tocht in de woestijn, hallucinerend en volledig uitgedroogd in India tussen leven en dood zweefde. Over de scheidingsperikelen van een vriend en of hij dit gegeven nu wel of niet had mogen gebruiken in Long Way Down. Over hoe Fall, de eerste single van het album Echos, zijn weg vond naar het om de aarde cirkelend International Space Station (ISS), zodat hij zich toch een beetje astronaut voelde.      

Ervaringen als echo’s

De titel van zijn recente album is niet toevallig gekozen. “Veel van de nummers op het album zijn gebaseerd op de ervaring van mensen uit mijn directe omgeving. Familieleden, vrienden, kennissen. Het zijn hun verhalen die de basis van liedjes vormen. Niet door ze woord voor woord na te vertellen, maar door ze in de vorm van soort echo door te geven. Verder gaat het in mijn teksten vaak om hele persoonlijke dingen zoals een scheiding, verslavingsperikelen, iemand verliezen. Zaken die je steeds opnieuw om je heen ziet gebeuren, alsof ze weerkaatsen in je ziek. En tenslotte verwijst de titel naar een tekstregel in What’s To Come; een van de sleutelsongs op het album. ‘All the lines I’ve made across my face are echos of my life’. Een van m’n favoriete tekstregels.” 

Intiem, hoopvol, eerlijk

Welke woorden zijn liedjes het best omschrijven? “Intiem, hoopvol en eerlijk. Weet je, het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn. Veel mensen hebben te maken met of zitten in situaties die we ons bijna niet kunnen voorstellen. We leven in een wereld die doordrenkt is van angst. Angst voor pijn, angst gekwetst te worden, angst voor het onbekende, angst voor wat anderen van ons denken, angst voor alles. Ook ik heb daarmee te maken.

Wat ik het liefst zou willen is met mijn muziek juist de mensen die zich eenzaam en in de steek gelaten voelen een sprankje hoop bieden. Hen laten merken dat ze niet alleen zijn. En daarnaast, dat het gewoon fijn is om naar goede muziek te luisteren. Muziek die misschien niet altijd even vrolijk klinkt, maar in elk geval wel eerlijk is.”

Het nut van Spotify

Dat er ook in Groningen wel degelijk behoefte is aan de hoopvolle en eerlijk liedjes van Joshua Hyslop bewijst de volle Lutherse Kerk. Alles zonder een noemenswaardige vorm van publiciteit en vooral op basis van mond-tot-mond reclame. En met ongetwijfeld wat hulp van streamingsdiensten als Spotify en Apple Music.

Diensten die ook in de ogen van Joshua Hyslop zelf buitengewoon belangrijk zijn om mensen via de ‘dit vindt u misschien ook leuk’ mededeling kennis te laten maken met zijn muziek. In de top-40 lijstjes zul je de naam van Joshua Hyslop niet tegenkomen; zijn uitverkochte optreden in Groningen laat zien dat een redelijke hoeveelheid publiek trekken ook anders kan.   

 In Deepest Blue

Zestien nummers spelen Joshua Hyslop en Zachari Smith vanavond in de Evangelisch Lutherse Kerk voor een muisstil, aandachtig luisterend publiek. Daarbij vallen vooral de nummers op waarbij het melancholische spel op de lap steel gitaar of de zachtjes voortkabbelende mandoline voor wat extra inkleuring zorgen.

Het wat oudere Everything Unsaid en Last Train Home; de nieuwe nummers This Is How It Goes en Fall. Maar nog het meest in de twee nummers waarmee de reguliere set wordt afgesloten, Runs & Winds en In Deepest Blue. Twee nummers die ook op het album In Deepest Blue na elkaar worden gespeeld en waarbij de titelsong in Groningen wordt opgedragen aan zijn vrouw Julia. Terwijl in de kerk de kansel en de wanden blauw kleuren, pinkt op de rij achter me iemand een traantje weg. Inderdaad, alles valt op z’n plek.  

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Website Joshua Hyslop