Kim Wilde rockt meer dan ooit

Kim Wilde rockt in Musis Arnhem

Kim Wilde is met haar band op tour door Europa en speelde afgelopen week in de grote Parkzaal van Musis in Arnhem. Tijdens de Return of the Aliens tour rockt Kim Wilde meer dan ooit.

Het concert is op een paar kaartjes na uitverkocht. Zodra de deuren worden geopend trekken de echte fans een sprint om de eerste rijen voor het podium te bezetten. Het eerste dat opvalt is dat er iets meer mannen dan vrouwen binnenkomen en ik schat in dat de meesten jonge tieners waren toen Kim Wilde in 1981 doorbrak met Kids in America.

Wie naar Kim Wilde gaat kijken met in het achterhoofd de songs zoals ze ooit op CD zijn verschenen, of nu op Spotify zijn te beluisteren, wordt verrast. De jaren tachtig synthesizer loopjes worden voor een groot deel vervangen door gitaren. Jonathan Atkinson op drums en Paul Cooper op bas vormen het fundament van een stevige rockshow, waarbij Ricky Wilde en Neil Jones een partij degelijk gitaarwerk neerzetten. Dit wordt gelijk duidelijk vanaf het openingsnummer Rock the Paradise.

De geschiedenis van Kim Wilde is bekend. In de jaren tachtig en een belangrijk deel van de jaren negentig was ze ‘The Princess of Pop’ met talloze hits. Na een pauze van een aantal jaar, krijgt ze weer plezier in optreden en dit leidt in 2003 zelfs tot een eerste nr. 1 hit in Nederland, samen met Nena; Anyplace, Anywhere, Anytime. Tot genoegen van het publiek wordt deze hit gelijk aan het begin van de set gespeeld. Het is zeker dat we niet alleen nieuw werk krijgen te horen, haar hele oeuvre zal voorbij komen.

Met Never Trust a Stranger zitten we weer eind jaren tachtig en zo springen we door de tijd. Van haar veertiende studio album, Here come the Aliens, volgen nu Kandy Krush, 1969, Yours ‘til the End en Soltice, onderbroken door Cambodia, uit 1981. De band blijft rocken. Een belangrijk element op het podium is de enige achtergrondzangeres Scarlett Wilde, de dochter van Ricky. Zij gaat als een wervelwind over het podium, slaat op de drums, flirt met de bassist, geeft een knuffel aan haar vader en staat af en toe krachtig naast tante Kim. Is hiermee opvolging geregeld in de familie Wilde?

De Parkzaal van het Musis is een prachtige concerthal met ruimte voor 1.700 toeschouwers. Het is misschien wel de mooiste en akoestisch beste popzaal van Nederland. De zaal is zodanig ontworpen dat het voor zowel klassieke concerten als ook voor popconcerten de perfecte akoestiek heeft. Daarnaast is het ook nog een mooie zaal, met een groot balkon over de hele zaal dat boven de licht gekleurde metershoge houten panelen uitsteekt. Als Kim Wilde haar hit Cambodia inzet, steekt het merendeel van het publiek hun mobieltjes de lucht in om te filmen. Vanachter uit de zaal is het Podium nu honderden keren te zien, één keer in het groot en honderden keren daarvoor op een klein scherm. De lichtshow wordt zo een nog mooier schouwspel.

“It’s still fun,” zegt Wilde na de laatste tonen van Chequered Love, “next year I’m gonna be sixty, but guess what; isn’t that just fabulous?”‘

Ook de tweede helft van de set is een afwisseling tussen toen en nu. De band heeft echt plezier en dat komt over op het publiek. Blackrunner wordt opgevolgd door Cyber Nation War. Het klinkt allemaal stoer, het is duidelijk dat we niet meer naar de ‘Princess of Pop’ staan te kijken. Kim Wilde is gerijpt. In haar zwart leren outfit, met tijdens de eerste nummers een stoer zilver jasje met franjes, is Kim getransformeerd in een rockdiva. En die transformatie heeft ze samen met de band gemaakt, want de samenstelling is al vijftien jaar bijna gelijk. Broer en zus vormen de basis en laten dat zien met een duet: Rosetta, hun favoriete song, volgens het ‘stel’.

Als Leo Blokhuis in 2015 voor Top2000 a Gogo een interview heeft met Kim Wilde, zien we een mooie frisse vrouw van midden vijftig. Een popster uit het begin van de jaren tachtig die afstand heeft genomen van de Rock ‘n’ Roll en nu geniet van tuinieren en haar gezin. Er is meer dan een wild leven en Wilde laat dat zien. “It’s still fun,” zegt Wilde na de laatste tonen van Chequered Love, “next year I’m gonna be sixty, but guess what; isn’t that just fabulous?”. Ze kondigt nu al aan dat ze volgend jaar November weer terug zal zijn met een nieuwe tour. Nog energie genoeg en zo wordt You Came ingezet, even later gevolgd door Keep Me Hanging On.

Voor de toegift komen broer en zus hand in hand het podium op. Dit is de fysieke uitbeelding van de sterke band die al bestaat sinds de avond dat Ricky op zijn kamer een liedje zat te componeren voor Kim. Het is ook symboliek voor de band die er is tussen toen en nu. Want muzikaal gaan we echt weer terug naar de jaren tachtig, maar dan met een song van nu. Tijdens Pop Don’t Stop horen we de oude synthesizer riffjes weer, Steve Power op keys mag zich even uitleven. Tenslotte komt de uitsmijter van de avond, haar eerste hit in 1981: Kids in America! Nog één keer gaat het publiek helemaal los. De Parkzaal schudt, maar kan het goed hebben.