King King kwam, zag en overwon
De Britse bluesrock band is vanavond 1 februari op herhaling bij Luxor Live. In 2017 liet King King al een behoorlijk DNA spoor achter in de uitverkochte bovenzaal van het Arnhemse Luxor Live en een nieuwe boeking was eigenlijk al geboren. King King is één van de meest succesvolle bands in dit genre en in 2016 wonnen ze maar liefst vijf prijzen bij de British Blues Awards 2016. De bovenzaal ontgroeid, “main stage it is!”
De merchandise tafel staat vol met ludieke items van ijskrabbers tot miniatuur Alan Nimmo met opwaaiende kilt. Alan Nimmo, de charismatische frontman, is niet alleen de drijvende kracht achter de band maar is ook trots op zijn afkomst en dat gaan we ervaren. De grote zaal is nagenoeg gevuld met veelal “rijpe jongeren” waarvan het merendeel King King al had omarmd en wederom wilde proeven aan hun muzikale diversiteit. Geen aankondiging maar ‘Highway to Hell’ van AC/DC luidt de intocht in van iets groots?.
Twee Timberland schoenen, twee draagpijlers, Schotse kilt met maatje bedsprei, bovenlichaam gelijk aan een tweepersoons bed en een ruige kop waar een clanleider jaloers op zou zijn. Er staat wat op het podium, er staat wat groots op het podium. Niet alleen koning Alan Nimmo (vocals/gitaar) maar uiteraard ook de overige sterke allround bluesmuzikanten Wayne Proctor (drums), Lindsay Coulson (bass) en Jonny Dyke (keys) zijn een fundament op het podium.
Tijdens het moment dat Alan Nimmo zijn eerste nummers inzet is een mogelijk aanname van “grote boze drakendoder” al snel ingeruild voor “reus die geen vlieg dood slaat”. Met ‘She don’t Gimme No Lovin’ wordt al snel gerefereerd aan het nieuwe album ‘Exile & Grace’ en toont Alan Nimmo zijn verfijnde stem. Met ‘Waking up’ en ‘You Stopped The Rain’ neemt King King ons subtiel mee terug naar de glorie van het Album ‘Reaching for the light’.
De “Die Hard” fans weten moeiteloos woord voor woord mee te zingen waarna Alan ons even de rust gunt om bij te komen nadat de band het publiek vanaf de aftrap al meteen had gegrepen. Even tijd voor een welgemeend dankwoord aan het Arnhemse publiek voor het opnieuw omarmen van de band en natuurlijk ook even refereren aan zijn glorietijd als voetballer waar hij ooit zijn internationale aftrap mocht maken in…..Arnhem. Al was hij toen pas 12, maar dat terzijde.
Met een specifiek Schots accent maakt Alan duidelijk dat ze verder gaan waar ze waren gebleven, en ook weer met volle enthousiasme en beleving. De setlist is een fijne mix van nummers van voorgaande albums en het nieuwe album Exile & Grace. O.a ‘Broken’ en ‘Long Time Running” van het nieuwe album worden aangevuld met diverse oudere nummers zoals ‘Lose Control’ en ‘Rush Hour’. Het is goed te zien dat King King een goed geoliede en op elkaar afgestemde groep muzikanten is met plezier en toewijding, het publiek voelt dat en draagt de band op handen.
“The dutch disease”
De gitaarsolo’s van Alan zijn fenomenaal, enerzijds als een “oversized” motorzaag die een Sequoia eik omlegt en anderzijds een verfijnd figuurzaagje die een ontsproten takje doorzaagt. De climax van de avond, ‘Stranger to Love’ wordt ingezet waarbij het tempo van het nummer ons geleidelijk meeneemt naar een nieuwe dimensie. De voor dit nummer in gebruik genomen Gibson laat ons horen dat er iets gaande is. Op subtiele wijze neemt de band en vooral Alan ons mee in een waterval die geleidelijk bevriest. De ruwe grote handen bespelen de gitaar als kinderhandjes, zo klein , zo fijn en zo subtiel dat een ieder in een stille trance geraakt. Muisstil, de hartslagen horend, de “Dutch Disease” is genezen.
Zoals we begonnen eindigen we de avond ook, ‘Highway to Hell’ luidt na het laatste nummer. Bijkomen, nagenieten en op naar de merchandise tafel! Al met al, King King neemt je mee in krachtige en onweerstaanbaar funky en bluesy sounds en laat je voelen wat passie en beleving is. Beleef vooral ook hun nieuwe album Exile & Grace en zeker ook de voorgaande albums.
Tekst en foto’s : Rijno Boon
