Ook robots hebben een ziel: Kraftwerk overtuigt met flitsende 3D-show

Foto: Alex Schweigert

Het Evoluon in Eindhoven oogt als een enorme ufo. Reden genoeg voor de vier heren van Kraftwerk om dit futuristische gebouw als concertlocatie te laten dienen. De groep – nog altijd springlevend als de dinosauriërs van de technopop – begon in Düsseldorf in 1970 als Organisation en veranderde een jaar later de naam in Kraftwerk.

Nu: vier heren strak in het pak, zwart met witte horizontale en verticale strepen. Ze komen binnen met een lift en stellen zich op achter vier panelen, om daar het hele concert van ruim twee uur roerloos te blijven staan. Achter hen een enorm scherm waarop tijdens het optreden beelden geprojecteerd worden, passend bij de songs die de groep laat horen.

Autobahn

Is Kraftwerk na meer dan veertig jaar nog levend, is de muziek nog actueel? Het antwoord is: ja. Kraftwerk, dat zijn robots met een ziel, man-machines met een knipoog. Ze openen ijzersterk met het fraaie Spacelab uit 1978. De muziek doet denken aan een computerspel in de ruimte, zoals de titel al suggereert. De 3D-show komt meteen tot leven als we uitkijken op de machinekamer van een ruimtevoertuig, met de aarde op de achtergrond. Een satelliet zweeft recht op de toeschouwers af, als die tenminste de moeite hebben genomen om hun 3D-bril op te zetten.

Dan komt ook het Evoluon in beeld. Het zet de toon voor het optreden. Hoogtepunten zijn verder nummers als The Robots, waarin de heren zichzelf persifleren en zich als robots in 3D presenteren en The Model, met ouderwetse catwalkbeelden in zwart-wit. En uiteraard het beroemde Autobahn (1974), compleet met animatie van een oude Kever, toerend door een landschap van groene heuvels.

Fukushima

Radioactivity (“It’s in the air for you and me”) uit 1975 blijft een uiterst actueel nummer, waarbij om bij de tijd te blijven ook de naam Fukushima is toegevoegd aan een rijtje met namen als Tsjernobyl en Hiroshima. Tour de France gaat vergezeld van historische zwart-witbeelden van het koersende peloton. Bij Trans Europe Express (1977) rijdt een getekende trein – ook in zwart-wit – over eindeloze spoorwegen.

Op het eind overheersen beukende beats in Boing Boom Tschak en Music Non Stop. De melodie doet een stapje terug om het ritme de ruimte te geven. Na een flitsende show maakt dat de finale enigszins monotoon, wat mij betreft. Over het algemeen is het concert echter een unieke belevenis, vooral door de bijzondere kruisbestuiving van muziek en beeld. Met dank aan de robots!

Tekst: Waldemar Krijgsman

Website Kraftwerk